Teeth of the Sea is een Londens drietal dat de meest heftige elektronica maakt en tegelijkertijd speelt met jazzinvloeden of op het randje van het beangstigende balanceert. Eerder dit jaar releaseten de zogenaamde zeetanden hun vijfde studioalbum, getiteld Wraith. Die moesten ze nog komen voorstellen in België en zoals verwacht, kwam hun sound live zelfs dubbel zo hard binnen dan op plaat.
Helemaal in het wit kwamen de mannen van Teeth of the Sea zonder boe of ba op. Zonder voorprogramma of interactie en enkel hun integere outfitjes als eerste indruk begonnen ze tamelijk rustig aan hun sfeerverhaal. Met een ambient klank warmden ze ons even op voor de lawine die nog komen zou. En die bereikte ons sneller dan verwacht; bij het derde nummer dook er al een eerste speciale jazzuitspatting op en wisten we niet waar we het hadden door hun einde gebaseerd op louter noise. We waren vertrokken voor een ongeëvenaard intense set die een nieuwe dimensie aan ‘vrijdag de dertiende’ zou geven.
Na die eerste twee publieksopwarmertjes was het the real deal. De kans bestond dat we nachtmerries zouden krijgen na de volledige set, maar we blezen met plezier en opengevallen smoel luisteren naar het drietal. Met metersdiepe bassen werd de onheilspellende factor ver boven een verantwoord niveau getild en we kregen de ene na de andere spanningsboog te verwerken. Hun elektronica werkte zelfs haast op de zenuwen omdat het zo prikkelend gebracht werd. Dat het allemaal heel beklijvend was, kunnen we dus met zekerheid stellen.
Vaak werd de blazer ingezet om ons te voorzien van de nodige toegankelijke melodieën, maar even vaak werd die gebruikt om er in het wilde weg op los te spelen en ons te laten verdwalen in hun jazztornado. Af en toe werd het blaasinstrument dan aan de kant gelegd en ingeruild voor een basgitaar, en op die momenten voelden we het pas echt hard binnenkomen. Alles moest wijken voor hun intensiteit. Met dan nog vervormde, diepe en grauwe stemmen op de achtergrond die geleidelijk aan luider en luider begonnen te klinken, was het hek helemaal van de dam.
Die constante overweldiging stond in groot contrast met de zwijgzaamheid van de wit geklede artiesten. Publieksinteractie bleef beperkt tot één kort zinnetje, maar door voldoende sympathieke glimlachen tussendoor kregen we wel in de gaten dat de bandleden simpelweg opgeslorpt werden door hun muziek. En ook wij werden meegezogen in hun elektronisch wormgat, dat overigens enorm flashy gekleurd was door alle druk bewegende lichten om hen heen. Epilepsieaanvallen werden aangewakkerd door het klank- en lichtspel en uiteindelijk werd het nooit meer helemaal rustig. Zelfs wanneer Teeth of the Sea de set wat neerlegde, bleef er wel iets borrelen in de elektronica, waarmee telkens aangekondigd werd dat het even later tot een nieuw hoogtepunt zou komen. Soms bleef die akelige opbouw zodanig lang zinderen dat we ons bijna in “When Will the Bass Drop?” waanden – met het grote verschil dat deze band het wél boeiend hield en de opvallende overeenkomst dat we inderdaad mee explodeerden met de climax van de muziek.
Wanneer Teeth of the Sea het podium verlaten had, moesten we even alles opnieuw op een rijtje zetten vooraleer de zaal te verlaten. Nog van onze melk kwamen we tot de conclusie dat hun set voor drie vierde indrukwekkend strak en doordacht was, en het andere vierde op het angstaanjagende af aanvoelde. Zo overtuigend hebben we het graag, en zeker op een vrijdag de dertiende.
