“Reach for the Stars Kid but Don’t Blame Me if It Makes You Miserable”, “Depressingly Shit Lunchtime Sandwich”, “God Is Love but Satan Does That Thing You Like with His Tongue”: het was niet de muziek die ons oog initieel op Alpha Male Tea Party deed vallen. We gniffelden even bij de gedachte aan een groep alfamannen met porseleinen theekopjes, maar ontdekten vervolgens dat het drietal naast een gezond gevoel voor humor ook een masterdiploma in de loeiharde mathrock bezit. Vooral Droids hebben we doorheen de jaren geregeld opgezet, en inmiddels kunnen we met trots zeggen dat we op ongeveer 43 procent van de overvloedige maatsoortwissels kunnen anticiperen. Hoera!
De heren uit Liverpool omschrijven zich als ‘de feestbeesten van de mathrockscène’, maar Infinity Stare, dat eind vorig jaar uit het niets verscheen, zou een meer dynamische en sombere plaat zijn geworden. De voorheen preutse massamedia hebben 2020 inmiddels al vaak genoeg omschreven als een ‘kutjaar’, maar voor Alpha Male Tea Party kwam een veel grotere klap ruim een jaar eerder al, toen Dan Wild-Beesley, gitarist van Cleft en vriend van de band, zijn strijd tegen kanker verloor. Deze vierde langspeler kwam voort uit het rouwproces waar het drietal simultaan door moest. Het resultaat vindt een mooie balans tussen ontroerend eerbetoon en bombastisch gitaargeweld. Dan had het niet anders gewild, daar twijfelen we niet aan.
Na wat langzaam aanzwellende gitaarfeedback wordt op volle kracht ingezet met het euforische “God U.N.I.T”. Zelfs na een vijftal luisterbeurten blijft correct headbangen een moeilijke opgave; we zijn de vele tegendraadse ritmes langzaam maar zeker aan het memoriseren. Alpha Male Tea Party klinkt ruiger dan ooit, en daar kunnen we niet over klagen. Meteen volgt nog een hoogtepunt: “They’d Get the Guillotine” neemt de luisteraar ruim vijf minuten mee langs een gevarieerd hindernisparcours. De eerste helft klinkt nog zorgeloos en opgewekt, maar later komt een donderwolk van sinistere ambient het feest stilleggen. Dissonante akkoorden en tonnen galm creëren een twijfelachtig sfeertje, waarna een explosieve outro al even plots het roer weer overneemt.
Het mooie aan instrumentale muziek is dat je er zelf een verhaal bij kan verzinnen, dus dat hebben we bij deze ook gedaan. Dit is de tocht van een enthousiaste, maar onervaren bergbeklimmer, die merkt dat hij het brutale terrein van de Himalaya toch wat onderschat heeft. Na een val lijkt zijn situatie even hopeloos, maar met zijn laatste krachten kan hij zich alsnog naar de piek sleuren. Gelukkig leerde zijn opzoekwerk hem dat de afdaling nog veel meer gevaren kent, en kan een ingehuurde helikopter hem op de tonen van “Leather Diamond” meevoeren over het sneeuwwitte landschap.
Bij andere nummers hoeven we het niet zo ver te zoeken: het grootse “Year of Winter” klinkt als een requiem, en “Sad Balloon” stijgt op in een wonderbaarlijke wolk van melancholie. De afsluiter—tevens het enige nummer waarin een stem te horen valt, een voortzetting van de met Health (2017) gestarte trend—biedt dan weer een gepijnigd mantra: ‘Why’d you have to go?’ Alpha Male Tea Party stond in het verleden eerder voor plezier dan voor emotionele diepgang, maar deze moedige stap maakt van Infinity Stare meer dan gewoon een gezellig eindje beuken: het is een soundtrack voor het leven. Met name nu komt elke persoonlijke overwinning wel met een keerzijde of een kanttekening, en dat dubbel gevoel hebben de Britten met succes op band gezet, zonder daarmee hun originele missie uit het oog te verliezen.
Zoals bij alle muziek in dit genre—en per extensie de meeste instrumentale muziek—geldt voor Infinity Stare: je moet ervoor zijn. Het werk van Alpha Male Tea Party kan voor niet-ingewijden wel eens klinken als ‘tien variaties op hetzelfde thema’, en zelfs de progaanbidder in ons moet toegeven dat sommige van deze nummers zich wel iets meer van elkaar hadden mogen onderscheiden, zij het met een zanglijn of met een meer in de verf gezette gitaarmelodie. Daar houden onze klachten wel ongeveer op. Het drietal heeft hun meest cohesieve plaat tot nu toe afgeleverd, en met knallers als “Desperate for an Atmosphere” en “They’d Get the Guillotine” onder de arm kunnen we bijna niet anders dan 2021 met een goed gevoel inzetten.
