De Schotse pianist Fergus McCreadie speelt zich alsmaar meer in de kijker. Samen met David Bowden op de bas en Stephen Henderson op drums slaagt hij erin het pad van de grote jazztrio’s als E.S.T. te volgen. Cairn, de opvolger van het in 2018 uitgegeven debuut Turas, biedt de luisteraar tijdloze muziek met een elegante schoonheid.
Neem een bedwelmend stuk als “North”. Traag maar zeker bloeit het open en geeft het zijn geheimen prijs. Het herinnert aan de serene focus die een band als The Necks – een Australisch instrumentaal jazztrio met een heel eigen geluid – zo kenmerkt. Zacht wriemelend en licht meditatief, maar melodieus pianospel dat zich naar een hoogtepunt toewerkt.
Opvallend is niet enkel het soepele pianospel van McCreadie, maar ook de erg beheerste manier waarop het trio de composities op Cairn invult. De vrijheid die eigen is aan de jazz valt sterk op, maar in het melodieuze spel incorporeert Fergus eveneens invloeden uit werelden van folk en klassiek. Dat leidt tot een ontzéttend mooie plaat van een jong trio dat zich niet uit het lood laat slaan door gelijk welke verwachtingen, en met Cairn doodleuk een erg fris en sterk overtuigend album aflevert.
Je zou kunnen stellen dat het trio rondom McCreadie de beeldend mooie, natuurrijke landschappen in Schotland op muziek heeft gezet, zoals onder meer te horen is in “Across Flatlands”. Zo zet het trio vol in op avontuur. (Leg je oor maar te luister bij de energieke, begeesterende en best overweldigende titeltrack.) Elders hoor je in het elegische, diep doorleefde “An Old Friend” eerder serene, intieme rustpunten waar een fikse dosis weemoed in terug te vinden is.
In de muziek ontdek je echter bovenal een speelse, jongensachtige honger naar dynamiek. Aan zet is een bevlogen pianist die samen met zijn metgezellen eropuit trekt. Dat levert soms erg intrigerend materiaal op, zoals “Jig”, een zeker naar het slot toe duizelingwekkende compositie die haast gemaakt lijkt om grote horden toeschouwers in zalen of festivals te overtuigen. Daar hoor je duidelijk de wilde, tomeloze energie van dit trio.
Toch zoekt Cairn vooral naar een delicate balans in het geheel. Dat merk je hoofdzakelijk aan de B-kant, waar langzaam maar zeker meer ruimte gemaakt wordt voor stilistisch genuanceerdere composities. Het zacht meanderende “Tide” klinkt daarom ook erg fris. Dat wordt afgewisseld met een naar een woeste climax toewerkend “Tree Climbing”, waarna “Cliffside” dit Cairn album erg fraai afsluit.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
