Dat Seasick Steve een naam is die ons allen bekend in de oren klinkt, is een understatement. De Amerikaan komt met zijn negende album en een Europese tour in oktober op de proppen. Van dat album is onze beer alvast fan! Steve verzorgde namelijk de productie helemaal zelf, voor de opnames zelf kreeg hij wel hulp van twee van zijn vaste muzikanten: Dan Magnusson en Luther Dickinson. Resultaat? Een dijk van een plaat waarop Americana en rauwe deltablues hand in hand gaan en je na elk nummer popelt om het volgende te horen.
Aftrappen doet de plaat met het catchy nummer “Hate Da Winter”, meteen een rauwe bluesschijf die je twee weken lang niet uit je hoofd krijgt. Steve verkiest duidelijk eenvoud boven bombastische arrangementen, een gegeven dat op zijn negende studioalbum overduidelijk aanwezig is en zijn deltablues alleen maar ten goede komt. Dat de balans tussen zachte ballads en rauwe blues écht wel aanwezig is op deze plaat, bewijst het nummer “Sun On My Face”, waarin ook die kenmerkende eenvoud weer overheerst. We horen een bluesy akoestisch gitaartje met een sobere, maar effectieve mondharmonica die ons doet terug mijmeren naar de gouden jaren van helden als Leadbelly.
Titelsong “Can U Cook” is dan weer een stuk harder en doet bij momenten denken aan artiesten als The Black Keys. Een simpele ritmegitaar, strakke beat en Steve’s rauwe stem blijken voor de negende keer op rij het recept voor een simpele maar toch geniale plaat. Dat Can U Cook een diverse plaat is met een heel scala aan klanken, bewijst het nummer “Young Blood”, dat vaagweg doet terugdenken aan bands als Zeppelin en Cream, invloeden die we alleen maar kunnen toejuichen.
Afsluiten doet het album met een knaller van formaat, “Company” is een laatste versnelling die de luisteraar nog één keer finaal meetrekt met de bluestrein die als Seasick Steve gekend staat. Can U Cook? verveelt geen moment en neemt jong en oud mee door de Mississippidelta waarin de blues nog maar eens hoogtij viert, wij kijken al vol spanning uit naar album tien.
Op Can U Cook weet Seasick Steve schijnbaar moeiteloos een tiental magistrale nummers af te leveren, die geen seconde vervelen. Het album is bij momenten smooth en breekbaar, dan weer keihard en altijd oorverdovend catchy. Er is namelijk voor iedereen wat wils. Of je nu fan bent van blues, folk of Americana. Al dient wel gezegd dat zijn negende worp weinig vernieuwend is in vergelijking met zijn ander werk. Maar, why change a winning team? Deze beer is alvast overtuigd. Laat het voor eens en voor altijd duidelijk zijn, blues is not dead.
