Vier maart 2014 was een donkere dag voor de metalwereld: toen stapte Selim Lemouchi helaas uit het leven. Lemouchi had in 2006 samen met zijn zus Farida The Devil’s Blood opgericht, een Nederlandse occulte metalband. Ze maakten al snel furore, hetgeen zelfs later uitmondde in een tour doorheen de VS. In 2013 lieten ze het doek vallen over de band, en amper een jaar verloren we Semouchi zelf. Als eerbetoon aan hun overleden vriend brengt Black Anvil nu een ep uit genaamd Miles.
De eerste plannen voor Black Anvil werden gesmeed in Brooklyn, New York anno 2007. Ontstaan uit de hardcore band Kill Your Idols bracht dit (initiële) trio een jaar later hun debuut Time Insults The Mind uit. De groep heeft een stevige voet in black metal staan, maar ze geven letterlijk geen moer om het zogenaamde ’true’ pad; in het black metal genre zijn er behoorlijk wat puristen die enkel zweren bij de oude originele sound. Black Anvil daarentegen zoekt hun eigen weg, en het is daarom knap dat ze elke plaat groeien en hun horizon weten te verleggen. Dat is met deze ep niet anders, waarvan het artwork ook duidelijk geïnspireerd is door The Devil’s Blood.
Opener “Iron Sharpens Iron” is old school Black Anvil: vanaf letterlijk de eerste seconde knallen de blastbeats je om de oren. Het penetrante gekrijs van zanger-bassist Paul Delaney rijt meteen de wonde open die het verliezen van Lemouchi heeft achtergelaten. De opbouw en riffwerk zijn pakkend, het is geen stuurloze donderwolk van gitaar geraas. Sinds Hail Death is er een tweede gitarist in het spel die de muziek een nieuwe dimensie geeft. De hardcore breakdown, de dissonante gitaarsolo,…dit is inderdaad geen stereotiepe Noorse black metal. Het titelnummer is de basis van de ep en werd geschreven in de periode tussen Hail Death en As Was. Dat deze song als ode aan hun vergane vriend een stijlbreuk zou vormen met eerder werk, stond buiten kijf, maar het blijft knap hoe de band zichzelf opnieuw lijkt uit te vinden. De meer melodische aanpak en cleane zang voelen alles behalve onnatuurlijk aan, wat de sterkte van de band nogmaals onderstreept.
“Everlasting Saturnalia” is een cover van The Devil’s Blood tweede plaat The Thousandfold Epicentre. Het is een duistere, minimalistische track die de tristesse over je neer doet dalen. Het is een mooie herwerking van het origineel akoestische nummer. Bijna onherkenbaar tracht Black Anvil de pijn te zalven waar ze normaliter miserie trachten op te roepen. Afgesloten wordt er met een andere cover: “A Corpse Without Soul” van Mercyful Fate. De falset vocalen, elke tomslag die klinkt als een bombardement, een scheurende gitaarsolo, deze track is een mooi eerbetoon aan één van de grootste occulte heavy metalbands. En het nummer stuurt je naar huis met een laatste lach, niet enkel gitzwarte depressie.
Black Anvil heeft indertijd met Hail Death een enorme sprong voorwaarts genomen, en bewijst sindsdien dat ze hun plaats in demonische metal pantheon wel degelijk verdienen. Met deze ep willen ze hun spitsbroeder eren en daarin zijn ze met verve geslaagd. Het wordt nu enkel uitkijken wanneer hun vijfde langspeler het daglicht, ofja de duisternis der nacht, ziet.
