AlbumsRecensies

Julian Lage – Love Hurts (★★★½): Speelse gitaarjazz

Met Love Hurts bevestigt de Amerikaanse jazzgitarist Julian Lage wederom zijn groot talent. Omringd door drummer Dave King (The Bad Plus) en de Peruviaanse bassist Jorge Roeder teert hij sterk op de erfenis van het Amerikaanse lied. Zo neemt hij de welwillende luisteraar mee op een avontuurlijke reis met improvisatie als uitgangspunt. Het resultaat: vaak zoete, maar evengoed ook sensationele gitaarjazz.

Albums als Modern Lore en Arclight demonstreerden al dat Lage in staat is tot grootse verwezenlijkingen. Lage, die eerder samenwerkte met grote namen zoals o.a. Nels Cline en Fred Hersch, is dan ook een van de meest prominente stemmen in de gitaargerichte jazz. Ook nu is er sprake van poëtische verfijning, een vast onderdeel van zijn handelsmerk. Toch zoekt Lage – solo, duo, trio, alles kan – vrijwel onophoudelijk naar het ontginnen van nieuw terrein. Dat merk je misschien nog het meest aan de volledige nieuwe bezetting waarmee hij hier op Love Hurts aantreedt. Contrabassist Steve Colley en drummer Kenny Wollesen verruilt hij voor Roeder en King. Hierdoor voelt het samenspel en de dynamiek tussen de muzikanten onderling erg nieuw, fris en vers aan.

Dit album geeft misschien de indruk van een wat uit de hand gelopen jamsessie. Toch kan je niet anders dan erkennen dat Lage over een bijzonder grote technische bagage beschikt en dat geldt evenzeer voor zijn metgezellen. Samen vermengen ze technisch en stilistisch ontzettend vernuft, met de open geest van vrije muziek en vernieuwende improvisatie. Niet eens zo gek dus dat hij op Love Hurts werk van Ornette Coleman (“Tomorrow Is The Question!”) aanhaalt. Elders merk je bijvoorbeeld ook een liefde voor David Lynch zoals in zijn opener “In Heaven” of voor leermeesters als Keith Jarrett (“The Windup” en “Encore”) en Roy Orbison (“Crying”).

Lage’s intenties bestaan er onder meer in om doorheen het grote Amerikaanse songboek te gaan. Her en der stopt hij bij standards en traditionals, maar daar stopt het niet. Zo passeren onder andere “Trudgin’” (Jimmy Giuffre) en het wondermooie, door Boudleaux Bryant gepende “Love Hurts”, die hij een heel erg fijne opfrisbeurt geeft. Tezelfdertijd merk je ook dat hij zijn gitaarkunsten verder verfijnt en daarbij deels ook eigen werk aanboort (“In Circles”, “Lullaby” …).

Klankmatig ligt Love Hurts met zijn mix van jazz fusion en soms embryonale rock-’n-roll overigens niet eens zo ver van zijn voorgangers, wat ervoor zorgt dat Lage zich steeds meer opwerkt als een huis van vertrouwen. Een jazzrots in de branding. Een artiest die met sprekend gemak een best fraai en ondanks soms wat woeligere passages ook een toegankelijk jazzalbum de wereld instuurt. Knap werk dus van de Amerikaanse gitarist, die enerzijds vaker aansluit bij de genuanceerde, sentimentele en delicate stijl van Bill Frisell en anderzijds die van net iets meer experimentele jazzgitaristen zoals Nels Cline en Marc Ribot. Lage schippert op Love Hurts wat tussen beiden en behoudt daarbij knap het evenwicht.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.