Xavier Rudd, de Australische ‘hippie’ singer-songwriter is terug met een nieuw album Storm Boy. En op dat album is de man niet aan zijn proefstuk toe, het is maar liefst zijn negende album. Al sinds 2002 verwent hij onze oren met zeemzoete gitaarnummers, en niet alleen wij zijn fan: zijn platen werden al beloond met goud en platina. Ook een nominatie voor de prestigieuze ARIA-awards siert zijn CV. Het is niet omdat de man aan de andere kant van de wereld ter wereld is gekomen, dat hij bij ons geen appreciatie krijgt. Hij stond namelijk al op de heilige weide van Rock Werchter en wist ook meerdere zalen al in te pakken. Op 17, 22 en 23 september staat hij nogmaals in de AB.
Op Storm Boy krijgen we dezelfde ingrediënten die elk Rudd-album sieren: een handvol rustige nummers waarop hij het enkel met zijn stem en wat gitaar doet, een zomers nummer doordrenkt van de reggae-vibes en enkele nummers doorweven met mondharmonica. Blijft dat volstaan om mensen te interesseren? Het antwoord is zowel ja als nee. Het hoogtepunt van dit album is met voorsprong het reggae-nummer, “Feet On The Ground”. Het doet je wegdromen naar warme dagen op een festivalweide waarop niemand zelfs maar denkt aan examens/thesissen. De lyrics zijn zo vredig en het refrein neurie je al na de eerste luisterbeurt mee.
Op voorhand kregen we twee opwarmertjes voor dit album, de opener en de afsluiter, “Walk Away” en “Times Like These“. Dat eerste nummer is een zacht gitaarliedje dat tot vlak voor het einde wat kracht mist. Dromerige teksten maken van het nummer een flauw afkooksel van wat we van Xavier Rudd gewoon zijn. Ook “Times Like These” is een rustig nummer. Toch is het een pak sterker dan dat eerste, mede door zijn spirituele teksten en mijmerende mondharmonica. Het resultaat is een meeslepend einde van de plaat.
Een ander leuk nummertje op de plaat is “Storm Boy”, de titelsong. Alweer een minimalistische instrumentatie en een zachte gitaar met een eenvoudige beat onder. De focus staat op dit album duidelijk op Xavier’s stem. Het leuke aan dit nummer is dan ook het refrein, dat eenvoudig is en duidelijk gemaakt om mee te zingen: ‘shalala, we’re just living in this beautiful world’. Dansen kan dan weer op het vrolijke “Honeymoon Bay”. Alweer spat het positivisme van zijn teksten, deze keer ook ondersteund door vrolijke instrumentatie. Dit is exact wat we verwachten op een plaat van Xavier Rudd: ijzersterke, zomerse songs om je benen op los te gooien.
Spijtig genoeg probeert Xavier Rudd net iets te vaak hetzelfde. De hoeveelheid zachte nummers met positieve teksten is te hoog op dit album. Teveel positivisme wordt negatief, want snakken we allemaal niet soms naar wat melancholie? “Growth Lines” bijvoorbeeld, absoluut geen slecht nummer, maar door haar plaats op het album, komt het nummer nogal een beetje ‘zagerig’ over en gaat het vervelen. In hetzelfde bedje ziek zijn “Before I Go” en “True Love”. Gelukkig worden we af en toe verfrist door een vlaagje mondharmonica, waar “True To Yourself” dan weer in uitblinkt.
Onze conclusie is dat Storm Boy af en toe wat pit en snelheid mist. En dat is spijtig want op het album zijn er enkele Australische pareltjes te vinden, die aantonen dat Xavier Rudd exact weet hoe het moet. Toch zijn we ervan overtuigd dat het album zeker zijn oor zal vinden en de razend populaire Australiër in september de AB drie maal helemaal zal inpakken.
