Hij zit in de hoek van artiesten Noname, Smino en Chance. De hoek waar momenteel de prijzen vallen dus en oprecht geloof in de dingen niet gemeden wordt. Is het maar de vraag hoe dit naar een algemener Europees publiek gebracht wordt die de Chicago scene enkel maar kan observeren als buitenstaander. Maar al snel wordt duidelijk dat niks teleurstelt; een fijn publiek en een enthousiaste Saba maken van de avond in de fantastische Rotonde een absolute victory lap.
https://www.instagram.com/p/BuPcdfOFa21/
Uitgezonderd een paar would be relschoppertjes met een andere uitgaanscultuur is het publiek laaiend enthousiast en warm. Opvallend veel twintigers en dertigers ook, die de meer contemplatieve en optimistische impact van Saba lijken te kunnen smaken. Het recente Care for Me werd marketinggewijs nog vrij clichématig verpakt met de gangbare ideëen rond mental health en jong zijn in een patroniserende maatschappij. Maar Saba graaft gelukkig veel dieper dan dit, en verliest onderweg het plezier van de samenhorigheid niet uit het oog. Geen enkel gevoelig liggend thema uit de weg gaan, maar voorbij de inhoud de vorm eigen betekenis geven, is hier de echte kunst. En die vorm is er dankzij een fijne avond met een positieve artiest en een enorm ontvankelijk publiek.
https://www.instagram.com/p/BuPl8r-g9qM/?utm_source=ig_web_copy_link
Ook een extra steuntje in de rug is een uitverkochte Rotonde. De Botanique deed er vermoedelijk goed aan het concert niet de verplaatsen naar de grotere Orangerie. Waarschijnlijk zal de laaiende word of mouth voor Saba de Botanique op termijn meer opleveren dan wat extra tickets verkopen met een concert in de Orangerie. In Trix is dit al tien jaar een cliché; ze hebben de durf opkomende indiebands te boeken die vol vertrouwen de grote zaal opeisen gebaseerd op internetsucces. En telkens als Pitchfork aankondigt dat een band de grootste van het moment is, speelt desbetreffende band en in de grote zaal en voor een handvol mensen voor absoluut nul sfeer.
Wel is het jammer genoeg zo dat de arme, prachtige rotonde het hele gebeuren bijwijlen niet goed aankan. Qua publiek barst het net niet uit zijn voegen – een paar honderd mensen in het kleine amfitheatertje. Qua donderende bas van de zwaardere beats stort de hele ex-vlindertuin net niet in. De afgelopen dikke vijf jaar zijn onder leiding van rappers als Denzel Curry bassy beats een dozijn keer zwaarder geworden, en het is begrijpelijk onmogelijk dat de Botanique op dat enorme gedaver al een antwoord kan voorzien. Niemand echter die er iets om lijkt te geven dat het dak er ook letterlijk een beetje afgaat. Het zwaardere materiaal, de dansbare warme nummers, de introspectieve abstracte goochelnummers; het werkt allemaal even vlot.
De langzamere nummers brengen de neiging naar wiegend laten meeslepen perfect naar voren. Ondanks het enthousiasme weet het publiek ook aangenaam dansend in tempoverlagingen mee te gaan, geen verval in saaie ballads hier. Af en toe lijkt een deel van Saba’s boodschap wel over de hoofden heen te gaan, maar de goede intenties zijn wederzijds en dat wordt gevoeld. Een beetje miscommunicatie heeft weinig met de ware boodschap om doen.
Maar toch zijn het ook hier de bangers en ritmische goocheltrucs die de avond afmaken. Zweverige gospel is exotischer aan Brussel dan het dak er af laten gaan. Dat tweede hebben ze begrepen, maar maakt uiteindelijk niet uit hoe de intensiteit bereikt wordt. “Westside Bound”, welke van de drie in de trilogie dan ook, kon je op voorhand voor tekenen. Maar ook het meer dansbare en briljante “Church / Liquor Store” doet het enorm goed.
De meer contemplatieve kant – nummers als “Calligraphy” – trekken dan weer de jonge prospecten naar voren die elke seconde absorberen om er achteraf zelf uren en dagen op te kunnen gaan werken. Als dat literaire verder rolt richting ritmische ontploffingen – met voorop “Life” en “Stoney” – komt alles perfect samen. Devotie, immersie, dansen dansen, af en toe een ontploffing, goeie hooks en straffe teksten. Saba op zijn best is de absolute elite van morgen.
Dat hij soms aan de andere kant van de lijn valt waarbij het geheel vrij veilig blijft – geen nummers van de tijd voor Care for Me en The Bucket List Project bijvoorbeeld – resulteert nooit in echte dipjes. Opvallend ook dat materiaal van Bucket List het beter lijkt te doen dan Care for Me. De variatie in productie en grotere inhoudelijke vrijheid zorgen voor extra opflakkering, daar waar Care for Me door het homogene karakter iets gelijkaardiger blijft.
Mooi ook om te zien hoe clichés (“I’m an independent artist and incredibly grateful to be able to play for you guys this far from home”) geen clichés zijn indien het gewoon met echtheid gebracht wordt. Zijn team is niet veel groter dan zijn – overigens ook talentvolle – dj en Saba zelf. Het is amper van 2016 geleden toen hij The Bucket List voor vijf euro op iTunes dropte – omdat goedkoper volgens de regels van Apple gewoon niet kon. Alles waar het hem om te doen is, was dat de wereld hem horen zou. Een serie dolgedraaide tweets en een kleine virale hit hebben intussen tot echte fysieke successen geleid en daar kan elke muziekfan enkel maar dankbaar voor zijn.
België is blij met hoog bezoek uit Chicago en Saba apprecieert een wereld waarin hij alle ruimte krijgt. In Amerika is het nog vechten tegen een standaard van obsessie en continue hits als minimumdrempel. In Europa is er ademruimte en als het concert af en toe richting zweverige euforie afglijdt, kan je enkel maar bevestigen dat hij veilig de andere kant bereikt heeft. Hij heeft de jaren op het slagveld overleefd en staat hier als intelligente, nederige en enorm talentvolle gevestige waarde. Weinigen die het meer gegund is.
