Sommige bands klinken vele decennia ouder dan ze zijn. Je kent ze wel, de groepjes die eruitzien alsof ze uit een tijdperk komen waarin synths, thuisstudio’s, moderne audio-effecten en het internet nog niet zijn uitgevonden. Zo’n acts moeten het gebrek aan eigen smoel compenseren met vakmanschap en passie, of dreigen anders een pastiche te worden (kuch Greta Van Fleet kuch).
Cool Ghouls voelt zich duidelijk bij dat soort bands thuis. Het viertal uit San Francisco is fan van de psychedelische muziek en klassieke garagerock die midden jaren zestig hoogtij vierden, en steelt schaamteloos uit het oeuvre van pakweg The Monks en The Millennium. Het meest verrassende is dat wij dat een groot deel van de tijd niet eens zo erg vinden.
Doorgaans zijn we geen fan van overdreven nostalgie, maar we moeten toegeven dat de heren er vaak mee wegkomen. Twee derde van de plaat bevat genoeg schwung, energie en speelplezier om het plagiaat dat bij momenten van het materiaal druipt te negeren. Pluspunten in het geluid van de band zijn de vocale harmonieën die wat aan The Beach Boys doen denken (drie van de vier bandleden zijn degelijke zangers) en de twangy riffs die gitaristen Pat McDonald en Ryan Wong over de nummers uitstrooien.
Het openingstrio van “It’s Over”, “Bound” en “Smoke and Fire” bevat bijvoorbeeld geen greintje originaliteit, maar geeft ons wel zin om in San Francisco te gaan surfen. Ook “Helpless Circumstance” halverwege de plaat is een sterkhouder. We sparen ons voorlopig echter een vliegticket uit en houden het bij het dichtstbijzijnde buurtparkje, want vlekkeloos is het parcours van de band ook niet.
Minpunten zijn de tragere nummers, die voor ons het feestje wat vergallen. De band bezondigt er zich aan cheesy pianowerk en zagerige zang. In “The Way I Made You Cry” komen de heren er nog net mee weg, maar nummers als “Land Song” en “I Was Wrong” slaan wij graag over. Kleffe teksten ook. Naïviteit in nummers: het is vandaag moeilijk daar nog mee weg te komen. Dergelijke missers zitten vooral in de tweede helft van de plaat, die duidelijk van mindere kwaliteit is.
At George’s Zoo is een redelijk plaatje, maar bevat te weinig eigen smoel om boven het maaiveld uit te steken. Commercieel wil dat echter niks zeggen. Dit is het soort album dat je bij kerst aan familieleden van boven de vijftig cadeau kan geven, waarna ze zullen zeggen, ‘Oh, er wordt toch nog goede muziek gemaakt!’ We geven het maar mee.
