De Amerikaanse Zachary William ‘Bill’ Dess is meer bekend onder de naam Two Feet. De 26-jarige is zelf de singer-songwriter en producer achter al zijn nummers. In 2016 heeft hij de wereld overgenomen met zijn plaat “Go Fuck Yourself” en sindsdien kan je zijn zwoele drop in elke single herkennen. Door die heerlijke en telkens terugkerende opbouw straalt zijn muziek een onmiskenbare sensualiteit uit.
Hij bracht dit jaar al verschillende nummers uit in zijn eigen unieke stijl. Het eindresultaat Pink is over het algemeen een heel complex stuk, waarin duidelijk zijn eigen persoonlijkheid wordt verwerkt. De dertien nummers van het album zijn enorm verschillend van elkaar; je hoort zijn bekende mix van elektronica en soul en die wordt – hoe kan het ook anders? – begeleid door een beat. De stemming wordt dan ook zo goed als volledig door deze beats bepaald. Opvallender is dat er los van de gitaar nu nog meer andere melodieën, zoals synthesizers, door de nummers razen en die vernieuwing kunnen we zeker smaken.
Met Pink wou Two Feet iets nieuws proberen, zoveel is duidelijk. Er kruipt heel veel melancholie en neerslachtigheid in zijn teksten, die gaan over het bereiken van zijn 25e levensjaar. We krijgen veel negatieve woorden te slikken, telkens begeleid door zijn elektronische soul. In het nummer “44 Lies” – al te raden door de titel – is dit duidelijk terug te vinden. De verschillende sombere thema’s kennen een steeds groter wordend contrast, wat zich ook weergeeft in de klank van de nummers; er is een afwisseling van heel bombastische nummers en eerder rustgevende exemplaren. De beat sleurt de songs mee op een moeizaam tempo en de gitaarriffs sleuren de beat op hun beurt mee op een oppeppend tempo. Het album in zijn geheel bekeken, geeft je een onweerstaanbare drang om naar een club te gaan, je ogen te sluiten of in deze quarantainedagen desnoods alleen te gaan dansen.
Hoe Two Feet de mood neerzet? Dat gebeurt vooral door middel van tempo. De riffs die Dess speelt, zijn iconisch lied per lied, maar waar makkelijk over wordt geluisterd, zijn de tokkels die uiteindelijk de hele onderbouw van de nummers uitmaken. Deze leiden de songs in en zijn ook de steunpilaren waarop telkens weer teruggevallen wordt. “Felt Like Playing Guitare And Not Singing Part 2” zet dat goed uiteen. Ze blenden zelfs zo goed in de muziek dat de essentie helemaal lijkt te verschuiven van de tokkel naar de zware beats.
Het ritme is overduidelijk zeer belangrijk en werd dan ook al vaak besproken, maar in geen enkel nummer is het zo van belang als in “You?”. Hier wordt het tempo vaak veranderd op onverwachte manieren. Het mag dan wel vanzelfsprekend lijken, “You?” is wel degelijk een knap werk, met wissels van ritme en sfeer in eenzelfde lied. Dat doet niet iedereen hem zomaar even na.
Pink wekt een ander gevoel bij elk lied op, maar is en blijft een werk met een duidelijke en zelfs felgekleurde rode draad. Dess’ bedoeling is om ons iets te doen ervaren, en dan bij voorkeur op de manier die hij het heeft gevoeld. Je raakt volledig geboeid en je ervaringen kunnen volledig veranderen in een paar nummers; opeens lig je op een wolk van verdriet en dan ben je terug aan het dansen met je ogen toe. Deze gemoedstoestand kan je even meeslepen, totdat de beat onverwachts harder wordt dan ooit, gevolgd door een drop, die soms zelfs niet eens komt. Je kan dit gevoel krijgen wanneer “Call Me I Still Love You” opstaat en je een minuut daarna “You?” hoort spelen. Alles staat opeens op zijn kop.
Op het einde van het album speelt Two Feet “Pink” namelijk opnieuw, maar op een andere manier. Het begint heel langzaam, heel zinnelijk en meteen hoor je zijn gitaarriffs. Pas in het midden van het nummer gaat het tempo met een milliseconde hoger. En de drop, die komt nooit.
Two Feet is zijn gevoelige en minder sensuele kant aan het tonen op Pink, maar ook tegelijk zijn ‘fuck it‘-kant die blijft doorrammen. Wel is het spijtig dat er minder wordt geëxperimenteerd op Pink dan we hadden gehoopt. Toch laat hij zijn vingerafdruk achter op een prachtige manier.
