Wie weinig kaas heeft gegeten van punk en onverhoeds Death By Unga Bunga te horen krijgt, zal al snel denken dat er hem een of ander heidense rituele slachting boven het hoofd hangt. Wie zich eind jaren 80 wel bezig hield met punk, zal zijn cool mogelijk kunnen behouden en de vreemde uitroep kunnen linken aan een plaat van de Amerikaanse cultband The Mummies. In de zoektocht naar een bandnaam was dat dan ook meteen de grote inspiratie voor vijf figuren uit het ijzige Noorwegen. Sinds 2010 brengen ‘The Bunga Boys, zoals ze zichzelf graag noemen, frisse garagerock en dat bracht hen tot ver buiten hun landsgrenzen. Met hun zesde plaat Heavy Male Insecurity dient Death By Unga Bunga ons een voorzichtige en beleefde trap in de ballen.
Als we iets hebben geleerd van de beginnende Blink-182’s en Sum 41’s van deze wereld dan is het dat humor, zelfrelativering en zelfspot onderdeel zijn geworden van zowel hun muziek als hun vormgeving. Die geestige dynamiek lieten veel bands met de tijd links liggen, want ze moesten maar eens volwassen worden, dachten ze. The Bunga Boys doen daar alvast niet aan mee, want na zes platen klinken ze nog even punkrock alsof ze zestien jaar waren. De sarcastische opener “Modern Man” is in dat opzicht een mooie binnenkomer, die lekker voorbij raast, zonder dat er echt iets van is blijven hangen. Een nummer dat het wel doet, is “Egocentric”, ook al was het alleen al door zijn entertainende video, waarin falende en zelfvoldane ego’s de hoofdrol spelen. De Noren tonen aan dat je maatschappijkritiek moet hebben, zonder daarbij het luidste te moet roepen om gezien te worden.”Egocentric” is een bewijs dat kritiek het best verteerd en begrepen wordt door er een serieuze portie humor en satire aan toe te voegen.
Ondanks de boodschappen die Heavy Male Insecurity ons terloops hoopt door te geven, is het absoluut geen luisterplaat geworden. Het zou dan weer wel de ideale plaat kunnen zijn om te cruisen met je T1 Volkswagen busje richting één of ander surfparadijs en daar is zeker niets mis mee. Het enige nadeel is dat degelijke nummers als “Not Like the Others” of “White Lies” verloren gaan in de grote pot ’teveel van hetzelfde’, waardoor je af en toe het gevoel krijgt dat de heren twee- tot driemaal hetzelfde nummer op één plaat hebben gezet en dat mocht misschien niet de bedoeling geweest zijn.
Wat op deze plaat opvalt, is dat de Noren nummer na nummer pure fun uitstralen en dat moet ook zo’n beetje hun handelsmerk voorstellen. Dat plezier weerkaatst bij momenten op ons af en alleen al daarvoor verdienen de heren krediet. Er is al genoeg miserie in deze wereld zeker? Wie het zoekt in geestige en herkenbare teksten, weinig opdringerige drums en brede riffs met hier en daar een rollende gitaarsolo zal dit alles zeker weten te smaken. De exponenten van dit alles zijn zonder twijfel “My Buddy” en “Like Your Style”.
De plaat staat vol van de ‘wannabe-anthems’, waarbij de band ons slagzinnen in de mond tracht te leggen zoals ‘All pain no gain’ of ‘I fall down like the others’. Grotendeels slagzinnen die we liever niet wensen mee te brullen ook al was het omdat het net iets te flauw klinkt. Eén enkele keer slagen ze er wel in om ons mee te laten zingen en dat doen ze met het aanstekelijke “Live Until I Die”, wat dan ook meteen bij de betere momenten van de plaat hoort. Een typisch teenage nummer gemaakt voor de late twintiger.
Voor wie van Fountains of Wayne, All Time Low of Good Charlotte houdt zonder de grote hits te willen vinden, zal Heavy Male Insecurity best weten te appreciëren. Het is een typische poppunkplaat geworden, die enorm snel verteerd en ondanks die luchtigheid konden we er bij momenten wel van genieten, ook al was het alleen al door zijn nonchalance en enthousiasme. Desondanks die vluchtigheid hebben de Noren het songschrijven na zes platen stevig in de vingers. Het geheel zit goed in elkaar en geen enkel nummer valt echt uit de boot. Heavy Male Insecurity schittert daarmee in de middelmatigheid in een wereld waar we nog enkel tevreden zijn met het beste.
