Na ruim twintig jaar en acht albums staan de Zweedse heersers van Cult of Luna aan de absolute top van de sludge en postmetal. Meer nog dan andere bands waar ze vaak mee vergeleken worden – zoals Neurosis, Isis of Amenra – getuigen ze van een verreikende creatieve vrijheid, waardoor ze blijven evolueren en met nieuwe elementen experimenteren.
Hun eerste vijf albums gaven hen al een prominente plaats in de metalscene, maar met Vertikal uit 2013 tilden ze zichzelf naar andere hoogtes door een meesterlijk conceptalbum af te leveren dat de soundtrack van een gitzwarte cultfilm over grootstedelijke grauwheid had kunnen zijn. Met Mariner uit 2016 verrasten ze vriend en vijand door de stem van de Amerikaanse Julie Christmas (Made Out of Babies, Battle of Mice) wonderwel te doen passen bij die van zanger Johannes Persson, en A Dawn to Fear uit 2019 kreeg hier en daar de titel van beste metalplaat van het jaar toebedeeld. Hun stijl evolueerde van zware doom tot meer complexe composities, telkens overgoten met Persson’s diepe en aangrijpende hardcorestem. Hun essentie blijft steeds gegarandeerd, want elk nummer slaagt er in je mee te nemen in een duister verhaal dat langzaam opbouwt tot je in trance bent, om je op het juiste moment van je sokken te blazen.
Hun nieuwe worp The Raging River duurt bijna veertig minuten, wat voor de meeste bands lang genoeg is om van een langspeler te spreken. Voor Cult of Luna, waarvan we intussen albums van dubbel die lengte met pakweg acht nummers gewend zijn, is het echter eerder een ep. Het is ook meteen de eerste uitgave op hun eigen label Red Creek. Ze omschrijven het zelf als een verderzetting van het creatieve proces van A Dawn to Fear, en als een soort brug tussen dat album en wat nog komen zal. Zo voelt het ook aan wanneer je de plaat beluistert. Het kan gezien worden als vijf tracks die in feite op zichzelf staan, in plaats van onderdeel uit te maken van een bepaald thematisch concept, zoals bij de meeste voorgaande releases het geval was.
“Three Bridges” is een goede binnenkomer, en doet waar Cult of Luna goed in is: atmosferische synths, slepende gitaarriffs, krachtige vocalen en een dromerige break. Die bouwt vervolgens terug op naar een epische climax, die je op het einde nog eens onverwacht een uppercut geeft. Opvolger “What I Leave Behind” klinkt wat vernieuwender, met name door het gebruik van distorsie op de stem en allerhande effecten doorheen het nummer. De structuur en de breaks zitten beter in elkaar en de emotie spat ervan af, waardoor het hele nummer veel innemender is dan het voorgaande en we ons hoofd niet meer kunnen stilhouden.
Vervolgens kunnen we van een mooi intermezzo spreken, want niemand minder dan de grote Mark Lanegan zingt “Inside of a Dream”, met een iets hoger en breekbaar register dan we van hem gewend zijn. Een prachtig nummer, al had het evengoed door zijn eigen band gespeeld kunnen worden: de typische Cult of Luna-kenmerken zijn moeilijk te horen, wat toch als een gemiste kans aanvoelt. Na helemaal tot rust gekomen te zijn, krijg je met “I Remember” vanaf de eerste noot een mokerslag, en zijn we terug vertrokken voor een fantastische donkere trip van acht minuten. Dat elan wordt verdergezet met afsluiter “Wave After Wave”, waar je opnieuw goed en wel beseft hoe meesterlijk goed deze band is in het creëren van suspens, en je kan meevoeren in een hypnotische state of mind waarin je alle controle verliest.
Kortom, The Raging River is een lange ep, want het mist de samenhang om van een korte lp te spreken. Desalniettemin staan er fantastische nummers op, al hadden we op meer durven hopen van de samenwerking met hun grote held Mark Lanegan. Als deze release inderdaad een soort schakelmoment is tussen A Dawn to Fear en een verdere vernieuwing van hun gelaagde geluid, durven wij alvast met enige verwachting uitkijken naar hun volgende, échte langspeler.
Facebook / Instagram / Website
Volg ons op Spotify voor dagelijkse porties nieuwe muziek.