AlbumsFeatured albumsRecensies

Gabriel Ríos – Flore (★★★½): Hedendaagse reis door de tijd

Op zeventienjarige leeftijd strandde er een vrome Puerto Ricaanse jongen in ons land. Een aantal jaar later liet de toen nog nobele onbekende Gabriel Ríos zijn eerste hitje “Broad Daylight” op de wereld los. Dat is ondertussen al bijna zestien jaar geleden, maar de populariteit van de man ging wel door het plafond. Zeker toen hij in 2014 This Marauder’s Midnight uitbracht, inclusief hitsingle “Gold“. Het leek het finale duwtje in de rug dat Ríos nodig had om zijn carrière internationaal te lanceren, maar niets bleek minder waar. Na het grote succes leek de man van de aardbodem te zijn verdwenen.

Toen puntje bij paaltje kwam, dook Gabriel Ríos plots op in New York. Bezig met een nieuw project, dat naderhand nooit het levenslicht zou zien. Net zoals bij vele anderen gooide de coronacrisis roet in het eten, waardoor de man het afgelopen jaar in ons land spendeerde. Het resultaat van die lange periode van afzondering krijgen we nu in de vorm van Flore. Een plaat waarop de Puerto Ricaanse Belg voor het eerst terugkeert naar zijn roots, volledig in het Spaans. Een soort lofzang voor het Caraïbisch gebied en Latijns-Amerika dus, al wil Ríos het zelf niet zo noemen. Hij ziet het eerder als een hedendaagse soundtrack van zijn jeugd, een terugkeer naar een tienerslaapkamer in San Juan.

Het lijkt dan ook alsof we op een reis door de tijd trekken, letterlijk. Terwijl de koude wind langs onze oren ruist op “Alma mía”, warmt Gabriel ons al op met zijn stem. De openingsfase van Flore volgt elkaar goed op, waardoor ook “(vuelta)” bijdraagt tot de wereld waarin we terecht zullen komen. De donkere hemel klaart al meer op, de wind is gaan liggen en de zware elektronica klinkt plots euforisch: we zijn aangekomen in San Juan, 1990. Of de jeugd van Gabriel Ríos effectief even zorgeloos was als zijn muziek ons probeert te vertellen, weten we niet, maar “La torre” voorspelt veel goeds. Samen met – jawel – Devendra Banhart schotelt hij ons een bord vol zonnestraaltjes voor. De zomer voelde nog nooit zo dichtbij.

Die zomerse lijn wordt nog even doorgetrokken op “Panteón de amor”. Het wordt hier ook duidelijk hoe de man probeerde om een hedendaagse toets toe te voegen aan die vintage latinsound. Een opzet waar hij zeker in is geslaagd, want bij elke luisterbeurt ontdekken we nieuwe, kleine elementjes in het nummer.

Het werd een beetje het hoofdrecept van Flore om nieuwe en oude elementen hand in hand te laten gaan. Soms pakt dat zeer goed uit, soms lukte dat wat minder goed. Toch slaagde de Puerto Ricaanse Belg er in om een totaalconcept neer te zetten, dat je ook het best in z’n geheel beluistert. Zo kruipen van in het begin de ietwat zwaardere strijkers op “Ausencia” al onder je huid, en op de een of andere manier blijven ze daar voor de rest van het album nog ergens rondkrioelen. Een soort voorbode van de strijd tussen licht en donker die Ríos voert. De ene keer zorgt zijn stem voor opklaringen, terwijl ze de andere keer (zoals bijvoorbeeld op “No soy de aquí, ni soy de allá”) nog zwoeler uit de hoek komt.

Toch moet er ons nog iets van het hart: dertien nummers is net iets te veel van het goeie. Zo worden nummers als “Vagabundo” en “Mujer divina” – die weliswaar helemaal op het einde van Flore staan – nogal voorspelbaar. Zeker als die laatste dan nog eens bijna de kaap van zes minuten haalt. Mooie liedjes duren dus liefst niet te lang, zeker niet als je ze al kan meeneuriën voor je het een eerste keer hebt gehoord.

Na een nog aangenaam verrassend slotoffensief in de vorm van “Marinera”, klokt Flore af op iets meer dan 46 minuten. Dat is lang en dat gevoel heb je ook na de luisterbeurt. Ondanks de duur en de ietwat voorspelbare nummers is Gabriel Ríos er wel in geslaagd om een degelijke comeback – als we dat zo al kunnen noemen – neer te zetten. In het Spaans krijgen we een soort inblik in het hoofd van de jeugdige jongen die zich in de man schuilhoudt. Gezellig, zomers, en vooral zorgeloos. Het vijfde studioalbum van de Puerto Ricaanse Belg springt er op zijn manier uit. Groots in zijn intimiteit, mysterieus in zijn euforie en zwoel in zijn kilheid.

FacebookInstagram

Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.

2091 posts

About author
't is oke.
Articles
Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Ook Birdy, Laufey, Rodrigo y Gabriela en meer naar Gent Jazz!

We keken met aankondigingen van Bill Frisell Trio, Diana Krall, Jamie Cullum, Patrick Bruel en AIR al uit naar de volgende namedrop van…
InstagramLiveRecensies

Moen Feest (Festivaldag 2): To the Moen and back

In het West-Vlaams betekent ‘moen’ zoveel als moeten. Het is toevallig ook de naam van een landelijk dorpje dat zich meer en…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Alabaster DePlume, STAKE, Whispering Sons en meer naar Boomtown!

Van 14 t.e.m. 23 juli wordt Gent het epicentrum van kunst en cultuur. Tijdens de eerste zeven dagen van de Gentse Feesten…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.