Toen ze klein was, wou Laura Mvula lid van Eternal, een vrouwelijke r&b-groep, worden. Gelukkig voor ons zette de groep er in 2000 een punt achter en moest Mvula haar muzikale droom bijwerken en een solocarrière op poten zetten. Eternal leerde de Britse artieste dat er ook een andere manier van zingen is dan dat ze in het kerkkoor doen, en later ontdekte ze artiesten als Lauryn Hill, Diana Ross en Miles Davis, die haar een voor een inspireerden tot het maken van een mix van soul, r&b en jazz. In 2013 bracht Mvula haar eerste album uit en drie jaar later verscheen The Dreaming Room, beide puike platen. Op haar derde album introduceert de muzikante een iets stevigere beat.
Dankzij die beat is de muziek van Laura Mvula nu een stuk dansbaarder; dat ontdekten we al met singles als “Got Me”. Een leuke beat en groovy baslijn maken stilzitten haast onmogelijk en samen met de warme blazers wordt het een zomers geheel dat je tot in je kleinste teen blij maakt. Toch vertaalt de beat zich niet altijd in een dansfactor. Op “Conditional” zorgt het voor een vibe die een stuk zwaarder en donkerder is, al vindt er later toch een opklaring plaats door middel van de andere instrumenten. Vrolijkheid is iets dat doorheen Pink Noise heel veel aan bod komt, dus het zou niet minder dan terecht zijn om het een feelgoodalbum te noemen, waar je goed op kan bewegen.
Roze mag dan wel het overkoepelende thema van Pink Noise zijn, op “Church Girl” wordt die kleur toch even ingeruild. De synths aan het begin, het funky gehalte en de retro uitstraling doen nogal denken aan Prince. Terwijl we de aanwezigheid van de paarse prins muzikaal voelen, zingt Laura Mvula over hoe we de schijn ophouden. De maatschappijkritiek is van korte duur, want voor de rest gaan de meeste andere nummers over liefde. Op “What Matters” is naast Mvula zelf ook Simon Neil van Biffy Clyro te horen en zo krijgen we toch een iets diepgaandere tekst te horen van twee ex-geliefden, of dat rolletje nemen ze toch op zich. Over het algemeen voelt Pink Noise eigenlijk wat inhoudsloos aan en valt de Britse nogal vaak in herhaling.
De muziek van Mvula mag dan wel wat opgefrist zijn met de introductie van de beat, na verloop van tijd wordt Pink Noise er toch wat eentonig door. Het groovy gehalte van op eerder vermelde liedjes komt doorheen de plaat vrijwel constant terug, en dat lang niet altijd zo goed als op pakweg “Safe Passage” of “Got Me”. Nummers als “Magical” leunen richting saai wanneer je ze met de rest vergelijkt, en bovendien komt het dramatische in het refrein hier nogal geforceerd over. Net als op tekstueel vlak krijgen we dus ook veel gelijkaardige muziek te horen.
Albumafsluiter “Before The Dawn” begint met kalme geluiden en zachte zang, waardoor je zou gaan denken dat er in rust een einde aan Pink Noise wordt gebreid. Het tegendeel is waar, want er wordt afgesloten met een nummer van formaat. Het evolueert tot een euforisch lied met een gitaartje dat wat doet denken aan Nile Rodgers, zonder afgezaagd over te komen. Nog een laatste keer kan je je dansbenen losgooien, vooraleer het toch nog eindigt met een rustige outro. Zo nu en dan komt Mvula toch verrassend uit de hoek. Pink Noise begint sterk en heeft een dipje halverwege, maar naar het einde krijgen we nog enkele fantastische nummers te horen.
Laura Mvula weet over het algemeen opnieuw te overtuigen met haar muziek, die nog steeds ergens een mix van soul en r&b is, maar toch aardig is geëvolueerd. De r&b komt wat meer naar voren en is met momenten nog steeds beïnvloed door gospel, maar divers is het nieuwe geluid van Mvula niet helemaal te noemen. De Britse valt nogal regelmatig in herhaling; zowel muzikaal als tekstueel missen we diversiteit en diepgang. Er staan zonder twijfel enkele fijne en goede liedjes op Pink Noise, maar over het algemeen is het iets te veel een inhoudsloze feelgoodplaat.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
