Begin volgend jaar krijgen we eindelijk een nieuwe plaat van Steven Wilson. De Brit is al sinds de jaren tachtig actief bij een schare projecten, waaronder No-Man, Bass Communion en Blackfield, maar vooral als het brein achter Porcupine Tree liet hij een grote indruk na. Met albums als In Absentia en Fear of a Blank Planet kroonden Steven en de zijnen zich moderne koningen van de progressieve rock. Na The Incident (2009) werd dit project echter op pauze gezet, wat hem ruimte gaf om een carrière als soloartiest uit te bouwen. Metalinvloeden ruimden plaats voor jazz, pop en elektronica—Wilson is niet vies van een stilistische ommegooi—maar wij zijn in elk geval probleemloos geboeid gebleven.
Met The Future Bites, dat initieel gepland stond voor deze zomer, lijkt de rasmuzikant met de consumptiemaatschappij te willen spotten. We trokken meteen mentale parallellen met Everything Now van Arcade Fire, dat in dat opzet grandioos faalde. Steven Wilson blijft echter wel Steven Wilson, een man die met “Fear of a Blank Planet” zelfs een ‘de jeugd van tegenwoordig speelt te veel videogames’-sentiment interessant kon maken. “Personal Shopper”, de eerste single, stelde dan ook verre van teleur. Het bijna tien minuten durende epos ging zelfs nog een stapje verder met een door Elton John verzorgde brug met het poëtische gehalte van een boodschappenlijstje, maar toen waren we al lang dolverliefd op de aanstekelijke discoritmes en koorzang.
De lat voor “Eminent Sleaze” lag dan ook zeer hoog, en wordt helaas niet volledig gehaald. De machinale grooves van de voorganger lijken initieel volledig uit het raam gegooid, met in plaats daarvan een wat slome mix van klassieke psychedelische rock met violen, slagbas en handklapgeluiden. Na ruim een minuut volgt toch nog een stevigere drumbeat, maar die kan de rest van de instrumentatie niet erg goed complementeren. Neem daar nog bij dat we bij het opduiken van de Wurlitzer een onbedwingbare drang krijgen om in te vallen met ‘Come in here, dear boy / Have a cigar’, en dan zijn de gevoelens waarmee we achterblijven toch iets gemengder.
Enkele sterke elementen kunnen de single evenwel nog redden van een volledig negatieve score. Het koor van “Personal Shopper” is op post gebleven, en ook nu zijn we fan van hun grootse, doch enigszins sinistere bijdrage. Ook de excentrieke gitaarsolo naar het einde toe, met het ritme van een kind dat de pauzeknop op de cd-speler ontdekt heeft, kunnen we waarderen. Helaas is het grotere geheel dat dit alles samen creëert uiteindelijk nogal matig, zeker gezien de kwaliteit van Wilsons eerdere werk. We blijven uitkijken naar The Future Bites, dat op 29 januari verschijnt, maar hopen daar toch vooral meer geslaagd materiaal te zien.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
