Howe Gelb (Giant Sand) brengt Gathered uit, een album waarop hij als verzamelaar naar voren komt. De songschrijver uit Tucson, Arizona is inmiddels toe aan zijn vierentwintigste (!) release. Eerstdaags staat er een samenwerking met The Colorist Orchestra op het programma. Het geeft erg goed aan hoe hij zelfs met zijn unieke staat van dienst de uitdaging blijft opzoeken.
Echt verrassen doet Gelb op Gathered niet. Al valt wel op dat hij de laatste jaren, zo getuigen albums als Future Standards en de erg aanbevelenswaardige opvolger Further Standards (waarop hij samenwerkt met gastvocaliste Lonny Kelly), steeds verder richting romantische jazz en blues in het verlengde van Tom Waits lijkt aan te schurken. En dat de wat rauwere woestijnsound, die hij eerder – al dan niet in samenwerking met gelijkgestemde zielen als Calexico – al tot de perfectie wist te brengen, vaker wat op het achterplan blijft.
Gelbs’ zoektocht betreft duurzame, ambachtelijk tot stand gekomen liedjes. Veelal zijn het behoorlijk kale songs met hoofdzakelijk gitaar, piano en stem. Sober ook, daar waar het gaat om instrumentatie en (vocale) begeleiding. Centraal staat onder meer Gelbs’ gekraakte stem die een uitgelezen mix van country, folk, blues en rokerige jazz begeleidt.
Niet zelden komt het beeld van een jukebox van pas. Zo jongleert Gelb zich, met behulp van goed volk en vrienden als o.a. M. Ward, Gabriel Naim Amor, Fernando Vacas, Juan Panki, The Lost Brothers, een weg doorheen verschillende genres en stijlen zonder afbreuk te doen aan zijn eigen, onnavolgbare stijl. En ook Gelbs’ eigen dochter Talula (die te horen is op de classic “Moon River”) levert een schattige bijdrage.
En dus krijgen we op Gathered een verse reeks schijnbaar jarenlang bestofte liedjes die veel vaker dan niet allerhande imperfecties als handelsmerk naar voren schuiven. Het tempo ligt behoorlijk traag, al duikt er met “Anna” wel een wat rauwere track op die lichtjes richting rock neigt. Kenmerkend: die wordt opgevolgd door een wat tongue-in-cheek gebracht deuntje dat “Give It Up” heet. Meer pastiche dan song, al vormt dat deels ook de aantrekkingskracht. Daaruit haal je dat Gelb zich op Gathered helemaal niet gehinderd voelt om met verwachtingen een loopje te nemen.
Typisch is ook dat Gelb zelden de behoefte heeft om zijn songs te rekken. Dat leidt er ook toe dat er zelfs bij herhaaldelijke luisterbeurten genoeg variatie en verrassing blijft. Er is de fraaie single“A Thousand Kisses Deep” (een Leonard Cohen cover) die de release van het album voorafging. Ontzettend mooi. En dat geldt ook voor Gathered als geheel. Leg je oor maar eens te luister bij het intieme titeltrack of de fraaie pianoballad “Presomptuous” waar de kaalheid en uitgepuurde emotie ongetwijfeld naar een zakdoek doet grijpen.
Tezelfdertijd is het maar een van de vele liedjes die Gelb als “Storyteller” in de aanbieding heeft. Kenmerkend is diens zin voor duistere romantiek (“All You Need To Know” of “Not The End Of Time (ft. Anna Karina)”. Dat haal je ook uit een wat donkerdere track als “Park At The Dark”, een van de vele liedjes die Gelb en route verzamelde. Het heerlijk eigenzinnige Gathered ligt in de winkels, doe er uw voordeel mee.
