AlbumsRecensies

Panic! At The Disco – Pray For The Wicked (★★★½): Broadway op speed

Enkele jaren na de release van Death Of A Bachelor, komt Panic! At The Disco op de proppen met Pray For The Wicked. Wat het ook al de zesde plaat van de band maakt. Wel ja, als we Panic! At The Disco nog zo kunnen noemen. De groep brokkelde doorheen de jaren stelselmatig uit elkaar, waardoor nu enkel nog Brendon Urie als multi-instrumentalist overschiet. Op Death Of A Bachelor was er in de verste verten nog iets te bekennen van de emorock-vibe waarmee ze in de ‘nillies‘ doorbraken. Geen slechte keuze zo denken wij dan, en zo vond ook de Grammy Award jury. Panic! At The Disco kon weliswaar de nominatie niet verzilveren.

Death Of A Bachelor zat vol stijltwisten en stijltoeren waarin figuren als Frank Sinatra en Freddy Mercury niet veraf leken, met als één constante zwevend boven de band; de vocale kwaliteiten van Urie die ten volle uitgespeeld werden. Diezelfde Broadway-allures, Vegas-vibe en vocale rek vinden we nu ook terug op de nieuwste plaat, al had het ditmaal wat minder gemogen.

Pray For The Wicked is in zijn geheel geen slechte plaat, maar weet de hoge verwachtingen niet geheel waar te maken. Er zijn wel fijne tracks op terug te vinden, zoals bijvoorbeeld opener “(Fuck A) Silver Lining”, waar de vocals er razendsnel invliegen en de blazers ook prominent aanwezig zijn. Verder vallen ook de andere A-kant (op de LP-versie) tracks best te pruimen. Vooral dan “Say Amen (Saturday Night)”, wat een mooie anthem zou kunnen zijn voor een Marvel-film. Ook hier komt de productie best wel bombastisch over en worden er soms iets te kwistig onsubtiele samples doorgeploegd. Eerder lostte Panic! ook “High Hopes”, met de feeërieke bridge, en “King Of The Clouds”, eveneens met de nodige bombast, als single. Wat maakt dat de album-release gepaard gaat met al de vijfde uit elf albumtracks en dat blijkt ook het punt waarop het album haar zwaktes begint te vertonen.

“Hey Look Ma, I Made it” is relatief plat en wordt staande gehouden door Urie zijn voortreffelijke vocals. Neem dat weg en er blijft een plat, clichématig popnummer over. Helaas is dat ook ons gevoel bij andere tracks op het album. In het algemeen maken ze een overgeproducete, gehaaste indruk. “The Overpass” en “Dancing’s Not a Crime” vormen daar de typevoorbeelden bij. Sterke vocals, dat alweer, maar de gehaaste beat op de achtergrond, een bridge die geen steek houdt en een overdosis blazers en samples had men gerust wat meer mogen afbakenen. Ook lyrisch maakt Brendon Urie soms vreemde keuzes. De hook ‘Roll me like a blunt, ‘cause I wanna go home’ in “Roaring 20’s” valt niet te rijmen aan de swingende flow van het nummer, wat de geloofwaardigheid ervan niet echt ten goede komt. “Dying in LA” sluit de plaat af, een mooie piano-ballade waarvan Urie eigenhandig ietwat de nek breekt door zijn klemtonen op erg vreemde wijze te leggen.

Pray For The Wicked is wat ons betreft een album waar de nieuwe commerciële regeltjes (single-gerichte markt, je weet wel) iets te hard gevolgd zijn. De hoeveelheid anthem-tracks vallen niet op één hand te tellen. Wat ook wat wil zeggen op een album dat de speelduur van een half uur maar net weet te overschrijden. De plaat is weliswaar een coherente bom aan vocale kracht en catchyness, maar de hoeveelheid toeters en bellen doet de plaat zichzelf wat voorbijlopen.

145 posts

About author
Gediplomeerd cultureel ondernemer en manager als OENGER, functioneel analist als inkomstenbron.
Articles
Related posts
AlbumsRecensies

Mike Viola - Paul McCarthy (★★★½): Melodie en onverwachte zijpaadjes

Waarschijnlijk las je net als ons McCartney in plaats van McCarthy. Ergens in de hersenen werd een verbinding gemaakt: het is muziek…
InstagramLiveRecensies

Panic! At The Disco @ Sportpaleis: Glitter, glamour en gebroken harten

Op vierentwintig januari kon je een fractie van een seconde het collectieve geluid van brekende meisjesharten horen. Op die dag maakte Brendon…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Panic! at the Disco – Viva Las Vengeance (★★½): Panic! in het theater

Zoals bijna iedereen weet, begon Panic! at the Disco ooit als een emopopgroep. Intussen werden de skinny jeans en gestijld haar al…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.