Deze zomer valt Foo Fighters op geen enkele van de Belgische festivalweides te bespeuren. Toch konden Dave Grohl en zijn band het land waar hij al sinds zijn 18de komt spelen (toen nog met Nirvana en in “shitty places”, dixit Grohl) niet links laten liggen. Voor een band die zowat elk festival plat speelt, is zelfs het Sportpaleis eigenlijk nog te klein. Het moet zowat de kleinste zaal zijn die Foo Fighters aandoet in de Europese tournee. Misschien zat daar net de reden waarom hun doortocht tegelijk groots en intiem klonk, want zoals altijd deed de sympathieke frontman Dave Grohl er alles aan om iedereen tevreden te stellen.
Het siert Foo Fighters dat ze jonge honden als Wolf Alice meenemen op hun tournee en ze zo laat kennismaken met grote zalen en arena’s. Wie de band al eventjes volgt, weet natuurlijk ook dat de Britten al enkele jaren steeds grotere podia krijgen op festivals en ze dus hun publiek ook al zagen groeien. Wij voorspellen alvast dat ze na hun set in het Sportpaleis heel wat zieltjes gewonnen hebben bij het Foo Fighters publiek. Al leken die fans eerder de openingsact te ondergaan. Je zou nochtans denken dat hun ongecompliceerde rock in de smaak zou vallen, maar knallers als “Yuk Foo” en “You’re a Germ” konden het statische publiek niet echt verleiden. Jammer, want de band zelf was in goede doen. Zangeres Ellie Rowsell is de laatste jaren uitgegroeid van een bedeesd muurbloempje tot een sterke frontvrouw die ook in een uitverkocht Sportpaleis niet uit haar lood te slaan is. Wolf Alice is nog niet zo bekend bij het grote publiek, maar dat hun stevige sound overeind blijft, nee zelfs overweldigt, in het Sportpaleis doet het beste vermoeden voor hun toekomst. Het zeemzoete “Don’t Delete The Kisses” botste nog wat met de stevige rock van “Visions of A Life”. En heerlijke brokken gitaargeweld als “Fluffy” en “Giant Peach” zetten een stevig uitroepteken achter hun set. Wolf Alice was dit weekend al geweldig op Best Kept Secret, bevestigden nu in het Sportpaleis, zeg ons dus niet dat je ze gaat missen op Rock Werchter!
Al van bij het begin wisten we dat Foo Fighters al het pleit gewonnen had. Dave Grohl kwam nog maar net het podium op gelopen en het publiek ging al uit zijn dak. Nog voor er één nummer gespeeld werd, had de band het publiek al in zijn greep en bleef het Sportpaleis drie uur lang de speelbal van Grohl en vrienden. Als een jong veulen holde Grohl over het podium en zo nam hij het openingsnummer “Run” wel heel letterlijk. “Hoe gaat hij dat drie uur lang volhouden?,” was de vraag die ons te binnen schoot. Een antwoord liet niet lang op zich wachten.
Niet alleen “Run” was een fijne opener, de opeenvolging van hits erna was ronduit indrukwekkend en sneed het publiek al meteen de adem af. “All My Life”, “Learn To Fly” en “The Pretender” werden stuk voor stuk luidkeels meegezongen. Foo Fighters zal na zijn doortocht in Antwerpen veel schorre stemmen en zere kelen op zijn geweten hebben. Alsof dat het publiek iets kon schelen. Ze aten gretig uit de hand van Grohl en genoten zichtbaar van de klassiekers die de band na al die jaren nog steeds met veel goesting en energie speelt.
Hoe goed en strak de show van Foo Fighters ook was, toch hebben wij enkele kanttekeningetjes te maken. De nieuwe plaat van de Foo’s Concrete & Gold is een leuke brok rock ‘n’ roll, maar als de nummers uit die plaat hun voet moeten zetten naast hun klassiekers, vallen die toch wat flauw uit. “The Sky Is A Neighbourhood” werd dan ook nog eens opgefleurd door een achtergrondkoortje dat helaas meteen werd weggeblazen door de stevige gitaren. En hoe trots Grohl ook was op zijn ‘amazing’ backing vocals, het is wat onnozel als die op slechts twee nummers mogen meezingen en je eigenlijk een heel concert lang een beroep kon doen op een publiek van 20.000 man/vrouw sterk.
Het tempo lag hoog en deed ook de Foo’s naar adem happen. “Rope” is dan wel een stevige rockdiamant, na al dat voorgaande geweld schitterde die toch iets minder. Ook de lang uitgesponnen drum- en gitaarsolo die er op volgde, bewees vooral dat Grohl nog steeds een betere drummer dan gitarist is, maar dat hij wel perfect weet hoe hij een publiek moet bespelen. Gelukkig heeft Foo Fighters twee drummers van wereldklasse in hun rangen, al wil dat dan wel niet zeggen dat je daarom een drumsolo mag geven die dubbel zo lang is. Ja, Taylor Hawkins is een beest achter zijn drumstel dat voor zijn solo eventjes de hoogte werd in gestuwd, maar drumsolo’s klinken altijd een beetje als navelstaarderij en geldingsdrang. Nu kregen het publiek en de Foo’s zelf een kans om even naar adem te happen en dat was best welkom.
Taylor Hawkins wou meer en nam ook in “Sunday Rain” de zang over, om dan even later zelfs van plaats te wisselen met Grohl en zijn beste Freddy Mercury boven te halen voor een cover van “Under Pressure”. Tussendoor keuvelde Grohl wat met het publiek en haalde hij herinneringen op aan zijn eerste concerten in België en aan ‘Kiss Guy‘. Er was ook plaats voor een streepje piano en emoties op het krachtige “My Hero” en “These Days”, dat wat ons betreft voor altijd verbonden is met Pukkelpop 2012. Het introductie-intermezzo, waar Grohl zijn bandleden ‘verplichtte’ om een nummer te coveren, was fijn, leutig en vooral tegenstrijdig met zijn eigen quote ’too many songs, too little time’. De regenboogkleuren tijdens “Imagine” waarop Grohl de tekst van “Jump” zong, was een mooi detail.
Foo Fighters blijft toch op z’n best als ze rechttoe rechtaan rock brengen. Met een carrière van 23 jaar en counting beschikken ze ondertussen al over zodanig veel klassiekers dat ze best drie uur kunnen vullen met hits, meezingers en overweldigende rocknummers. En dat was bijna exact wat ze deden. Op enkele uitstapjes naar hun nieuwe plaat en wat mopjes en covers onderweg, kreeg het publiek in Antwerpen quasi een integrale greatest hits set. Dat nummers als “Monkey Wrench” en “Best Of You” nog steeds niets aan kracht hebben ingeboet, is vooral de verdienste van Grohl en zijn band die het iedere keer speelt alsof hun leven er van af hangt.
Als je zo om de oren wordt geslagen met hits en klassiekers, zou je haast vergeten dat de Foo’s nog “Everlong” en “Times Like These” achter de hand hielden voor de bisronde. Via een camera backstage jutte Grohl het publiek nog eens op en hoewel het publiek smeekte om twee bisnummers, kregen we er zowaar drie. Laat dat nu net zijn waar Foo Fighters voor staat. Je verwacht een fijne entertainende avond en je krijgt een meeslepend rockconcert dat je net geen drie uur in de ban houdt. Elke cent of moeite die je in de band steekt, krijg je dubbel en dik terug. Een strategie die van Foo Fighters een van de meest betrouwbare en geliefde rockbands van het moment maakt. En zo lang Dave Grohl en de zijnen als gekken over het podium blijven lopen, zien we geen reden om aan die status te twijfelen.
Setlist Wolf Alice
Moaning Lisa Smile
Yuk Foo
You’re A Germ
Don’t Delete The Kisses
Beautifully Unconventional
Formidable Cool
Sadboy
Space And Time
Visions of A Life
Fluffy
Giant Peach
Setlist Foo Fighters
Run
All My Life
Learn to Fly
The Pretender
The Sky Is a Neighborhood
Rope
Drum Solo
Sunday Rain
My Hero
These Days
Walk
Under My Wheels (Alice Cooper cover)
You’re The One That I Want / Imagine / Jump / Blitzkrieg Bop
Under Pressure (Queen cover)
Monkey Wrench
Wheels
Breakout
Dirty Water
Best of You
Times Like These
This Is A Call
Everlong
