Je hebt muziekiconen en er zijn levende legenden. Sommigen zijn het zelfs allebei. John Fogerty moet zowat de allerlaatste protagonist van de country rock zijn, maar hij blijft allerminst op zijn lauweren rusten. Nadat hij vijftig jaar geleden met zijn broer Tom en hun Creedence Clearwater Revival de ene na de andere wereldhit scoorde, is hij sinds 1973 een succesvolle soloartiest. Maar we kennen hem vooral van tijdloze (zelfgeschreven) songs als “Bad Moon Rising”, “Proud Mary”, “Have You Ever Seen The Rain” en “Fortunate Son”. Tijdens de opnames van het overigens geniale Cosmo’s Factory in 1970 kwam het tot een dispuut met zijn broer, waarna die de band verliet en CCR prompt was uitgezongen. Beide broers gingen hun eigen weg: Tom Fogerty bracht nog enkele soloplaten uit, maar stierf in de anonimiteit in 1990 op 48-jarige leeftijd aan AIDS na een mislukt bloedtransfusie. John verdiende als singer-songwriter zijn sporen in de wereld van de gospel, country en westernmuziek en stond al zowat overal op de planken als gastartiest of levende jukebox. Inmiddels was het al zeven jaar geleden dat hij nog nieuw materiaal lanceerde, maar daar bracht het annus horribilis 2020 verandering in.
It ended up being the hardest song I’ve ever written. My friends are dying, we are stuck at home, we are indeed weeping in the promised land.
Met “Weeping in The Promised Land” laat Fogerty niets aan de verbeelding over: zijn land is compleet de weg kwijt. De eens zo illustere Verenigde Staten waren nog nooit zo verscheurd door de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Het zieke politieke klimaat omtrent de presidentsverkiezingen, de laksheid omtrent COVID-19 en de dood van George Floyd met de Black Lives Matter beweging als gevolg, allemaal zorgden ze voor bittere tranen in het beloofde land. Fogerty uit zijn gevoelens vanachter zijn piano in een melige ballade waarin zijn 75-jarige stem als een klok het gospelkoortje op de achtergrond begeleidt. Het deuntje doet een beetje veel denken aan een akoestische versie van het optimistische refrein in “Proud Mary”, maar hier zijn het toch vooral ’tears that are rolling on the river’. Wat vooral frappant is, het idee voor “Weeping in The Promised Land” bestond al 25 jaar maar het duurde tot rampjaar 2020 om het af te werken. Vooral Trump moet het ontgelden, die hij omschrijft als een forked-tongue pharaoh. Gelukkig is het niet al kommer en kwel met Fogerty. In november releasete hij Fogerty’s Factory, een compilatie-album van zijn hits die hij in een nieuw en eigentijds jasje stak.
Op vrijdag 11 juni 2021 viert Fogerty zijn 76ste verjaardag in het Antwerpse Sportpaleis, waarvoor u nog steeds tickets kunt kopen hier.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Het was niet tijdens de opnames voor het inderdaad geniale ‘Cosmo’s Factory’ dat de spanningen tussen John en Tom Fogerty zo hoog opliepen dat het tot het vertrek van de laatste leidde, maar tijdens de opvolger van dat album, ‘Pendulum’ in 1970. Daarna kwam er nog het Tom-loze ‘Mardi Gras’ in 1972.