© CPU – Nathan Dobbelaere
Tomorrowland, misschien wel het meest feërieke festival ter wereld, heeft de afgelopen jaren de Belgische dj-scene een aardige boost gegeven. Niet alleen op nationaal, maar vooral ook internationaal niveau dingen onze landgenoten mee voor plekjes op de grote podia. Een van de grootste acts is momenteel nog steeds de Brusselaar Felix De Laet, die onder zijn artiestennaam Lost Frequencies heel de wereld verkent. Nadat hij in 2017 nog in de Antwerpse Lotto Arena stond, speelde hij gisteren een thuismatch in een goed gevuld Vorst Nationaal. Met een gloednieuwe liveset stelde hij er zijn nieuwe album Alive and Feeling Fine voor.
“Like I Love You” was de track die de keet in vuur en vlam mocht steken. Het druk bevolkte middenplein volgde elke instructie en maakte er meteen een gigantisch feest van. Tijdens radiohit “Reality” kregen we dan voor het eerst live vocals te horen. De eer was weggelegd voor Kye Sones. Hij is inmiddels de vaste zanger van de liveshow en kreeg de zaal vlotjes mee. Ook vocaal was hij consistent en bracht hij de meeste nummers zeker niet slecht. Qua performance herinnerde hij ons wel vaak aan schlagerzanger Christoff, maar het bleek niemand verder te storen.
In de langer dan anderhalf uur durende show bracht Felix niet enkel eigen nummers, maar liet hij zich meerdere keren verleiden om Brusselse helden zoals Angèle of Stromae te remixen. Ook feestklassiekers “American Boy” van Estelle & Kanye West of “In The Shadow” van The Rasmus kregen een beatsausje van de Brusselse dj en producer. Telkens wisselden rustige momenten en grote opbouwen elkaar af en zo zorgde het vaste patroon van elke remix ervoor dat het in de voorspelbaarheid terecht kwam.
Heel de show lang slopen er heel wat voorspelbare momenten in de set, wat we vooral wijten aan het gebrek van diversiteit. Alhoewel de term ‘liveshow’ veelbelovend klinkt en we ook heel wat herwerkte versies van zijn hits kregen, vonden we het een gemiste kans dat geen enkel nummer eens uit de elektronische context genomen werd en bijvoorbeeld akoestisch gebracht werd. “Here With You” startte nog veelbelovend met enkel piano en zangeres Audrey Janssens, maar vervloog uiteindelijk toch in de stevige beats. Janssens was bovendien ook niet helemaal toonvast en liet de zenuwen her en der de bovenhand nemen.
Nadat Lost Frequencies met dezelfde set al door Amerika en Europa tourde, kreeg de productie in Vorst dan een aardige upgrade. Een groot podium met ledwalls, vuurwerk, confetti, vlammenwerpers… aan alles werd gedacht om nummers als “All Or Nothing” of de drum ‘n’ bass track “Black & Blue” visueel interessanter te maken. Buiten een extra grote opbouw of kleine extraatjes waren deze tracks bijna klakkeloos dezelfde als in de studioversie. “Are You With Me” kreeg dan wel weer een stevige remix, maar afsluitende track “Sun Is Shining” was uiteindelijk de finale afknapper. Het ontbrak gewoon aan ziel en daar hielpen de duizenden fans die meezongen niets aan.
‘Let’s have a night no one will ever forget!’ kregen we van Kye Sones te horen ergens in het begin van de show, maar we vrezen dat we deze liveshow binnen een week al weer helemaal vergeten zijn. Niet omwille van het visuele aspect, want dat was uitstekend, maar omdat we muzikaal toch wel serieus op onze honger bleven zitten. De term ‘live’ verwekt bij ons gewoon veel meer verwachtingen en niet alles bleek uiteindelijk echt ‘live’ te zijn. Felix zelf beperkte zich tot het induwen van enkele knoppen of het spelen van synths, maar duidelijk horen konden we dat telkens niet echt. Dit was echter geen domper op de feestvreugde van de aanwezigen, want zij dansten de koude nacht in.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
