Als geen ander bewijst het magistraal mooie opus Force Majeure, bedacht en uitgevoerd door componiste/harpiste Brandee Younger (wiens muzikale roots te vinden zijn bij r&b, hiphop en klassieke muziek) en contrabassist Dezron Douglas dat muziek een helende kracht kan hebben en hoop kan bieden in donkere tijden.
Younger en Davis namen daarom ook het initiatief om een reeks shows in Harlem (New York) te spelen en die te livestreamen. Op basis van die sessies werd vervolgens toegewerkt naar een album waar de bezieldheid, artistieke integriteit en warmbloedige oprechtheid van af stralen. De livesessies onder de “Force Majeure: Brunch In The Crib with Brandee & Dezron” noemer genereerden momenten van rust en intimiteit. Momenten waar heel tijdelijk de illusie van een pandemieloos leven gewoon verder kon gaan.
In eerste instantie doken er tijdens de lockdown sessies van het Younger/Douglas-duo vooral gekende (jazz) standards op zoals “The Creator Has A Master Plan” (Pharao Sanders). Gaandeweg echter verbreedde het palet doordat het duo maar al te graag inging op verschillende verzoekjes van fans of door een blik te werpen op de muzikale actualiteit, waardoor ook composities van The Jackson 5, Kate Bush (“This Woman’s Work”), Sting (“Inshallah”) en The Carpenters aan bod kwamen. Zo hoor je op Force Majeure ook een bijzondere herwerking van “Never Can Say Goodbye” die onder meer bekend is door Gloria Gaynor, net zoals een eigen compositie “Toilet Paper Romance” zijn opwachting maakt.
Het mooie aan deze prachtig uitgegeven en met knap artwork van Esther Sibiude getooide release is hoe het op speelse wijze een glimlach op het gezicht tovert (de intro van “Coffee”, het uitgesproken opgewekte en door Sesame Street gekende “Sing”…). Toch is er vooral sprake van een uitgekiende muzikale balans: de combinatie van de wonderlijk lichte harmonie van de harp en de dialoog met de contrabas vertellen in dat opzicht wellicht veel meer dan woorden ooit zouden kunnen.
Deze voorbeeldige release met heerlijk oorstrelende muziek waarin je als luisteraar helemaal in kan verdwalen en opgaan, zet niet enkel het spotlicht op de intrinsieke muzikale kwaliteiten van Younger en Douglas – beiden gereputeerde muzikanten die al met veel grote namen in de jazzwereld samenspeelden, maar maakt ook duidelijk dat er met minimale middelen (een enkele microfoon, een goed idee) veel meer mogelijk is dan je misschien zou denken.
