Eerder dit jaar bracht Insecure Men hun debuutalbum uit dat door critici met veel lof onthaald werd. Om dat te vieren zakte het ensemble voor hun eerste concert in België af naar Les Nuits Botanique. Met hun lo-fi pop sound (die wordt gedragen door eindeloos veel synthesizers en een catchy bas) lijkt Insecure Men het soort band waarvan een live-optreden alle kanten op kan gaan. Zeker gezien de reputatie van frontman Saul Adamczewski, ex-gitarist van het chaotisch punkensemble Fat White Family, was het niet zeker dat de aanwezigen een alledaags popconcert stond te wachten. Uiteindelijk bleef alle zotheid binnen de perken en kregen we een groep te zien die er echt wel stond.
Vooraleer Insecure Men zich zou laten gaan op het podium, kregen we eerst nog een optreden van Yellow Days te zien. De achttienjarige singer-songwriter uit Londen scheert de laatste tijd hoge toppen met een Europese tour die zo goed als overal uitverkocht was. Het was ons dan eigenlijk ook een raadsel waarom niet hij, maar Insecure Men headliner was aangezien er beduidend meer volk aanwezig was tijdens het voorprogramma. De youngster pakte uit met een leuk concert waarbij zijn croonerstem mooi uit de verf kwam. Toch kunnen we niet echt spreken van een hoogvlieger vanwege het gebrek aan diversiteit. Veel nummers klonken verwisselbaar en ook al is die croonerstem zo typerend, je geraakt het ook snel beu
De zaal was uiteindelijk iets meer dan halfvol wanner de mannen van Insecure Men het podium betraden. We zagen maar liefst acht bandleden verschijnen, waarvan er vier zich posteerden achter een synthesizer. Daarnaast zagen we ook nog een sax, een gitaar, een bas en een drum. Het ensemble op het podium zag er meer uit als een jofele punkband dan iets anders. De band ging meteen van start met “Cliff Has Left the Building”, een soort popballade die opvallend verfijnd klonk. Na het nummer zagen we een van de keyboardspelers meteen grijpen naar een volle fles porto, die het concert niet zou overleven.
De eerste danspasjes waren ironisch genoeg te bespeuren bij het nummer “I Don’t Wanna Dance (With My Baby)”. Het publiek genoot duidelijk van de ietwat melige popdeuntjes, ook al was het ook duidelijk de bedoeling van de band om hun muziek zo te doen overkomen. De bandleden zelf werden duidelijk ook losser naarmate het optreden vorderde en op frontman Saul zijn gezicht viel er onophoudelijk een lach te bespeuren. Toch viel er zowel instrumentaal als op de vocals niet veel aan te merken. Beiden klonken zuiver en vol.
Na de nummers “Heathrow” (dat wat verbleekte in vergelijking met de studioversie) en “Mekong Glitter” (dat de band naar eigen zeggen “live nog nooit zo goed had gespeeld”) was het tijd voor een kort intermezzo gebracht door Saul Adamczewski. Begeleid door zijn gitaar zong hij een kort nummer dat niet op veel sloeg. Zo zong hij onder andere “Ellie put her finger in his crippled arse”, maar de losse, open sfeer in de zaal werd wel benadrukt. Iedereen had het naar zijn zin en het moest allemaal vooral niet te serieus zijn.
https://www.instagram.com/p/BiFuN-xAZ5k/?taken-by=oceaneoutside
Nadien kwam de band terug op het podium onder luid gejoel van het publiek dat duidelijk genoten had van het tussenstuk. Vervolgens speelden ze met “Teenage Joy” misschien wel hun beste song. Ondertussen leegde de saxofonist wat nog restte van de fles porto in één trek en begonnen sommige bandleden meer te feesten dan dat ze hun instrument nog bespeelden, maar dat deerde nagenoeg niemand.
Afsluiten deed de band met “Burried in the Bleak”. Een nummer dat instrumentaal iets lozer was dan veel andere nummers, maar wel mooi gebracht. Een leuke afsluiter voor een atypisch optreden. Het bandlid die oorspronkelijk was begonnen met de fles porto maande het publiek nu ook aan tot klappen, tot jolijt van de andere bandleden. Nadat iedereen het podium al had verlaten bleef hij ook nog even tokkelen om vervolgens lachend weg te slenteren.
Insecure Men zorgde voor een leuke show, waarbij grappen en grollen niet in de weg kwamen te staan van het muzikale aspect. We kunnen niet spreken van een band van fenomenaal niveau, maar de nummers werden naar behoren uitgevoerd en de sfeer zat goed. En dat was duidelijk het belangrijkste voor zowel band als publiek.
Setlist:
Cliff Has Left The Building
Subaru Nights
I Don’t Wanna Dance (With My Baby)
The Saddest Man in Penge
All Woman Love Me
Heathrow
Mekong Glitter
Interlude door Saul
Teenage Joy
Whitney Houston and I
Burried in the Bleak
