Vestrock 2019 (Festivaldag 1): Een diverse line-up in een gezellig decor

Hoogdagen in Nederland, naast Best Kept Secret mogen onze noorderburen genieten van het knusse stadsfestival Vestrock te Hulst. Net voorbij de grens, dus ook voor Belgen een interessant festival. We trokken naar het noorden en gingen zelf eens een kijkje nemen. Vestrock is een kleinschalig festival maar bleek wel heel erg gezellig te zijn. De naam Vestrock komt niet van een jas maar van de typische nederzettingsvorm die Hulst typeert. Het dorp is namelijk een vestingstad. Het festival zelf vindt plaats op een eilandje net buiten de stad, wat zorgt voor een leuke omgeving. Omgeven door het water en toch verrassend goed bereikbaar.

Anemone @ Kapel

Na 25 minuten sukkelen met het geluid kon de Rotterdamse band Anemone eindelijk beginnen aan hun set. Ze speelden in een kapel, die ook langs de buitenkant helemaal in thema was. Ze omschrijven zichzelf als psychedelische britpop, wij hoorden vooral uptempo indie. Zanger Xander Van Dijck maande het publiek meermaals aan om mee te doen, jammer genoeg was een groot deel van het publiek ondertussen al naar iets anders gaan kijken. De stroomstoring in de Kapel zou later op de dag heel het schema in de war sturen. Toen de machine toch uiteindelijk op gang kwam, probeerden de Rotterdammers met snelle akkoorden en een energieke drum het publiek helemaal mee te krijgen, het was er echter nog net iets te vroeg voor. Het gebabbel was pijnlijk luid maar leek de band niet te deren. Uiteindelijk klonk het allemaal net te veel hetzelfde, wat ervoor zorgde dat deze muziek vooral ideaal was om het publiek warm te krijgen voor de andere optredens van de dag.

Black Honey @ Main Stage

We gingen wat verder snuffelen en zagen de indierockers van Black Honey de Main Stage beklimmen. Zangeres Izzy Baxter Philips, helemaal in het rood en met een alternatieve bril op, begon stevig aan de set. Het grote logo en de Sonic Youth vibe zorgde voor een 80’s sfeer op Vestrock. Het merendeel van het publiek was dan ook snel bij de pinken, we zagen hier en daar al de eerste danspasjes van de dag. Philips was ook in vorm, ze haalde moeiteloos haar hoge noten gecombineerd met stevig gitaarwerk. Denk aan een valse traagheid, de muziek voelde heel aangenaam en op hetzelfde moment oorverdovend aan.

In het midden van de set braken de eerste zonnestraaltjes door, wat Black Honey allesbehalve deed smelten. Ze bleven doorrammen en gingen tegen het einde toe nog net iets harder spelen. We kregen een groots einde, waar de riffs in elkaar overliepen. Philips hield het interessant door haar stem optimaal te gebruiken wat zorgde voor een leuk samenspel met eerder genoemd riff-orgie.

Rondé @ Main Stage

We mochten proeven van Nederlands talent met Rondé, een band die momenteel vijf jaar bestaat. Zangeres Rikki Borgelt was ziek en hoezeer ze ook haar best deed, het was merkbaar. De band heeft net hun tweede album uit en beschikken ondertussen al over genoeg materiaal om een uur te vullen. De set begon vrij rustig, naar het einde toe kwamen de R&B en dance-invloeden wat meer door. Ultieme wapenfeit was de “Freed From Desire” cover, wat net iets te goedkoop overkwam. Rondé heeft zelf genoeg swingend materiaal om het publiek aan het dansen te krijgen.

Rondé wou, denk er een sappig Utrechts accent bij, een feestje bouwen en dat leek hier en daar wel te lukken. Hier werd duidelijk dat Vestrock een festival is dat niet alleen muziekliefhebbers aantrekt maar dat het ook een lokaal evenement is waar ook gewoon veel buurtbewoners op afkomen. Toegestaan natuurlijk, het zorgde er wel voor dat het gebabbel ook hier soms de overhand nam.

Triggerfinger @ Main Stage

Onze Belgische trots kon niet groter zijn toen Triggerfinger het podium beklom. Met typisch kostuum en rode glinsterende hakken toonde Ruben Block zich direct koning van de avond en begon furieus. Opener “I’m Coming For You” legde er de sweep op, de band genoot er oprecht van. Na een kwartiertje stevig doorgaan werd met “Flesh Tight” een rustpauze ingelast die overging in een uitgesponnen versie van “My Baby’s Got A Gun”. Block verwerkte er een stukje “I Follow Rivers” in, wat het publiek helemaal gek maakte net voor het rifffestijn dat hierna over het festival rolde. Hard, harder, hardst. Block deed zijn blazer uit, sloot een basgitaar aan en de Antwerpenaren speelden met “Colossus” een relatief nieuwe fan favourite. Wat een swagger, om zijn plectrum eerst het publiek in te gooien en dan de basgitaar richting coulissen te torpederen.

Hierna kregen we het gloriemoment van drummer Mario Goossens, eigenlijk sinds zijn 18e een Nederlander om zijn dienstplicht te ontwijken, die wel eens kan genieten van een drumsolo. We zagen de assistent van de cameraman oprecht genieten, net als de overvolle Main Stage. Dat ontging ook de cameraman niet, die het publiek filmde. Niet naar de zin van Block, die bij het opkomen van het podium de camera naar de man van het moment wees. De overige bandleden begonnen mee te drummen, wat zorgde voor een intens spektakel. Triggerfinger wist meesterlijk de aandacht van het publiek vast te houden en voor men het wist ging de band eruit met “All This Dancin’ Around”. Triggerfinger weefde er een gitaarsolo tussen en weg waren ze. Hoe blijf je twintig jaar aan de top van de Belgische muziekscene? Zo dus. ‘Geniet van de Kaiser Chiefs’, riep Block nog. Als het aan ons lag, sloot Triggerfinger de Main Stage af.

Kaiser Chiefs @ Main Stage

Het waren echter de Kaiser Chiefs die op de eerste dag van Vestrock 2019 het laatste woord kregen. Zanger Ricky Wilson zat in het gips, de tourbus had namelijk een abrupte stop moeten maken waar Wilson nu de gevolgen van moest dragen. Met “Never Miss A Beat” begon de band echter energiek aan de set, ook opvolgers “Na Na Na Na Naa” en “Everyday I Love You Less and Less” hielden het tempo er hoog in. Na een dik kwartier werd echter duidelijk dat de band hun beste kruid aan het begin al verschoot. Wilson promootte meermaals hun nieuwe album Duck. Het is echt niet nodig om steeds de releasedatum erbij te vermelden en ons aan te zetten om Duck al te pre-orderen. Laat de muziek spreken. Met “Wait” en “Target Market” stelde de band twee nummertjes van die plaat voor, het overige deel van het optreden was een ‘Best Of’. De band had alle grote hits mee, zelfs mindere goden “Modern Way” en “The Factory Gates” hadden een plaatsje in de setlist.

Het vijftal uit Leeds had alle wapens mee om er een grootse show van te maken. Confettikanon, rookmachine, een aangeklede setting, een indrukwekkende lichtshow en veel, heel veel meezingers. Het had echter allemaal weinig effect. Het optreden voelde leeg aan en het publiek werd, u kan het al raden, uiteindelijk pas wakker op “Ruby”. Het nummer heeft de kracht om zelfs ons bomma aan het dansen te krijgen, tegelijkertijd voelt het twaalf jaar al zeer repetitief aan. Met “I Predict A Riot” schoot het publiek een tweede keer wakker, voor de overige nummers liet het publiek zich niet van hun beste kant zien en dat leek effect te hebben op de band. Na een dik uur werd “Oh My God” nog ellendig lang uitgerekt en we voelden een kleine opluchting wanneer de band eindelijk het podium verliet. Het ligt waarschijnlijk aan het feit dat de band al zestien jaar dezelfde muziek maakt en dezelfde shows speelt.