Good Charlotte hoeft geen introductie meer. Al wie tot de X of de Y generatie behoort, kent de band rond de Maddden broertjes uit het Amerikaanse Maryland wel of heeft op zijn minst een hitje zien passeren op het te vroeg ten grave gedragen TMF of MTV. Wees gerust, ook wij zuchten even en blikken met een nostalgische blik terug. De band brak in 2003 door met de onsterfelijke hitsingle “Lifestyles of the Rich & Famous” en scoorde verschillende succesalbums. De heren ontpopten zich tot één van de pioniers binnen de pop-punk scene: De kans is immers groot dat “The Anthem”, “The River”, “Girls & Boys” (handjeklap!) en “Hold On” door uw Ipod of mp3 – ja, dat was toen nog een thing – schalden toen u, gehuld in zwartgalligheid en puberteit, naar school fietste. De band nam na het in 2010 uitgebrachte Cardiology enkele jaren pauze om vervolgens in 2016 terug de podiumplanken te betreden met het succesvolle en jeugdige Youth Authority. Nu zijn de vijf heren opnieuw terug met Generation RX.

‘Happines doesn’t sell.‘ mag de punchline wezen binnen dit album. Waar de punkschavuitjes van weleer een grap, een grol en een vette knipoog niet schuwden in hun albums, is Generation RX een zwaar, volwassen en serieus album geworden. We durven zelfs de term ‘melancholisch’ gebruiken. Op Youth Authority herkenden we hier en daar mooie referenties naar de beginjaren van Good Charlotte, maar ook vaste waarden dienen uiteindelijk mee te deinen met de stroming. Bijgevolg schrikken we er niet van dat ook Good Charlotte het gebruik van elektronica heeft aangegrepen om alle registers van vernieuwing en easy listening open te trekken. Gelukkig reserveerde het vijftal nog een plaatsje voor wat gitaargeweld. Iets wat vele collega’s uit die tijd al eens uit het oog durven verliezen daar er te veel dollar tekentjes op hun netvlies gebrand staan.

Het album start met titeltrack “Generation RX” waarop een hoge harmonie wordt aangevangen. ‘Where does all this pain come from?‘ vraagt Joel zich luidop af onder de begeleiding van een pianodeuntje dat langzaam wordt aangevuld met meerdere lagen. Een mooie vraag waarop wij als antwoord maar al te graag een foto van ons ex lief onder uw smoelwerk zouden willen pleuren. Gezien de vernieuwde GDPR wetgeving misschien geen slimme zet maar soit… De pijn van de Madden broertjes en co gaat blijkbaar dieper dan dat. Zo blijkt uit “Self Help”; een uptempo, reflecterende zoektocht naar de innerlijke zelf. Het nummer draagt een bekende Good Charlotte vibe door de harmonieuze zanglijnen die gedragen worden door een combo van vlotte synths en catchy gitaarrifs. “Self Help” vloeit vlekkeloos voort in de eerder uitgebrachte single “Shadowboxer” dat verder borduurt op thema’s zoals mentale gezondheid en pijn. De Madden broertjes reiken – tussen het zingen en schreeuwen (jawel!) door – een figuurlijke zakdoek aan. Wie had hier iets gezegd van punkschavuiten?

“Actual Pain” bevestigt nogmaals dat Generation RX geen feel good plaat wordt. Ook al klinkt ieder nummer alsof het gemaakt is om een volledige arena uit de bol te doen gaan of de chorus te laten meekwelen; de diepere lading laat niet aan de verbeelding over. Het is duidelijk dat Good Charlotte bezorgd is om de huidige wereld waarin we leven en voor wat – muzikaal – inzicht willen zorgen terwijl ze op “Prayers” voor onze brave – kuch – communiezieltjes bidden. We laten het clichématige koortje op het einde dan maar voor wat het is. We moeten toegeven dat halverwege het album onze aandacht stilletjes aan begint verzwakken – blame it on my ADD – daar Generation RX, desondanks meerdere vernieuwde en goede insteken weinig kan verrassen. Uitzondering op de regel; de solo van gitarist Billy Martin op “Cold Song” die uitblinkt in zijn eenvoud en zowat voor de eerste échte uitschieter zorgt op dit album! Gedurende de laatste minuut van “Leech” horen we dan weer een oude bekende in de vorm van Sam Carter, zanger van de Britse metalcore band Architects. Op zich een leuke aanvulling maar wanneer de laatste tonen van het vier minuten durende “California (The Way I Say I Love You)” wegsterven, zit de muzikale rit erop en kunnen we niet anders stellen dat we ergens nog op onze honger blijven zitten.

Generation RX is misschien geen volgende The Young and The Hopeless, Good Morning Revival of Cardiology maar blijft een solide Good Charlotte album. De boodschap van de band is duidelijk en siert hen ook al hoeft het daarom niet altijd extra in the picture te worden gezet. De insteek zit goed maar de uitwerking voelt in momenten geforceerd en in sneltempo uitgewerkt waardoor het album wat aan originaliteit en energie mist. Dat de nieuwe nummers live hun effect niet zullen missen, is zeker een feit maar we geven het kwintet toch het advies om misschien toch nog wat langer op nieuwe ideeën voor nummers te broeden in de toekomst. Los daarvan blijft Good Charlotte een band die kwaliteit blijft leveren met een boodschap. Iets wat we alleen maar kunnen toejuichen in een tijdperk waarin mensen zoals Lil Pump een podium krijgen.