De Deense jazzgitarist Bro is al jaren een van de grote sterkhouders op het prestigieuze ECM label. Met het naar de jongste telgen in de familie Bro vernoemde Uma Elmo verschijnt er na de heerlijke voorganger Bay Of Rainbows eindelijk weer nieuw werk. Nieuw werk dat in eerste instantie de heerlijke synergie van een nieuw trio vastlegt. En dat in erg complexe en uitdagende tijden voor de muziekindustrie.
Zo omringt Bro zich deze keer met de Spaanse drummer/percussionist Jorge Rossy en met de Noorse trompettist Arve Henriksen. Doorwinterde en uiterst gerespecteerde muzikanten die het klappen van de zweep kennen. Zo werkte Rossy eerder al samen met Mehldau, Joshua Redman en Wayne Shorter. Henriksen op zijn beurt kan buigen op samenwerkingen met o.a. Tigran Hamasyan. Muzikanten die de Deense snarendrijver al veel langer kent overigens. Maar: samen opnames maken, daar kwam het tot op heden niet van. Tot Bro in volle lockdown het plan voorlegde aan ECM labeleigenaar Manfred Eicher en het viertal vervolgens naar het Zwitserse Lugano toog om er onder supervisie van producer Eicher en met behulp van geluidsingenieur Stefano Amerio dit sfeervolle, maar vaak grillige meesterwerk Uma Elmo in te blikken.
Niet enkel de familiale band ligt aan de basis van het nieuwe album, ook knipoogt de Deen via weergaloos intieme, haast voorzichtig gefluisterde passages naar muziekhelden zoals de Poolse trompettist Tomasz Stanko (in “To Stanko”) en saxofonist Lee Konitz (aan wie “Music For Pigeons” opgedragen is). Zij maken duidelijk hoezeer Bro belang hecht aan menselijke interacties. Aan de fragiele kwetsbaarheid en de volle intensiteit van het leven, quoi. Zo hoor je een ongebreideld optimisme en hoop in stukken als “Beautiful Day” en “Morning Song”.
Bijzonder is ook opener “Reconstructing A Dream”. Elders merk je hoe de muziek soms tegendraads prikkelt en schuurt, zeker in de wat langere stukken zoals “Housework” dat het scharnierpunt van dit nieuwe album vormt. Evenzeer hoor je in de prachtige, elegisch mooie stukken een grootse diepgang die je maar zelden in de muziek aantreft. Bro maakt er een ware kunst van om haast als vanouds buitengewoon soepel en behendig tussen verstilde, poëtische jazz en dromerige folk te laveren.
Het levert een wonderlijk album op dat zowel prikkelt als intrigeert. Evenzeer zoekt het via soms erg ijle melodieën en langzaam naar een hoogtepunt toewerkende improvisaties (vooral in het trompetspel van Henriksen) erg donker en duister terrein op. In tijden van woelige, turbulente chaos blijkt Uma Elmo toch vooral delicate balsem voor de ziel te zijn. Muzikaal verstilde poëzie die tijd en ruimte helemaal buitenspel zet.
