De Britse singer-songwriter Mike Rosenberg, beter bekend als Passenger, zet 2021 in met zijn dertiende album. Zich opgewerkt van het voorprogramma van Ed Sheeran, naar een volwaardige artiest met een volle touragenda, liggen de verwachtingen voor hem hoog. Een hit zoals “Let Her Go” uit 2012, tevens de grote doorbraak voor Passenger, is er niet meer gekomen. Maar de goede plaatjes volgden elkaar wel op. “Life’s for the Living“, “Young as the Morning, Old as the Sea” en zelfs het meest recente “A Song for the Drunk and Broken Hearted” worden steeds weer gesmaakt. Helaas kan dat niet gezegd worden voor de rest het nieuwste album. Blijkt dat dertien ook voor Passenger een ongeluksgetal is.
Dit album telt alweer tien nummers, en op Spotify volgen akoestische versies de gewone op. Het begint nochtans niet slecht. Een catchy melodie en een tekst waarvan het niet lang zou mogen duren voor je hem mee kan zingen. Voor je het beseft zit je mee te wiegen op de cadans van het nummer. Het was een goede beslissing om “Sword from the Stone” als eerste te plaatsen. Het lied is op YouTube al meer dan 44.000 keer beluisterd. Het lijkt dan ook alsof Mike heeft beslist de ruggengraat van de song te copy pasten naar zeven andere songs op de plaat, met hier en daar een versnelling, vertraging of toevoeging van een koortje. Acht nummers met de welbekende melancholische songteksten geplakt op contradictorisch opgewekte deuntjes, bestaande uit twee gitaren, met de capo van Passenger kenmerkend hoog geplaatst, een bas en een drum. Weinig vernieuwend dus in het singer-songwriterlandschap. En al helemaal weinig vernieuwend voor Mike Rosenberg.
Het album is gepasseerd voor je het weet, doordat het ene nummer zo blendt in het volgende, met als enige welgekomen uitzondering “The Way That I Love You”. Met deze prachtige ballad steekt Passenger zijn luisteraars op een rustige manier een hart onder de riem. Het lied vertelt je dat je goed bent zoals je bent en dat alles goed komt. Hij doet dit met behulp van een eenvoudige gitaar, strijkers en subtiele percussie. Hier doet hij weer waar hij goed in is, uitblinken in eenvoud. “Suzanne” is de tweede ballad van het album, maar helaas geen verademing. Hier werd de bal wat misgeslagen met de naam ‘Suzanne’ vijftien keer te vermelden, en dan doodleuk te eindigen met ‘It’s a crying shame, they’ll never know your name’, zelfs VOF de Kunst kon dat beter.
De songs op zich zijn niet slecht, maar in de context van het album vervalt het allemaal in inspiratieloze eenheidsworst. De creativiteit is hier wat zoek, en als je je liefde voor deze singer-songwriter wilt houden, is proportioneren de boodschap. Het album is geschreven in de periode na de relatiebreuk van Mike. En waar andere artiesten floreren met een gebroken hart, is hij er misschien wat te snel weer willen invliegen. Het resultaat is een plaat waarvan we er al zovele kregen van Passenger en eentje die na twee nummers al zijn verrassingen al prijs geeft.
Hoewel optreden er in de nabije toekomst nog niet inzit, zullen Rosenbergs fans die zijn album vooruitbestelden op 10 januari kunnen genieten van een uitzending van een intiem concert in de bekende Royal Albert Hall te Londen.
Facebook / Instagram / Website
Inspiratieloze eenheidsworst? Ík hoor een prachtig uitgebalanceerd album, een genot om naar te luisteren.