Dat Cosmo Sheldrake géén doorsnee artiest is, is een understatement. Het is een muzikale duizendpoot die zowel zingt, praktisch elk instrument bespeelt en producet. Hij verzamelt verschillende instrumenten, van banjo’s tot klarinetten, die hij dan combineert met soundscapes die hij vaak zelf maakt. Het resultaat is meestal een werelds klinkende song waarop klassieke instrumenten feilloos worden gecombineerd met elektronica. Cosmo bracht tot nu toe twee ep’s en enkele singles uit, maar bouwde een reputatie op door zijn memorabele liveshows waar hij via samples en loops van eerst vreemd klinkende geluiden, heerlijke en vaak zelfs dansbare songs maakt. Denk aan Jack Garratt maar dan met een originelere en minder conventionele sound.
Cosmo’s vader is bioloog en zoals we al zeiden maakt Cosmo zijn soundscapes vaak zelf. Dat deze omgeving vaak een invloed heeft gehad, wordt al snel duidelijk op single “Wriggle”. Een heerlijk meezingbaar deuntje waarin je zelfs lopend water hoort. Interlude “Spring Bottom” steunt zelfs op het ‘watergeluid’ en “Pliocine” speelt dan weer met vogelgeluiden. Je zou verrast zijn hoe rustgevend deze natuurlijke geluiden wel niet klinken in de nummers.
Het is ook prachtig om te horen hoe getalenteerd Cosmo Sheldrake is in het combineren van minimalistische geluiden met grootse en soms zelfs orchestrale instrumentatie. Opener “Linger Longer” slaagt er zo in krakende deuren en rollende muntjes te combineren met strijkers en fluiten, om zo een heerlijk filmische song als uitkomst te hebben. Als we iets negatief moeten aanduiden aan dit album, is het wel het enige moment waarbij Cosmo gaat samenwerken met iemand. “Mind Of Rocks”, waar hij samenwerkt met onbekende artiest Bunty, kwijnt helemaal weg tussen de rest en valt eigenlijk niet op.
We hadden het eerder al over de vader van Cosmo, maar natuurlijk heeft ook zijn moeder invloed op zijn muziek. Zij bezat een grote collectie platen van Georgiaanse en orgelmuziek. Hij werd dus al vroeg geconfronteerd met niet-conventionele songs en dat is duidelijk doorgesijpeld in zijn muziek. Zo is “Solar Waltz” gewoonweg letterlijk een wals waar invloeden van die kerkmuziek en ‘de jaren stillekes’ constant om de hoek piepen. Het nummer is zeker niet voor iedereen en dat snappen we maar al te goed, maar de manier waarop Cosmo zijn invloeden verwerkt tot een hedendaags nummer, toont gewoon dat de jongeheer barst van het talent.
Een andere topper is “Come Along”, waarop subtiele strijkers en blazers opbouwen naar een dansbaar refrein dat zelfs bijzonder catchy is. Meezingen gebeurt automatisch, mede door de eenvoudige lyrics. Dit nummer is waarschijnlijk wel het moment waarop Cosmo het dichtst bij een popsong komt, zonder zijn eigen identiteit te vergeten. In afsluiter “Hocking” krijgen de instrumenten de hoofdrol. Het nummer begint rustig maar bouwt op naar een chaotisch en explosief einde waarin zowat elk van zijn instrumenten samenkomt. Dat klinkt best ongeloofwaardig, maar op één of andere manier lijkt het hem toch te lukken! Zeker het beluisteren waard.
The Much Much How How And I is geniaal album waar de verst uiteenliggende geluiden perfect gearrangeerd worden tot orchestrale maar speelse en dansbare nummers. Ben jij ook zo benieuwd hoe deze muziek live tot uiting zal komen? Zak dan op 27 april af naar de AB!
