Als er in België gisteren één locatie was waar de decibels te hoog lagen, dan moet het de Trix geweest zijn. Daar kwam Cloud Nothings namelijk zijn laatste album voorstellen. Hun Europese tour is nog maar net begonnen en het had er alle schijn van dat ze nog vol positieve energie zaten om de fans te verwennen.
De uit Cleveland afkomstige band bracht begin dit jaar zijn vijfde album uit, eentje die wereldwijd goed onthaald werd. Life without a sound bleek erg populair te zijn, zo zette Consequence of Sound het zelf op plaats veertien in hun lijst van beste albums van 2017. Na een tijdje als voorprogramma van Japandroids te hebben gespeeld, is het nu weer aan Dylan Baldi en co om in de schijnwerpers te staan.
The Hotelier mocht het publiek komen opwarmen, met ongeveer even veel speeltijd als Cloud Nothings zelf. De zaal begon al aardig vol te stromen en ze slaagden er in om de meesten onder ons al wat los te krijgen. Ze brachten met hun nummers een mix van iets wat op het ene moment een liefdevolle ballade leek, en op een ander moment in de buurt kwam van rauwe metal. Vrij groot contrast tussen de twee, en af en toe leek het dan ook alsof ze de aandacht van het publiek wat aan het verliezen waren door te langdradige overgangen die geen climax bezorgden. Maar het publiek wou absoluut meer, en dat was een klus die Cloud Nothings kon klaren.
Wie al in de Trix is geweest, weet hoe die zaal soms kan aanvoelen. Het lage plafond, de betonnen muren, het draagt allemaal bij aan die ervaring. Zo dicht bij het podium dat je werkelijk kan ruiken of de zanger zijn adem al dan niet stinkt. Cloud Nothings wist ook gretig van deze setting gebruik te maken en het duurde niet lang alvorens de zaal aan het bewegen was. Heel even kregen we zelfs het begin van een moshpit, maar daar was de zaal nu net niet genoeg gevuld voor.
Als je als band begint met “Up To The Surface”, dan weet je bijna zeker dat de sfeer meteen goed zal zitten. Toch was het hier nog even wachten tot er veel beweging in de zaal kwam, maar tijdens het spelen van “Psychic Trauma” en “Stay Useless” creëerden de lo-fi rockers een sfeer van anarchistische vreugde die de ganse avond in de lucht bleef hangen. Er was best weinig interactie met het publiek, maar we zijn zo goed als zeker dat niemand kwam om Dylan te horen preken. De fans lieten duidelijk uitschijnen voor wat ze gekomen waren: hun nekwervels eens goed aan het werk zetten en genieten van een reeks aan goede nummers.
Dat elk bandlid ook individueel het beste van zichzelf gaf, had iedereen wel door. Jayson Gerycz bewees nog maar eens wat een fenomenale drummer hij is. We kunnen hem misschien wel als grootste bijdrager van de uitmuntende sfeer benoemen. Maar ook elk ander instrument klonk gisteren, zowel samen als apart, perfect. Enkel “Wasted Days” konden ze iets minder uitgesponnen brengen. Het klonk zeer rommelig, alsof geen enkel bandlid zelf wist waar het naartoe ging of wanneer het zou stoppen. Desondanks bleven de meesten in de zaal wel actief meegenieten met diegenen die op het podium stonden.
Cloud Nothings stelde gisteren niemand teleur en mag met trots zeggen dat ze elke nek, hoe stijf ook, los kregen. De nummers van hun laatste album klinken ook live zeer bevredigend voor onze oren. Wij zijn na gisteren dan ook volledig overtuigd dat ze als volwaardige hoofdact dienst kunnen doen. Als u de volgende dag nekpijn zou hebben, het was het waard.
Setlist:
Up to the Surface
Psychic Trauma
Stay Useless
Modern Act
Pattern Walks
Enter Entirely
I’m Not Part of Me
Things Are Right
Now Hear In
Realize My Fate
Wasted Days
