© Rock Werchter – Jokko
Voor Arno was zijn eerste volledige optreden sinds de coronacrisis niet zo maar een comeback. Zijn voorjaarstournee was met of zonder het virus sowieso uitgesteld, de oude rocker kreeg namelijk eind vorig jaar de diagnose van pancreaskanker. Een chemokuur en een zware operatie later geeft Arno zich alles behalve gewonnen. De man zit nog altijd vol met leven, muziek, show en humor. Op de zonovergoten wei van Werchter gaf Arno het beste van zichzelf, en veel betere manieren om een nationale feestdag te vieren zijn er niet.
Meneer Hintjes beklom ondanks de hitte van de stralende zon het podium met een coole en zelfverzekerde aura, all dressed in black en klaar om de show te stelen. Nog voor Arno veel kon zeggen, speelde zijn gitarist de eerste tonen van “They Are Coming”, een van de hardere nummers te vinden op Arno’s laatste plaat Santeboutique. De gitaar klonk vuil en stevig, maar nog niet zo intens als Arno’s grauwe stem, die ondertussen al 71 jaar op de teller heeft. Het werd de proloog van een straffe show.
Ter ere van onze nationale feestdag maakte Arno er al snel een gewoonte van om al zijn bindteksten drie keer te herhalen, in alle drie de landstalen, alsof de koning een eed aflegt. Het was een van Arno’s manieren om het vaderland in de bloemetjes te zetten. Het Frans en Nederlands heeft hij, met een Oostendse tongval, goed onder knie, het Duist net een tikkeltje minder. Hij maakte er dan maar een sport van om Jean-Marie Pfaffs interpretatie van de Duitse taal zo goed mogelijk te imiteren. Arno sloot zijn patriottische speech af met een ‘Vive La Belgique’ en gaf toe dat we ondanks alles toch in een ‘santeboutique’ leven. De titel van zijn laatste album slaat terug op het zooitje dat het leven in deze tijden wel kan zijn. De titeltrack van Santeboutique volgde.
Wie al eerder naar een optreden van Arno is geweest, weet dat je er niet alleen goeie muziek te horen krijgt, ook een dosis humor en creatieve levenswijsheid geeft onze European Cowboy er gratis bij. Zo begon hij over het mengsel van meeuwenvet en duivenstront, dat volgens hem goed is tegen kaalheid. Arno waande zich bij die gedachten even helemaal terug in zijn geboortestad Oostende, en in die sfeer begon de band met “Oostende bonsoir”, een lofzang aan de stad. Arno had de voorbije nummers al laten zien dat hij, twintig kilo lichter en zonder manen, nog steeds een leeuw op het podium is. Maar na die uitbundigheid en rock ‘n’ roll ging hij toch even neerzitten, om de sfeer wat kalmer te maken. Hij zong in zijn grauwe Frans over zíjn stad, de vierhonderd toeschouwers nam hij in z’n handpalm mee op de kade en de dijk.
Arno bleef verder zijn tedere nummers afwisselen met zwaar gitaargeweld. “Lady Alcohol”, ook van het laatste album, was groezelig, luidruchtig en recht in roos. De gitarist ging daarna achter de piano zitten om “Les Yeux de ma Mère” te spelen, waarna de sfeer weer volledig omsloeg. Kalmte en passie namen de bovenhand en Arno wist iedereen even stil te maken. In recente interviews heeft hij al meerdere keren gezegd dat muziek zijn maîtresse is, de woorden mentale erectie neemt hij ook in de mond. Die beeldspraak klinkt misschien gemakkelijk gezegd en cliché, maar al wie Arno bezig ziet op het podium, weet dat het geen overdrijvingen zijn. De kracht om pancreaskanker te overwinnen, haalt Arno uit zijn muziek, zijn publiek en zijn passie. Die is zichtbaar tot aan de laatste rij tafels van de zomerbar.
Het onvermijdelijke moment breekt aan, de meest legendarische riff van Jean-Marie Aerts klinkt door de luidsprekers en iedereen springt van zijn kruk. “Oh La La La” is natuurlijk een succes en een leuk meezingmoment. Wanneer hij de fans daarna laat meebrullen op “Putain Putian”, is het feestje helemaal gegarandeerd. Het nostalgische TC Matic-momentje is gepasseerd en de band verlaat het podium, al keert die zeer snel terug voor de bis. “Je Veux Nager” en “Il est Tombé du Ciel” kregen iedereen nog een laatste keer recht en aan het dansen.
Arno bewees dat de pancreaskanker hem niet klein heeft gekregen, integendeel. De rocker gaf alles wat hij in zich had en bracht de hele zomerbar aan het swingen brengen. Hij deed dat een paar uur later nog eens opnieuw en zal dat 24 juli nog eens twee keer proberen. De Belgen hebben op 21 juli in coronatijden toch een waardig feestje kunnen meemaken, niet op het Paleizenplein in Brussel, maar op de wei van Rock Werchter.
