Melodische soundpop, zo omschrijft de vierkoppige band uit Lokeren Neo Minor zich. Ontstaan in 2015, en ondertussen langzaamaan aan het timmeren aan de weg naar boven. We zagen hen in 2017 al Bruudruusterrock winnen, nu lost het viertal hun debuut-ep. Dat het voor beginnende/kleine bands moeilijk is om te overleven in het huidige muzieklandschap, is een understatement. Neo Minor haalde namelijk via een crowdfunding genoeg geld bij elkaar om die ep mogelijk te maken.
Openen doet deze vijf nummer tellende ep met “The More (I Try)”, dat de krachtige stem van Astrid Vlaminck combineert met de opbouwende muziek van de band. Een oorwurm, dat zeker. Hoe ontploffend die eerste single is, zo ingehouden is “Run”. Onheilspellend, en geleidelijk opbouwend naar de climax. Deze ep bevat duidelijk meer energie dan hun vorige werk, wat alleen maar positief is. De band nam de ep op in MotorMusic te Mechelen, waar er duidelijk werk in de productie is gestoken. De nummers zijn af en klinken zeer professioneel.
Vreemde eend in de bijt is “Nightmare”, een nummer dat begeleid door piano en de stem van Vlaminck ons helemaal zen maakt, zonder melig te klinken. Sterkste nummer op de plaat is zonder twijfel “Back To Reality”, een nummer dat zichzelf tegenspreekt. Heel surrealistisch, en niet in een hokje te stokken. Rode draad door het album zijn zonder twijfel de zanglijnen, maar die smelten altijd zeer goed samen met de muziek. Desondanks krijgen de muzikanten ook voldoende ruimte om hun eigen ding te doen, wat de sterkte is van de muziek van Neo Minor. Overal is er wel een opbouwende vibe te bespeuren. Toch plaagt de band ons door de logische climax vele vormen aan te doen nemen. Soms barst het open, soms niet.
Waar we vooral van genoten hebben, is de stevigheid op “Take Them Home”. Het begint heel simpel, maar breekt later helemaal open, en krijgen we een streep post-rock in ons gezicht. Een baslijn, door een gitaarversterker gesleurd, die direct in je hoofd kruipt en je niet meer loslaat. Er zit niet echt direct een rechte lijn in deze plaat, we zijn vooral getuige van een band die muziek wil maken zonder grenzen.
Vijf nummers is kort, en zo is deze debuut-ep voor je het weet afgelopen. Elk nummer heeft zijn kwaliteiten, er is duidelijk zeer veel werk in gestoken. Lokeren staat dan misschien wel op de rand van degradatie, muzikaal zit het wel snor in het Waasland.
