In een uitverkochte Orangerie – dit was een thuismatch voor de Brusselse Angèle – kon de zus van Roméo Elvis ons ondanks het feit dat ze nog geen album en slechts twee singles uit heeft ook met enkele van haar andere nummers bekoren. Toegegeven, je ziet dat de zangeres nog ervaring moet opdoen en dat er aan bepaalde nummers nog kan gesleuteld worden, maar dat komt helemaal goed met meer dan dertig concerten op haar agenda dit voorjaar en tijdens de zomer. Bovendien maken haar podiumprésence, de humor in haar bindteksten en haar gekke moves dat in tussentijd al ruimschoots goed.

Angèles muzikale carrière kende, zoals ook een Cardi B dat (weliswaar op grotere schaal en in een genre aan de overkant van het muzikale spectrum) klaarspeelde, een kick-start dankzij haar Instagram-account. Daarop deelt ze korte filmpjes met a capella-covers van bekende hits, of eigen muzikale maaksels met humoristische teksten doorspekt met zelfspot. De twee enige singles die ze al uit heeft, “La loi de Murphy” en “Je veux tes yeux”, bombardeerden haar zowel in Belgische als Franse muziektijdschriften tot dé belofte voor 2018.

In de Botanique werd ze gisteren voorafgegaan door Beatsforbeaches en Atome. Die eerste, de Brusselse DJ-producer Baptiste Bosmans, bracht een bedwelmende set vol zwoele beats, die hij jammergenoeg voor een halflege zaal moest brengen. Zijn eclectische sound is nochtans aanstekelijk genoeg om een volle zaal te laten dansen, maar dan programmeer je Beatsforbeaches beter ergens in de late uurtjes. Niet vroeg in een line-up die vooral op lichte elektropop gericht is, zoals die van gisterenavond. In die line-up mocht Atome, het alter ego van Remy Lebbos en David Picard, Angèle voorafgaan met Franstalige, naar de 80’s alluderende synthpop. De zweverige teksten (die net iets te vaak gebruik maakten van het voortdurend herhalen van één zinnetje of één woord) in combinatie de theatrale moves van de zanger maakten het bij momenten moeilijk om de band serieus te nemen, maar ze slaagden er wel in om de zaal langzaamaan heen en weer te doen schudden.

Atome bleek trouwens een goeie opwarmer voor Angèle, die op vlak van theatraliteit niet moest onderdoen en zich met haar muziek in een gelijkaardig muziekgenre bevindt. Met haar tegelijk nasaal-hese en fluwelen stem heeft Angèle alvast een belangrijke troef in huis om het ver te schoppen. Vocaal staat haar optreden als een huis. Terwijl ze – op een tegelijk verleidelijke en knotsgekke manier – het podium op en af huppelt, blijft ze doorzingen als was het niets. Ondanks de beide voorprogramma’s moest de zaal toch nog wat opgewarmd worden, en dat nam Angèle redelijk letterlijk door – iets te vroeg in de set – het publiek te vragen om een heuse sit-down tijdens “Je veux tes yeux”, een nummer dat zich daar op zich niet heel goed toe leent. Efficiënt is die tactiek natuurlijk wel. Angèle’s zelfvertrouwen in het mennen van een nogal mak publiek verraden een geboren podiumbeest.

Na dat eerste energieke hoogtepunt nam Angèle terug plaats achter haar keyboard om een ingetogen liefdesballade in te zetten. Verliefdheid, LDVD, jaloezie… Het zijn – zoals het een echte millenial-chansonnière betaamt – een geliefde inspiratiebron voor veel van Angèle’s teksten. Haar een chansonnière noemen doet haar muzikale sound wellicht wel wat oneer aan, in werkelijkheid zweeft die sound ergens tussen Franse chanson, dansbare synth-pop en nu en dan een flard jazzy r&b. Net deze op papier vreemd klinkende combinatie maakt haar muziek best uniek.

Doorheen het optreden wisselde Angèle af tussen dartelen over het podium en plaatsnemen achter haar keyboard. Ook die rustigere momenten verveelden niet, zo gaf ze met haar cover van Dick Annegarns “Bruxelles” een prachtige ode aan haar geboortestad. Een volgend hoogtepunt van het concert kwam er toen haar broer Roméo Elvis het podium betrad, en de zaal uitbarstte in applaus en gegil voor dé ambassadeur die Brusselse rap opnieuw op de kaart zette. Ze had het al verraden toen iemand in het begin van het concert in een stil moment onbeschaamd “Roméoo!” riep en ze met een grijns reageerde dat die al backstage was. De anticipatie was dus groot toen ze de tonen van hun zwoele duet “J’ai vu” inzette.

Na “Big Shit”, een kritisch nummer over haar springplank-platform Instagram – O, ironie! – en een zwakker nummer dat niemand echt zal zijn bijgebleven, verliet Angèle op de dance-beats van haar driekoppige band het podium nog voor ze haar grootste hit op ons had losgelaten. Het was dus duidelijk waarvoor de onaflatende bis-kreten moesten dienen en het publiek bediende Angèle op haar wenken. Wij werden vervolgens op onze beurt beloond met een – misschien iets té – lang uitgerokken versie van “La loi de Murphy”, en een onbekend maar veelbelovend nummer, dat wel eens haar nieuwe single zou kunnen worden.

De eindbalans van Angèle’s doortocht in de Botanique is overduidelijk positief. Ze heeft bakken talent, zowel vocaal als qua podiumprésence, en ze beschikt over een handvol goeie nummers – al zitten er ook enkele net iets te gemakkelijke liefdesliedjes tussen. Wij zijn ervan overtuigd dat deze gevatte Bruxelloise, met het obligate zelfvertrouwen van een twintiger uit de hoofdstad, hier is om te blijven en we zijn benieuwd hoe de nummers die wij gisteren hoorden zullen klinken op haar album, dat hopelijk later dit jaar uitkomt.