Howie Lee brengt al jarenlang invloeden van over de hele wereld samen in zijn muziek. Dit zowel op vlak van locatie als tijd. Hij creëert een wereldse clubhybride met een voorheen ongeziene mengelmoes aan ingrediënten, een soort Frankensteins samenhoopsel dat verassend genoeg zo goed als altijd functioneert. Zo kruidt hij traditionele elementen uit zijn thuisland China met elektronische ondertonen of omgekeerd. Of het nu Tibetaanse zang, Midden-Oosterse zurna, moderne deep bass of een verassend jazzarrangement is, je zult het allemaal terugvinden in zijn creaties.
Net als quasi elk album dat hij reeds vervaardigde toont 7 Weapons Series, zijn debuut op het Belgische Maloca Records, nieuwe kanten van de jongeman. Geïnspireerd door de Seven Weapons-reeks van de Chinese auteur Gu Long verhaalt hij doorheen het album duidelijk. Op deze manier worden we meegesleept door een vertelling die hij in zijn hoogsteigen genre weet te brengen. Hij experimenteert met samples en wat het betekent deze nieuw leven in te blazen en in een andere context te plaatsen.
Het album zet in met “The Unreasonable Song”. De titel is een leugen, want het nummer is eigenlijk verre van onredelijk. Het bouwt traagjes op, om ons dan te overvallen met plotse blazers. De scherpe, pikante tonen worden gedoofd door de milde zang die doorheen het nummer een balans brengt. In de muziek van Howie Lee gaat het ook vaak om het vinden van die balans tussen elementen die ver uit elkaar liggen, of ze nu van fysieke oorsprong tegenpolen zijn of effectief gewoon volledig tegengesteld klinken. Zo vinden we ook vaak zeer extreme geluiden terug in zijn werk die je elders zelden zou horen, maar die hij dusdanig weet te verwerken in het grotere geheel dat we toch nog een smakelijke en vooral vernieuwende compositie voorgeschoteld krijgen.
Op dit bekwaam afgewogen materiaal volgen echter twee nummers waarbij verwarring ons overvalt. Oei. De eerdergenoemde balans lijkt initieel telkens afwezig, waardoor het luisteren soms moeilijk valt, als ware het een bad trip. Toch weet Lee in “The Wriggled Wind” te verrassen met rollende, jazzy toetsen, iets wat we voorheen zelden tot nooit van hem hoorden. Je wordt naarmate je vordert in het album steeds dieper in zijn verhaal getrokken; waar je je bij “The Reflexed Bamboo” plots diep in het bos bevindt, vind je rust in “The Drained Stream”, onze persoonlijke favoriet. Dit heeft het nummer hoofdzakelijk te danken aan zijn plaats in het album.
Wanneer het gevolgd wordt door “The Border-Walking Monk” worden we namelijk wederom wakker geschud. Dit nog één laatste maal voor het album zijn slot kent in “The Lotus in the Backwater” en zo zacht ten einde komt. Die aandacht voor het algemene verloop van de plaat is wat 7 Weapons Series zo sterk maakt. Howie Lee is een meester in het balanceren van zowel het geheel als de nummers op zichzelf, en dat alles terwijl hij durvend, haast roekeloos en impulsief gebruik maakt van vernieuwende elementen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
