Er is een bepaalde bevolkingsgroep die het beste in zich naar boven haalt door het donkerste en meest negatieve in zichzelf te zoeken. Muzikaal kan dit alle kanten op, maar vrolijkheid is iets wat ook hier niet centraal staat. Bij NOTHING begint het allemaal al bij de groepsnaam, maar het gaat allemaal nog een stapje verder. In alles wat de band uitstraalt, zit een portie negativiteit. De inspiratie van The Great Dismal is de allereerste foto van een zwart gat die vorig jaar werd gepubliceerd. Dat leek op een oog met een onheilspellend donker centrum, omgeven door een rode gloed. Deze foto was voor frontman Domenic Palermo het perfecte thema voor een nieuwe plaat.
Het levensverhaal van frontman Domenic Palermo kan je moeilijk een sprookje noemen. Als voormalig lid van enkele hardcorebands zat Palermo in 2002 een gevangenisstraf van twee jaar uit wegens slagen en verwondingen. Zelfverdediging of niet, Palermo had grote nood aan zelfreflectie en begon dus na te denken. Deze reflectie leidde tot het oprichten van NOTHING, waarvan Palermo het stichtend lid is en waarbij hij zich bij nagenoeg elke plaat door andere leden laat omringen. Vandaag is de band een optelsom van bassist Aaron Heard (Jesus Piece), gitarist Doyle Martin (Cloakroom) en drummer Doyle Martin.
Dat de band draait rond Palermo, is moeilijk te ontkennen. Zonder hem was deze band onbestaande en dat heeft zijn reden. De herkenbaarheid van NOTHING is voor een groot deel te wijten aan de geniale en mooie stem van Palermo. Op elke plaat klinkt hij mooier en fragieler dan voorheen. De contradictie die heel eigen is aan de gekende shoegaze van NOTHING is bij elke plaat nog groter. De breekbaarheid van de stem en de muziek staan in schril contrast met de immer bekende ‘wall of sound’ die NOTHING kan produceren. De single “Bernie Sanders” is daar een prachtig voorbeeld van en is met recht en reden als single gekozen.
NOTHING beschrijft zichzelf als een van de meest ongelukkige bands ter wereld en dat kan je ook horen. De quarantaine die ze zichzelf hebben opgelegd, was eerder een geschenk dan een straf. Het leidde tot nog meer inspiratie en het resultaat is een sfeervolle, filmische verzameling van nummers en verhalen. Op deze plaat staan dan ook veel tracks die in elkaar overlopen. “April Ha Ha” is een cynische titel, maar laat duidelijk horen waar NOTHING voor staat. Ook bij “Famine Asylum” is het cynisme ten top. Het nummer smeekt om een snel einde van de wereld met de tekst ‘Send the bombs / We’ve had enough of us.’ Er zijn leukere boodschappen om over te brengen.
Toch is het niet enkel die negatieve boodschap die NOTHING overbrengt. Er staan wel degelijk nummers op The Great Dismal die enige positiviteit uitstralen. Opener “A Fabricated Life” is een melancholisch nummer waarop Palermo vooral zichzelf in vraag stelt: ‘In skin that fits me, but never fit me’. Deze zelfreflectie hoeft niet negatief te zijn. Ook de andere single “Say Less” klinkt veel opener en vrolijker door het iets hogere tempo, en dat zorgt voor een leuk evenwicht in de plaat. Een heel ander geluid horen we op “Catch A Fade”, waar zelfs een snuifje pop in de sound van NOTHING wordt geïnjecteerd. Het klinkt vrolijker dan de rest, maar het is zeker een welkome afwisseling.
The Great Dismal verkent vooral existentialistische thema’s zoals quarantaine en het uitsterven van allerlei soorten en menselijk gedrag. Die thema’s zijn net zo belangrijk als de muziek, die vooral uitblinkt in zware melancholie en duistere achtergronden. Will Tip is de producer van dienst, en deze klinkt misschien vertrouwelijk in de oren omdat hij ook al de tweede plaat Tired of Tomorrow verzorgde. We sluiten graag af met een interpretatie van de band zelf over dit album: ‘The stench of decay. Rotting meat in a bag. Look at it clearly. If you can.’ Er zijn leuker dingen om naar te kijken, maar toch is The Great Dismal erg verleidelijk geworden.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
