© CPU – Maxim Meyer-Horn
De tweede dag van Les Nuits 2019 bracht weer heel wat opkomend talent naar de Botanique in Brussel. Dit concert was echter als enige van de drie uitverkocht en het werd dus ook snel duidelijk dat Alice Phoebe Lou de vrouw van de avond zou worden. Na haar eerste album Orbit van 2016 dat voornamelijk folk georiënteerd was, veranderde ze met haar nieuwe album van koers. Haar volwaardige opvolger Paper Castles (dat recentelijk werd gereleased) duikt in het jazzy en elektronische. Haar show stond voornamelijk in het teken van haar nieuwere werk wat het publiek met veel plezier onthaalde.
Voor Alice aan haar set begon, konden we Olmo en Halehan aan het werk zien. Olmo werd last-minute nog aan de affiche toegevoegd en daar was menig man (maar vooral het vrouwvolk) erg blij om. De Italiaanse Andrew Garfield lookalike trakteerde ons op enkele van zijn nummers. Hoewel hij normaal vergezeld wordt door zijn band, stond hij er deze keer alleen voor: ‘Because the others have lives’ gaf hij charmant toe. Dat hij al lang niet op een podium had gestaan, was niet te merken. Alsof hij niets anders gewoon was, vulde zijn présence de ruimte. Met een stem die deed denken aan de zanger van Kodaline werd het al snel duidelijk dat dit de troef van de show was. De nummers die hij bracht waren erg divers, we kregen zelfs een nummer in het Italiaans voorgeschoteld. Kort samengevat was het een fijne show met sterke lyrics, maar door de afwezigheid van de band, viel het instrumentaal wat tegen.
De volgende om het rijtje aan te vullen was de Brusselse Halehan. Tussen de nummers door gaf hij blijk van zijn talenkennis en werd het publiek zowel in het Frans, Nederlands als Engels onthaald. Tijdens zijn eerste nummers die hij begeleide op akoestische gitaar werd hij vergezeld door landgenote Camille Camille. Hun stemmen pasten perfect bij elkaar en zorgden voor een harmonie waar mensen stil van werden. Muziekkenners vergeleken zijn stem al met die van Keaton Henson. Lyrisch moesten ze echter onderdoen aan hun voorganger en stevende het af op het zeemzoete. De elektronische bas en zijn semi-rapnummer waren lichtpuntjes in de show.
Om het plaatje van de avond te vervolledigen was Alice Phoebe Lou aan de beurt. Haar verhaal is veruit inspirerend: Een muzikante die haar bluesy folk sound naar de straten van Berlijn bracht om nu concerthallen over heel Europa te vullen. Vrijgevochten als ze is, wilt ze als artieste onafhankelijk blijven en dat merk je aan haar twee albums: Orbit (2016) en Paper Castles (2019). Ze groeide op in Zuid-Afrika, maar heeft ook roots in België. Dus zoals ze zelf aangaf, was deze show iets speciaals voor haar. Haar eerste keer in België, eentje om nooit te vergeten en dat zal het publiek geweten hebben.
© CPU – Maxim Meyer-Horn
‘The intro should have been more smooth’ gaf ze meteen met grote bewegingen aan toen deze achter de rug was. Sommigen kunnen het voorhebben voor onzekerheid, maar dit was echter schijn, want Alice is de belichaming van een vrouw met karakter. Van het moment dat ze het podium op wandelde had ze heel de ruimte onder controle. Het publiek werd meteen getrakteerd op een van haar laatste singles “Something Holy”, waar ze meteen iedereen mee had. Ze deed dit natuurlijk niet alleen, haar getalenteerde band was ook van de partij. Dat ze van verschillende markten thuis is, liet ze merken tijdens de cover van het jazznummer “Want me” van Puma Blue. Dromerig mee zweven op de tonen van de saxofoon was de enige optie.
Ze bracht ook een nummer van haar geheime album dat lange tijd enkel aanwezig was op haar website. Voor dit nummer verlieten de andere muzikanten het toneel en zetelde ze zich achter de piano. Ze waarschuwde het publiek alvorens ze begon dat als ze dit alleen speelt het vlekkeloos gaat, maar dat van zodra ze het op het podium probeert er dingen misgaan. Tijdens het midden van het nummer was het effectief zo ver en begon ze er spontaan van te lachen, wat het publiek enkel kon charmeren.
Voor de fans bracht ze ook een nummer van haar eerste album. Alvorens vertelde ze dat ze graag oppert voor een wereld waar artiesten een pad zouden moeten krijgen om te kunnen ontwikkelen en dat het nu eenmaal normaal is dat je uit bepaalde nummers groeit: ‘Hey! I’m a musician, not an entertainer!’ Zoals bij al haar nummers, volgde het publiek gehypnotiseerd mee, wat zeker het geval was bij “Society”. Waar de krachtige lyrics binnenkwamen als een bom en we even stilstonden bij onze plaats in deze maatschappij en haar invloed. Vocaal is Alice ijzersterk en zijn zelfs de grootste uithalen mogelijk. De enige relevante vraag die je jezelf kan stellen tijdens deze show is hoe er in zo’n tenger meisje zo’n krachtige stem schuil kan gaan.
© CPU – Maxim Meyer-Horn
Tijdens de nummers “Skincrawl” en “My Outside” kwam een thema naar voren dat vooral terug te vinden is op haar nieuwste album, namelijk: de rol van de vrouw in deze wereld. De band speelde een verlengde versie van “Skincrawl” waarop Alice en het hele publiek opgeroepen werden om alle negatieve ervaringen eruit te schudden.
Voor ze aan haar laatste nummer begon, zette ze nog even een ‘salespitch’ in zoals ze dat zelf aangaf, dat ze allerhande dingen zal verkopen op het einde van de show en dat ze er zelf ook zal zijn voor al die met haar wilt komen praten. Bij sommige artiesten zou het misschien vreemd zijn om hun eigen merch in de verf te zetten, maar na deze show kwam Alice overal mee weg. Haar laatste en meest gekende nummer “She” werd enthousiast onthaald en zette een laatste keer aan tot dansen.
Een show waar Alice en haar band geen steek hebben laten vallen en die velen konden beamen. Het bood een perfecte afwisseling van tragere, melancholische nummers en dansbare nummers. En voor die ene steek die ze dan liet vallen aan de piano, ‘Yeah, you know, as you can tell I don’t take myself too seriously’ konden we enkel maar meer van haar houden. Geen onzin, geen verwarring, geen gemiste noten of kansen, maar wel een strakke show van begin tot einde die nog lang zal nazinderen. Voor zij die haar hebben gemist, geen nood, Alice komt ons ook op Rock Werchter vergezellen op zaterdag 29 juni.
