Opvallende mededeling van de Ierse songschrijver Luka Bloom: hij laat weten dat zijn nieuwe album Bittersweet Crimson niet via streamingplatforms beschikbaar gesteld zal worden. Een moeilijke keuze, stelt hij. Bittersweet Crimson zal enkel te koop zijn via zijn website, als download of op cd. Niet dat hij per se tegen streaming is; wel meent hij dat de opbrengsten van albums moeten gaan naar de muzikanten (en de micro-economie errond) in plaats van bij te dragen aan de verdere verrijking van de eigenaars van streamingplatforms.
Bloom is een songschrijver pur sang. Iemand die leeft en daar, eens de inspiratie zich om de zoveel tijd weer eens aandient, liedjes uit puurt. Zodoende steekt de Ier op zijn nieuwe plaat van wal met een nummer over hoe de zomer in Ierland zo bijzonder weldadig kan zijn. De sierlijke gratie van opener “The Beauty of Everyday Things” is misschien wel typerend, want Bloom, immer bescheiden en oprecht, houdt bovenal van hartverwarmende eenvoud.
Natuurlijk blijft er ook de bijzondere band met België. Zo bracht hij recent, een aangenaam toeval, een liveopname uit van een optreden in de Antwerpse Roma (Live at De Roma). Die toont aan dat Bloom nog steeds garant staat voor een heerlijke concertavond, maar ook op plaat blijft hij gelukkig een artiest die zoekt en varieert. Typerend is bijvoorbeeld de best verrassende inbreng van vocaliste Niamh Farrel, die hij op het spoor kwam toen zijn neef een opname van haar liet horen. De hartverwarmende blend van haar en Blooms vocalen vormt een van de meest opmerkelijke sterktes van Bittersweet Crimson.
Centraal op zijn inmiddels tweeëntwintigste plaat, die in de Windmill Lane-studio’s werd opgenomen, staat het leven en de connectie tussen mens en omgeving. Die komt onder meer tot uiting in het artwork van het album. De granaatappel staat symbool voor de vruchtbaarheid, voor het werk van aarde en natuur, en eveneens voor het leven zelf, dat zowel zijn goede als soms minder mooie kanten heeft. Uiteraard speelt de coronapandemie hierin een zekere rol, bijvoorbeeld in de meanderende, meditatieve ingetogenheid van “Vision of 2020”. Die bevorderde een heel andere omgang met tijd en afstand, wat maakt dat dit album er op muzikaal vlak wonderwel bij past. Heel sober en volop hintend naar (kritische) reflectie.
Initieel had Bloom een twintigtal nummers klaar, met als basis de akoestische gitaar. Om het geheel verder mee in te kleuren, deed hij beroep op de inbreng van Steve Cooney (gitaren, bozouki), Robbie Harris (percussie), Jon O’Connell (bas) en Adam Shapiro (fiddle). De opnames met deze bescheiden setup verliepen heel spontaan en organisch, met slechts een handvol takes per nummer. Dat komt ook erg goed tot uiting in deze eerder rustig voortkabbelende, maar bovenal sfeervolle plaat, die soms wat onverwacht de deur op een kier zet naar verre uithoeken. Zo trekt Bloom bijvoorbeeld naar Mali, Libanon (de Palestijnse vluchtelingen van “Front Door Key”, en het door bosbranden geteisterde Australië (“Who Will Heal The Land?”).
Grotendeels behandelt Bittersweet Crimson de weergaloze schoonheid die te halen valt uit het triviale. Daar is de immer bescheiden Luka Bloom heer en meester in, zo maakt het over Bishop’s Quarter handelende “Can We Stay” duidelijk. Het is misschien wel een van de meest typerende liedjes op deze plaat. Het nummer beschrijft een moment van absolute schoonheid, de verzuchting om gewoon even ergens te zijn en, al is het maar héél even, te kunnen blijven zonder dat er weer van alles moet.
Bloom houdt het, zoals onder meer “Keepsake” duidelijk maakt, eenvoudig. Dat komt onder meer tot uiting in zijn soepel, spartaans gitaarspel. Hij werkte ruim twee jaar aan deze verse portie authentieke onthaastingsliedjes, die maar langzaam hun geheimen prijsgeven. Het heerlijke gitaarspel, de poëtische teksten (met een knappe ode aan de Ierse dichter Seamus Heaney in “The Day The Great Oak Fell”) en de erg fraaie stemmen maken van Bittersweet Crimson een Luka Bloom grand cru.
Bittersweet Crimson is op de website van Luka Bloom te koop.
