The Bony King Of Nowhere nam zijn nieuwste, de hemel ingeprezen, plaat Silent Days mee naar Het Depot. In al zijn sereniteit toonde hij wat voor kracht er achter de kwetsbaarheid van een versgebroken hart schuilt. De Gentse singer-songwriter, Bram Vanparys, dwong het publiek van begin tot eind aan zijn lippen te hangen om ons te laten baden in het gewicht van zijn vertedering.
Dat The Bony King een vaste waarde is binnen de Belgische muziekscene, bewees hij gisterenavond nog maar eens. Hij wist de ruimte die het muisstille publiek hem bood zo precies en gecontroleerd op te vullen tot het geluid overliep in een soort warme troost. Elke melodie en iedere noot is tot in detail uitgedacht, waardoor het plaatje nummer na nummer perfect klopte. Dit konden we vanaf opener “Going Out” al horen en dat trok hij door als een waarheid tot de laatste noot van “Eleonore”. Het is dan ook niet voor niets dat Vanparys de MIA voor beste componist wegkaapte.
Of hij nu alleen op het podium zijn hart op zijn tong droeg of vergezeld werd door zijn driekoppige band, hij wist geen enkel moment te vervelen. Het gevaar van anderhalf uur rustige, emotionele liefdesliedjes is dat ze snel kunnen tegensteken. Daarom is het belangrijk dat een artiest live het ‘mooie’ overstijgt, en dit is net precies wat The Bony King deed op “Traveling Man” en “Alas My Love”. Door de dynamiek er duidelijk en op een interessante manier te benadrukken, bleef hij ons boeien. Gertjan Van Hellemont, ook bekend als Douglas Firs, was dan ook een essentieel live-element van The Bony King Of Nowhere. De soundscapes die hij creëerde met zijn synth en gitaar plat op zijn schoot, zoals tijdens “Got To Let You Know”, verbonden de nummers en smolten ze samen tot één verhaal. Dat verhaal werkte toe naar een hoogtepunt in “Like Lovers Do”, een organisch einde aan een intens en innig liefdesverhaal dat in hartzeer afloopt.
Wat Vanparys zo merkwaardig maakte, was dat hij op een heel oprechte en ongeforceerde manier zijn emoties overbracht. Zijn recentste album Silent Days omvat de meest pijnlijke, gevoelige liefdesnummers. De emoties in zijn teksten en muziek zijn dé reden waarom mensen naar een Bony King optreden gaan en dat buitte hij op geen enkele manier uit. Het verdriet van een gebroken hart bracht hij zo teder en delicaat over dat hij het over ons drapeerde als een warmhartige, zalvende troost. Met “Still Around” en “Silent Days” goot hij een wolkje hoop in het donkere kopje liefdesverdriet van een maandagavond.
The Bony King Of Nowhere brak zijn eigen hart op podium en daarmee ook het onze, en lijmde het eigenhandig weer samen in een hoopvolle zucht van aanvaarding. In de teruggetrokkenheid van die ene spotlight en met de hulp van zijn band boeide hij ons met zijn dynamiek en zijn bedachte precisie van begin tot eind. Bram Vanparys zijn stille dagen in een afgelegen camper zijn voorbij en dat toonde hij gisterenavond nog maar eens.
Facebook | Twitter | Instagram
Setlist:
Going Out
Silent Days
Waiting For Your Sign
Whenever We Meet Again
Traveling Man
Alas My Love
Sleeping Miners
Still Around
Got to Let You Know
Through the Night
Like Lovers Do
Eleonore