Het is vijf jaar geleden sinds hun laatste album en dat betekent dat de veteranen van Dinosaur Jr. nog eens een plaat uitbrengen. De heren zijn, net zoals veel andere goede bands die al decennia meegaan, op het punt gekomen waar ze twee of drie keer per decennium een redelijk oké album uitbrengen, dat de fans wel kan aanspreken, maar dat ook weinig vernieuwing brengt.
Routine is onvermijdelijk met ouder worden en wat doe je anders als muzikant die houdt van zijn/haar/hun job en weigert er het bijltje bij neer te gooien? ‘It’s better to burn out than to fade away’, zong Neil Young ooit, en het was één van de weinige stomme dingen die de man ooit gezegd heeft. Zolang je maar waardig ouder wordt natuurlijk, en voorlopig is Dinosaur Jr. nog geen U2, en frontman en gitarist J Mascis nog geen Bono. Op dat vlak zit het dus nog redelijk goed.
Toch blijft het probleem dat de band misschien net iets té veel lijkt op de groep die ze in de jaren tachtig was. Het geluid van Dinosaur Jr. klinkt wat gedateerd, en ook Kurt Vile slaagt er als producer niet helemaal in de band helemaal hedendaags te doen klinken. De heren doen competent waar ze altijd al goed in waren, maar evolueren op Sweep It Into Space niet echt meer in nieuwe muzikale richtingen. Ze klinken nog steeds als rebellen van midden twintig, wat charmant is, maar soms ook wat lui aanvoelt. Horen we echte energie in de liedjes, of is het net teruggrijpen naar vertrouwde trucjes?
Gelukkig heeft Mascis zijn gitaarspel nog even goed in de vingers als altijd, en schudt hij op Sweep It Into Space moeiteloos de ene na de andere fuzzriff uit zijn mouwen. De stem van de man klinkt wat vermoeid, maar dat stoort niet. Mascis liet altijd al zijn gitaar voor zich spreken. Ook met de liedjes zelf zit het meestal nog steeds goed. Opener “I Ain’t” toont meteen aan dat de band nog de plek tussen melancholie en vreugde weet te vinden. Simpel maar effectief, zoals gewoonlijk.
We hadden het tien jaar geleden misschien niet gedacht, maar ondertussen vinden we de kalmere nummers van de band beter dan het hardere materiaal. Soms kleurt luide rock net meer binnen de lijntjes dan kalme nummers. Persoonlijke favoriet is dan ook “Garden”, waarop de band volwassen, maar niet saai klinkt. Op “Hide Another Round”, dat erna komt, kan de band het echter niet laten te hervallen in de rock die ze vroeger al overtuigender brachten. Het gebeurt wel vaker op dit album.
Het is als recensent soms een uitdaging bij het beluisteren van albums: je kan de muziek niet altijd loskoppelen van het eerdere werk van een band. Deze plaat voelt soms aan als een ietwat overbodige aanvulling bij het oeuvre van Dinosaur Jr.. Aan de andere kant: als wij het eerdere werk van de heren niet gekend hadden, zouden wij deze plaat dan misschien net hoger beoordeeld hebben? Tja. Wie weet.
Facebook / Instagram / Twitter
Waarom moet een band als Dinosaur Jr., die een fijn eigen geluid hebben, waarvan de ‘vermoeide’ zang van J. Mascis de handtekening is, per se moderniseren om hedendaags te klinken? Ik houd ook van vernieuwende muziek, maar ben ook blij dat niet alle bands veranderen. De dino’s maken gewoon weer een lekkere plaat, na een aantal albums die ook al méér dan ok waren. De recensies elders op internet spreken overigens boekdelen.