Wat betekent een eerste release in tien jaar voor een band die voorheen zeker als productief beschouwd kon worden? Is er dan iets gaande wat we niet weten? Het lijkt ons een understatement, maar tot op heden weten weinigen wat er juist aan de hand is. Nu, het zijn onze zaken ook niet en Strike Anywhere behoorde altijd tot een van de bands die een soort punkrock brachten die politiek getint was en die zeker niet de vrolijkste thema’s behandelde. Hun linkse imago doen ze alle eer aan door teksten te schrijven over gelijke behandeling van vrouwen, dierenrechten, antifascisme… In dat deel van de bevolking heeft de band dan ook hun fanbase opgebouwd en zo wordt er op deze plaat ook lustig verdergewerkt.
Strike Anywhere bestaat al sinds 1999 en heeft reeds vier platen op hun teller staan, met heel wat ep’s, livealbums en compilaties. Tussen 2001 en 2009 was de band productief, maar daarna werd het studiogewijs heel stil. Deze anarchopunkers hebben door de jaren heen hun stijl niet veel aangepast, alhoewel je wel een beetje kan zien door welk label ze vertegenwoordigd werden. De eerste twee platen waren tamelijk intens en of er Jade Tree records voor iets tussen zat, zullen we nooit weten. Daarna bracht het punkrock-gerelateerde Fat Wreck Chords de plaat Dead FM uit, en daar merkte je een duidelijke verschuiving naar punkrock. De laatste full lentgh Iron Front kwam uit op Bridge 9, en die was terug wat sneller en harder. De nieuwe telg Nightmares of the West is nog andere koek.
Tien jaren studiostilte, het doet wat met een band, daar bestaat geen twijfel over. Na verschillende luisterbeurten weten we niet goed wat we van deze nieuwe plaat moeten denken. Er staan absoluut goede momenten op, die doen terugdenken aan de punkrock die ze ons reeds brachten. De singles die ze al losten, zoals “Dress the Wounds” en “Frontier Glitch”, zijn uitstekend gekozen. Samen met “We Make the Road by Walking” vormen ze het stevigere gedeelte van de plaat. Hier bewijst Strike Anywhere meteen dat ze weinig verleerd zijn en dat ze nog steeds hedendaagse punkrock kunnen brengen met een scherp randje. Dat scherpe randje vond je vroeger steevast terug in alle nummers, en dat kwam vooral door de stem van Thomas Barnett.
Hier ontbreekt het soms. De twee nummers die op deze manier vooral opvallen, zijn “The Bells” en “Opener”. Deze laatste is een cover van de onbekendere Engelse band Blocko en een eerbetoon aan de drummer Marc Maitland, die in 2019 overleed. Het is mede door het midtempo dat deze nummers heel braaf uit de verf komen en op een of andere manier bijna plat commercieel klinken. Voor de fans die het brave Strike Anywhere genegen waren, zullen dit leuke nummers zijn. De fanbase die liever het stevigere werk hoorden, zullen deze exemplaren liever skippen. Deze invloed zit op de hele ep wel verweven en helaas klinkt dat na een aantal luisterbeurten ook wat eentonig. Daar waar vroeger goed gevarieerd werd in tempo en intensiteit, lijkt het nu allemaal wat gewoontjes geworden.
Met Nightmares of the West schiet Strike Anywhere wat in hun eigen voet. De frisse, originele toets van vroeger lijkt plaats te hebben gemaakt voor eenheidsworst. Vele fans zullen dit nog steeds een leuke ep vinden, maar toch is het zeker niet hun sterkste werk. De tekstuele inhoud blijft hetzelfde en politiek gevoelig, maar de verpakking is wat braver. Jammer, want bands zoals deze kunnen in de punkscene absoluut een rol van betekenis spelen. Het feit dat Strike Anywhere er tekstueel ook wat persoonlijke momenten in plaatste, kan je horen door de bijna brave delen die als emotioneel gedeelte moeten fungeren. Nightmares of the West komt uit op 17 juli via Pure Noise Records.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
