Dat ze uit Australië alsmaar meer goeie muziek weten te exporteren, staat als een paal boven water. Nieuwste pareltje van down under is Amyl and The Sniffers. Op 24 mei verschijnt de debuutplaat van het viertal, nadat ze eerder al twee straffe ep’s uitbrachten. De groep speelt deze zomer op Rock Werchter, maar voor ze een groot publiek kunnen aanspreken, speelden ze nog in een zo goed als volledig gevulde Rotonde van de Botanique. Het werd een furieuze show, waarbij we tevreden mogen zijn dat de zaal niet instortte.
Eerst mochten de landgenoten van Peuk het publiek goed opwarmen. Dat deden ze op een grungy manier met soms wat intense uitspattingen. De groep bracht recent nog zijn debuutplaat uit en speelde daaruit een zevental liedjes. Elk blonk uit in een ander genre, waardoor er heel wat diversiteit te horen viel. Het was luid, de vocals waren bij momenten schreeuwerig en vooral het strakke samenspel tussen de drie bandleden gaf het geheel een unieke dimensie. De groep weet live heel goed te overtuigen, want hun songs blijven ook hangen. Stevige rock met een aanstekelijke invloed, het kan.
https://www.instagram.com/p/BwAqeHJFJ2k/
Peuk stelde weliswaar niets voor in vergelijking met de clusterbom die Amyl and The Sniffers was. Een goeie veertig minuten braken ze het kot af, en dat op een manier die niemand hen voordoet. Punk van de bovenste plank met zowel glam rock als metal-invloeden. De combinatie klinkt vreemd, het resultaat is fascinerend. Het begon al meteen met een dreigende gitaarlijn die het tempo de hoogte injaste, en dat tempo ging nooit meer naar beneden. Even leek het alsof we “Bro Hymn (Tribute)” op ons bord geserveerd kregen, maar al snel liet Amy Taylor van zich horen en waren we helemaal in de ban van haar performance.
De frontvrouw is namelijk een duracelkonijn zonder houdbaarheidsdatum. Van begin tot eind smeet ze zich volledig bij iedere song. Zo belandde ze bij “Mole (Sniff Sniff)” al meteen in het publiek en startte ze eigenhandig de moshpit, maar ze zocht ook alle kanten van het podium op. Een waterflesje was bij haar niet veilig, want het vloog al snel over haar haar. Ze spuugde in het rond en een klein beetje headbangen hoorde er bij haar niet bij, nee, het moest heel intens gebeuren. Het was net die performance die de show van Amyl and The Sniffers zo boeiend maakte. Ze is een wonderbaarlijk fenomeen om naar te kijken en met open mond was je onder de indruk van al die energie.
Muzikaal was het ook allemaal heel strak gebracht. Gitarist Dec Martens kan een ferm potje gitaar spelen en bracht ons soms solo’s die evengoed van landgenoten AC/DC hadden kunnen komen. Ze speelden met genres, en dat zorgde ervoor dat we konden blijven luisteren. De groep ramde er wel erg snel heel veel nummers door en na tien minuten waren we al zes nummers ver. Het was een typische punkshow zonder al te veel tierlantijntjes, met een band die gewoon alles kapot wou maken.
Dat ze daardoor hun nummers ook heel vlot in elkaar lieten lopen, toonde nog maar eens hun muzikaal talent aan. Soms duurde het zelfs enkele nummers vooraleer er plaats was om te klappen. Nood aan zelfverheerlijking hadden ze niet, ze wilden gewoon iedereen laten bewegen. Vanaf “Monsoon Rock” wierpen ze de lont in het kruit, het gevolg was een ontploffing van jewelste, waarbij niemand nog echt wist wat er allemaal gebeurde. Amyl and The Sniffers bleef maar krachtige punksongs op ons afvuren, en niemand die het erg vond.
De sterke performance van de frontvrouw, de cliché metal looks van de mannen (ze droegen allemaal een T-shirt van één of andere louche metalband), de foute haartooi met gigantisch lang nekhaar en de strakke nummers droegen allemaal bij tot het fenomeen dat Amyl and The Sniffers is. Geen doekjes hebben ze nodig, zelfs geen bladen om een setlist op te schrijven (dat doen ze gewoon op een papieren bord) en geen schaamte. Amyl and The Sniffers heerste en overwon, dat Werchter bij deze gewaarschuwd is.
Setlist:
Starfire 1+2
I’m not A Loser
Mole (Sniff Sniff)
Gacked on Anger
Westgate
Balaclava Lover Boogie
Pleasure Forever
Monsoon Rock
Mandalay
Cup Of Destiny
Stole My Push Bike
70’s Street Munchies
Some Mutts (Can’t Be Muzzled)
