“TiK ToK” was de monsterhit waarmee iedereen in 2008 Ke$ha leerde kennen. De zangeres met een vrij hoog fuck you-gehalte wist in de daarop volgende jaren nog hits als “Die Young” en “We R Who We R” te scoren. Na twee gelijkaardige albums (Animal en Warrior) werd het echter stil. Tijdens het opnameproces van Warrior zou de Amerikaanse seksueel, fysiek en mentaal zijn misbruikt door producer Dr. Luke. Onder andere hierdoor moesten we even wachten op een nieuw album, maar het was het wachten waard.
Rainbow uit 2017 werd een mooi en persoonlijk album waarop er plaats was voor emoties en een religieuze toets, maar ook de inmiddels vertrouwde attitude was hier en daar nog steeds aanwezig. “Praying” mag misschien wel het hoogtepunt van Rainbow zijn, maar er staan nog redelijk wat verborgen pareltjes op dat ondergewaardeerde album. Voor haar vierde plaat keerde de zangeres terug naar haar poproots en krijgen we weer een vrolijke en wilde Kesha te horen.
Bij het begin van albumopener “Tonight” krijgen we meteen opnieuw dezelfde religieuze vibe als op Rainbow. Na een kleine halve minuut slaat het lied abrupt om en moeten we terug denken aan “TiK ToK”. De song gaat over een gigantisch leuk feest waarop we onszelf kunnen zijn. Met die twee zinnen hebben we eigenlijk al het volledige album zowel tekstueel als muzikaal samengevat.
High Road pint zich niet vast aan één genre; bij momenten denken we terug aan een ouder Kesha-album en de meeste nummers zijn vrij feestelijk. Leadsingle “Raising Hell” valt zeker en vast onder die beschrijving. Bovendien draagt dit nummer een mooie boodschap met zich mee. Zonder pardon is Kesha zichzelf. De zangeres zingt dat dit nummer (of bij uitbreiding dit album) voor hen is die zich niet geaccepteerd voelen. Leuk, catchy en een goede inhoud: zo hebben we een popsong graag.
De tekst van “High Road” ligt in dezelfde lijn als die van onder andere “Bastards” en “Praying” van Rainbow. Je mag je niet naar beneden laten halen door zij die je het leven zuur maken en ondanks alle problemen die ze kunnen opleveren, blijft Kesha het beste toewensen aan die ‘bastards’. Het lied krijgt een catchy productie met hippe, hedendaagse gospelinvloeden waardoor het moeilijk wordt om stil te zitten. Na een totaal overbodige outro krijgen we het eerste nummer te horen waarin Kesha voor de volledige duur haar vocale capaciteiten toont. Tijdens “My Shadow” laat de zangeres zien dat ze een sterke stem heeft, wat zo nu en dan wel eens vergeten wordt. Eveneens tijdens het eenvoudige “Cowboy Blues” toont de Amerikaanse dat ze ook zonder grote productie een nummer kan maken dat overeind blijft.
Toch weten niet alle liedjes te overtuigen. Onder andere “Honey” krijgt ons niet helemaal mee. De zangeres lijkt hier niet goed te weten waar naartoe te willen. Het is een hiphopnummer met een koortje en akoestische gitaar op de voorgrond. Hoewel we met ons hoofd meebewegen, voelt het aan alsof het niet volledig is afgewerkt en lijkt een climax te ontbreken. Ook “Potato Song (Cuz I Want To)” heeft niet zoveel om het lijf. Kesha lijkt zich wel te amuseren, maar de zware blazers en kinderachtige tekst weten verre van te overtuigen.
“Little Bit of Love” en “Birthday Suit” zijn op zich ook aangename popsongs, maar als je het met ander werk op dit album vergelijkt, missen ze wat inhoud. De eerste helft van deze plaat gaat over dingen op je eigen manier doen ondanks wat anderen zeggen. Iets minder inspirerend is de tekst van “Birthday Suit”. De typische gamegeluidjes in het nummer zijn best leuk, maar na een paar keer hebben we het ook wel gehoord.
“Resentment” klinkt als een kampvuurmoment waar Kesha samen met Wrabel, Brian Wilson (van The Beach Boys) en countryzanger Sturgill Simpson een liedje zingt. In tegenstelling tot de gezellige sfeer die geschept wordt, gaat het over haat en wrok. De stem van Wrabel keert wat later terug op “BFF” en van dit nummer worden we gewoonweg gelukkig. Dit had een akoestisch gitaar- of pianonummertje kunnen zijn, maar kreeg een catchy productie zoals we van Wrabel gewoon zijn. Hij schreef mee aan zo goed als elk nummer en wie hem kent, herkent zijn sound hier en daar doorheen de plaat.
High Road is zeker en vast een eclectische plaat. Kesha grijpt soms terug naar de Ke$ha die we kennen van Animal en Warrior en deze wordt aangevuld met de vergevende en spirituele Kesha die we op Rainbow hoorden. Dat we vaak verwezen naar haar oud werk, maakt duidelijk dat Kesha niet enorm weet te vernieuwen. De eerste helft van het album staat vol met sterke popnummers met een goede inhoud en leuke twists hier en daar, maar de tweede helft is niet even sterk. Sommige nummers ontbreken aan inhoud en andere weten gewoonweg niet te overtuigen. Als Kesha enkele songs had laten vallen zouden we High Road vier sterren kunnen geven, maar nu staan er te veel nietszeggende liedjes op om tachtig procent te behalen.
Facebook / Instagram / Website
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
