Hoe authentiek kan iets nog zijn tegenwoordig? Onze redactie krijgt met de regelmaat van de klok kennisgevingen over nieuwe muziek. Meestal via e-mail of via via, maar haast zelden of nooit via een handgeschreven brief. En wat voor één. Wanneer we eind augustus een prachtexemplaar in onze brievenbus kregen, waren we meteen geïntrigeerd door The Ragtime Rumours. Dit Nederlands-Limburgse emsemble bestaat sinds 2014 en won in 2018 de European Blues Challenge, toch ook een (al dan niet handgeschreven) adelbrief.
Ze pinnen zich evenwel niet zomaar vast op één genre. Hun energieke en eigenzinnige muziek omschrijven ze zelf als Rag ’n Roll. Zowat elk instrument dat mogelijk is, komt aan bod in zijn eigen climax, van de jengelende banjo en de obligate contrabas tot de speelse piano en het ontzettend dansbare getokkel op het wasbord. Ruim twee jaar timmerden, tokkelden en schaafden ze aan hun allernieuwste (en derde) plaat: Abandon Ship. En een zinkend schip is deze plaat allerminst, want het vaart op de Limburgse Mississippi.
Bij een eerste luistersessie van Abandon Ship zijn we al snel overtuigd dat dit muziek is die Tim Burton zo zou kunnen inpassen in één van zijn fantasierijke films. Door de verschillende genres in dit album worden we van het ene uiterste naar het andere gegooid. Van sprookjesachtig zeemzoet via onweerstaanbaar dansbaar naar subliminaal grimmig en zelfs een tikkeltje luguber. Gelukkig volgt er regelmatig een adempauze, niet toevallig wanneer zangeres Niki van der Schuren even haar stem laat gelden tussen al dat geweld.
Het titelnummer “Abandon Ship” gooit ons meteen aan boord. Even lijken we het stoombootdeuntje van “One Step Beyond” van Madness te herkennen. En die waanzin horen we meteen in de eerste kreet: verlaat het schip, we gaan verzuipen! Dit eerste nummer is uptempo en absurd optimistisch voor zo’n fatale situatie. Gelukkig kunnen we even naar adem happen bij “Mister Moon”, een song van amper twee minuten dat ingetogen en eenvoudig voorbijkabbelt als vreemde ode aan onze vergankelijkheid. Met “5h Left” hebben we allemaal al eens te maken gekregen. We moeten slapen, maar we zijn rusteloos. Morgen is een belangrijke dag, maar het lukt niet om kalm te blijven. Die rusteloosheid uit zich in de hectische gitaar in combinatie met het ritmische wasbord.
Bij “Yes, My Darling Daughter” wanen we ons even in een sprookje. Een zweverige dwarsfluit leidt ons naar stem van zangeres Niki die, op het ritme van de drum en begeleidende gitaar, van dit nummer een hypnotiserend leuk geheel maakt. De mannelijke intermezzo’s zijn tegelijk grappig als nostalgisch, wat ons doet denken aan stukjes van die oude plaat die grootvader ooit afspeelde op de grammofoon. We zijn vier nummers ver en nog geen enkele song kunnen we aan hetzelfde genre linken. Dat belooft.
“Fieldman Song” laat een Latijns-Amerikaanse gitaardeun aansluiten bij opzwepende bluegrass. Naast het eerste nummer van de plaat, is dit het tweede dat we -omwille van zijn enthousiaste absurditeit- linken aan de films van Tim Burton. Het vertelt dan ook een verhaal over William Fieldman, de stoker van de allerbeste ‘moonshine’ uit het land. Hierdoor is hij ontzettend populair (en rijk) geworden, maar zijn succes is gelinkt aan een duister geheim: als kleine jongen verkocht hij ongewild zijn ziel aan de duivel voor dit recept. Er zit dus in elke scheut alcohol ook een scheutje ‘duivel’, meteen ook de verklaring voor ‘drank is den duivel’.
Het grimmige sfeertje wordt verder gezet in “Sky Is Turning Dark”. We voelen ons een beetje ongemakkelijk bij het schoorvoetende achtergrondgeluid. Overduidelijk het meest dirty nummer van deze plaat. De banjo probeert een beetje hoop te brengen, maar de elektrische gitaar ontneemt ons alles. Gelukkig wordt het pessimisme van de voorbije song doorgespoeld met een waar liefdesverhaal: “A Romantic Story Between Minnie And Dave”… of dat denken we tenminste. Misschien toch iets te klef, maar dat lijkt ons absoluut de bedoeling van Dave te zijn… tot hij een welgemeende ‘NO’ krijgt op zijn huwelijksaanzoek. Minnie heeft hem goed liggen en Dave blijft met een gebroken hart achter. Tot zover de tragiek achter het liefdesverhaal.
Het meest complete nummer van Abandon Ship is “Pinocchio”. Het omvat zowat alles, de sprookjesachtige sfeer van onze jeugd die omslaat in een knagend geweten en revolte tegen de gevestigde orde, waardoor we als een marionet gecontroleerd worden. Intussen zitten we ritmisch met onze vingers mee te knippen. “Valley Of The Gods” is de apotheose, het bittere einde, na een leven van twijfel wordt alles duidelijk in het hiernamaals. Het nummer is de vreemde eend in de bijt, want enkele strijkinstrumenten laten de zanger door de donkere tunnel wandelen. De weg naar het licht is nog ver, maar hoopgevend, want alle dingen die we ons ooit afvroegen, worden duidelijk in de vallei der Goden. De boodschap erachter is voor interpretatie vatbaar, maar we merken toch een atheïstische ondertoon. We leven in het nu en alleszins niet in het hiernamaals. Zou er wel iets zijn na dit leven? We zullen het pas weten als we het schip verlaten.
Abandon Ship is het summun van twee jaar hard werk dat zich resulteert in een idyllische rollercoaster, waar de grens tussen sprookjes en realiteit wel heel klein is. Zolang we het maar door een positieve bril zien, met de nodige dosis relativeringsvermogen en zelfspot. Rag’n’roll is een genre op zich en baseert zich op alle aspecten van het menselijke leven, van oprecht geluk tot brute pech. Persoonlijk zijn we meer fan van de dansbare en optimistische nummers van deze plaat, maar deze goede mix van genres als concept heeft zijn effect alleszins niet gemist.