Wardrobe is aan studioalbum nummer twee toe. Op Giving Up A Ghost (de opvolger van debuut Crawling) zet de groep rond songschrijver/zanger Johan Verckist nieuwe stappen vooruit. Zo flirt de groep, die voorheen grossierde in fijne en behaagzame popsongs die langzaam onder je huid kropen, op het nieuwe album voorzichtig met de wereld van elektronica, dance, urban en hiphop.
Het maakt dat Wardrobe op het nieuwe album andere, onverwachte wegen inslaat. Hoorde je op Crawling nog dromerige, breekbare pop met een alternatief indiekantje, dan breekt de groep het geluidspalet hier wat open. Dat merk je bijvoorbeeld bij een dromerige track als “Someday” die een sterk desoriënterend effect heeft. Mede door de inzet van stuitelende elektronica en een op de dansvloer gerichte sound, hoor je hoe Wardrobe wat tegen het geluid van een band als TV On The Radio (of Arcade Fire) aan schurkt. Een frisse zet, want zo weet Wardrobe het juk van ‘dromerige indiepop/rockband’ helemaal van zich af te schudden.
Heerlijk hoe Wardrobe feestelijke, contemporaine urban hiphop, R&B en koel groovende elektronica serveert. Want ook het fijne “Live Forever” zet duidelijk in op die zoektocht naar progressie. Daarmee komt de groep net als met de funky grooves van “Distance” wat in het vaarwater van Magnus of zelfs Millionaire terecht. Het maakt inzichtelijk hoe Wardrobe volop speelt met frisse ideeën en geluiden. Dat merk je bijvoorbeeld ook aan het tot verstilling aanzettende “Ice Box Man” waarop verschillende samples kriskras door elkaar lopen.
Soms hoor je de hang naar radiovriendelijke popsongs prominent terugkomen, zoals onder meer tijdens “Long Gone”. Dan weer merk je op dat de akoestische gitaar vaak als basis voor de songs blijft (“Back Doubles” met aan het eind heerlijk ontsporend gitaarwerk of de intieme pracht van “Nothing’s Ever Gonna Change”). Af en toe duiken er dan weer, zoals bijvoorbeeld met “Off The Reel”, catchy indierocksongs in het verlengde van Deus, Pixies of PJ Harvey op waarbij het prikkeldraadgehalte groot blijft.
Alternatieve indie blijft één van de ingrediënten, al schuwt Wardrobe het hitpotentieel helemaal niet. Zo hoor je tijdens het vrolijk geluimde “24 Weeks” ontegensprekelijk hitgevoeligheid. Beatles- en Kinksinvloeden buitelen om elkaar heen, terwijl er evengoed ook een fikse toef Bowiemagie aanwezig is. Aan het andere eind van het spectrum zitten bijvoorbeeld een teder sluimerend “King Of Clay”, een wat Eelsachtig liedje over de soms flinterdunne grens tussen vriendschap en liefde waarop Verckist het gezelschap krijgt van fraaie backing vocals. Of leg je oor te luister bij afsluiter “Come Back And Stay” waarop onder meer dankzij sierlijke vioolpartijen en tekstuele tragiek Mark Linkous en Sparklehorse richtinggevend zijn.
Tezelfdertijd tracht de groep her en der om met de songs op de groovy texturen (alle nummers werden dubbel ingespeeld op verschillende drumkits) van Give Up A Ghost iets te zeggen over hun ervaring met de wereld. Dat zou je eventueel kunnen opmaken uit de donkerte die soms in de teksten te lezen valt. Bijvoorbeeld tijdens de voorzichtige, behoedzame opener “Armchair Critic” waarin Verckists’ vocal ergens wat naar Damon Albarn neigt: “I wish I was a bit lesser involved with things / ../ but now the sparkle’s gone”.
Met Give Up A Ghost herbront en heroriënteert Wardrobe. Althans, deels toch. De groep toont een opmerkelijke fascinatie voor nieuwe geluiden, grooves en texturen, hetgeen mee insijpelt in hun prikkelende, eigenzinnige en kleurrijke sound. Toffe plaat met songs die soms zeer duidelijk knikken naar een potentieel remixalbum (o.a. “Someday” en “Live Forever” wijzen in die richting).
