Als je dit leest, dan ben je oftewel in een avontuurlijke bui, oftewel serieus de weg kwijt. Eerlijk is eerlijk, ook wij hadden tot voor kort nog niet van Neurotic Fiction gehoord. De vierkoppige band uit het zuidwesten van het Verenigd Koninkrijk maakt lichtvoetige, surfy postpunk en toonde haar muzikale gelaat voor het eerst aan de wereld in 2018, met haar debuutalbum Pulp Music. Voor je daaruit opmaakt dat de band haar muziek als betekenisloze bulk uitbrengt, luister je best een keertje. Het album staat vol minimalistische, maar erg overdachte nummers die op zijn minst je nieuwsgierigheid wekken als je niet vies bent van een frisse surfsound in een donker, regenachtig postpunkjasje. Album nummer een: check dus! Album nummer twee: onderweg? Niet helemaal. Sommige verhaaltjes duren nu eenmaal niet lang, en met de vier nummers lange coda Romance lijkt het definitieve einde van Neurotic Fiction -nu al- in zicht.
Openen doet de band met “Assimilate”. De lakse surfvibes vliegen je meteen om de oren terwijl een dominante baslijn het nummer dan weer een strak en kordaat karakter bezorgt. Die dualiteit spreekt meteen aan. Ergens halverwege mengt een warm, melancholisch Rhodespianootje zich bovendien in de weelde, een toets die zonder veel succes de opzwepende vocale chaos probeert te orkestreren. Het is best wel een sterk nummer, en hetzelfde kan gezegd worden over het duistere, ritmische “Mi Mi Mi Mascota”. Goeie postpunk weet gewoonlijk aan zijn eigen repetitiviteit te ontsnappen door een sterke bas, en dat is dan ook exact de belangrijkste pilaar waarop dit nummer rust. De surfinvloeden lijken hier minder doorgesijpeld tot in de kern van het nummer, maar hangen toch nog als een zilte mist over het regenachtige tafereel. Het orgeltje, bijvoorbeeld, ademt sixties, en is een fijne afwisseling ten opzichte van het koele gitaarwerk.
Was dat all-out surfkarakter toch meer je ding? Dan kom je op “Leather, Bristles, Studs, Acne” volledig aan je trekken. De gitarist waant zich hier een bastaardkind van Dick Dale, maar dan wel eentje dat zich volledig bekeerd heeft tot grimmige, duistere postpunk. Geen Californische golven dus, maar een dystopisch, koud keienstrand. Het heeft wel iets.
“Happy Goth” is het laatste nummer dat we van de slot-ep te horen krijgen, en het maakt haar naam alvast helemaal waar. De dartele baslijn die de rangen van het nummer opent, ziet zich al snel overstelpt door een stel fijne, maar ijle gitaarakkoordjes die zich het nummer meester maken. En hoewel dat al als een goed begin klinkt, is er meteen een ‘maar’: de productie is met momenten best wel flets, een opmerking die voor de volledige ep geldt trouwens. Gelukkig stoort dat niet echt hard, gezien de dromerige, galmende en meerstemmige passages je hier meteen een goed gevoel bezorgen met hun honingzoete ‘ooh’s’, en de messcherpe riffs je geen ruimte voor overpeinzen gunnen.
Ons advies: duik nog snel in de muziek van Neurotic Fiction, nu het nog kan!
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
