Hoe maak je een album dat vol zit met maatschappijkritische boodschappen, zonder ook maar één woord te zingen, spreken of fluisteren? Wij hebben ook geen idee, maar Yasmin Williams duidelijk wel. Haar tweede album is naar eigen zeggen een intiem relaas van haar eigen ervaringen uit de afgelopen vier jaar, en meer specifiek het alom bejubelde jaar 2020.
Met inspiratiebronnen als Trump, George Floyd en COVID-19 zou je verwachten dat het album een incoherent en chaotisch samenhangsel zou worden, net zoals we allemaal op het afgelopen jaar terugkijken. Wees gerust, niets is minder waar. De muziek van deze multi-instrumentaliste is in het verleden niet voor niets als verfrissend, troostend en uniek omschreven. Williams maakt veelvuldig gebruik van verschillende technieken als alternatieve stemmingen, ‘lap tapping’ en ‘fingerpicking’ die haar muziek een sterk meeslepend karakter geven. Koppel dat aan ijzersterke composities en je krijgt een album dat het afgelopen jaar terug overzichtelijk maakt.
Waar Unwind, het debuutalbum van Williams, wat aanvoelde als een poging om haar talent te etaleren, ontpopt ze zich op Urban Driftwood als een ware componist. Deze plaat is echt als een verhaal opgevat, met als narratief de gebeurtenissen van 2020 die nog allemaal vers in ons collectief kortetermijngeheugen zitten.
Het album begint met “Sunshowers”, een nummer waar het enthousiasme van af spat. Met haar veelvuldig combineren van gitaartechnieken als ‘hammer-ons’ en ‘pull-offs’ weet ze de hoopvolle verwachtingen, die we altijd koesteren aan het begin van een nieuw jaar, mooi weer te geven. Weet je nog, januari ’20?
De nummers “I Wonder” en “Juvenescence” doen ons dan weer denken aan Bernie Sanders tijdens de inauguratie van president Joe Biden: stil, afwachtend en af en toe wat in zichzelf gekeerd. Nog wat verder op het album vinden we “Adrift” terug, een nummer waarin de gitaar van Williams in gesprek gaat met de cello van Taryn Wood. In dat gesprek wordt, volgens Yasmin Williams, de politieke onrust in de States geëvoceerd. Zonder die voorkennis zouden we er waarschijnlijk niet hebben bij stilgestaan, maar dat kan natuurlijk ook aan ons liggen. Mea culpa.
“Urban Driftwood”, de titelsong en onze persoonlijke favoriet, is Williams’ manier om hulde te brengen aan haar culturele en persoonlijke geschiedenis: ‘ik vond het extreem belangrijk om een nummer op het album te hebben dat hommage brengt aan wie ik ben, de thuis waar ik ben opgegroeid en de muziek die ik als kind beluisterde’.
Urban Driftwood is een album om thuis op je gemak te beluisteren en even stil te staan bij wat ons het afgelopen jaar is overkomen, om daarna hoopvol naar de toekomst te kunnen kijken. Wie zegt nog dat muzikant zijn geen essentieel beroep is?
Facebook / Instagram / Website
