Mackenzie Scott, afkomstig uit de Amerikaanse staat Georgia en opererend onder de artiestennaam Torres, besloot het met haar laatste album over een andere boeg te gooien. Na twee albums waarbij directe rocknummers en introverte kabbelende liedjes elkaar afwisselen, kwam ze dit jaar met een derde album Three Futures. Hierop pakte ze het ambitieuzer aan. De plaat klinkt meer gelaagd, met desoriënterende ritmes en atypische oorwurmen. Na twee platen lang vaak met PJ Harvey te zijn vergeleken is nu vooral St. Vincent de referentie geworden. Ze kwam gisteren voor het eerst in meer dan twee jaar nog eens naar België en had als voorprogramma de Frans/Amerikaanse band The Dove & The Wolf meegebracht.
Een wolf hoorden we er weliswaar niet in. The Dove & The Wolf tekenden voor een van de zachtste optredens die we dit jaar zagen. De hele band, bestaande uit twee frontvrouwen die zang en gitaar voor hun rekening namen, bijgestaan door een drumster en een bassist, was volledig in het rood uitgedost. Hun kledij was dan ook opvallender en kleurrijker dan hun muziek. Het was mooie, rustige muziek waarbij post-rock invloeden nooit veraf waren. We hoorden wat echo’s van de latere periode van Talk Talk en het deed ons ook erg denken aan de Belgische band Yuko, al berust dat waarschijnlijk op toeval. Het was over het algemeen best mooi, maar we kunnen helaas niet met het hand op het hart beloven dat we ons binnen een jaar nog iets van deze band zullen herinneren.
Het was de laatste show na meer dan een maand samen touren. Voor The Dove & The Wolf was dat een aanleiding om emotionele bedankingsredes te houden, maar bij Torres was daar weinig van te merken. Met de energie die ze aan de dag legde hadden we het ook geloofd als ze net haar tour zou hebben aangevat. Desondanks verliep het begin van het optreden wat rommelig. Tijdens het eerste nummer, “Tongue Slap Your Brains Out”, kwam de stem van Scott (haar grootste troef) niet goed aan de oppervlakte en kwam het op plaat nochtans prachtige nummer in zijn geheel niet zo goed over. Tijdens de single “Skim”, waren die euvels verholpen, maar met zijn tegentijden en een contra intuïtieve gitaarsolo bleef het nog steeds moeilijk om met zo’n nummer een zaal in vuur en vlam te zetten.
Tijdens de eerste drie nummers waren we nog niet volledig overtuigd, want ook “Righteous Woman” werd afgewerkt zonder ons echt op het puntje van onze stoel te doen zitten. Het optreden leek toch een beetje een routine operatie te gaan worden. We hadden in ons hoofd al een halve review klaar waarin we de meerwaarde van het live optreden tegenover het gewoon thuis beluisteren van de plaat in vraag stelden. Maar dat bleek te vroeg gedacht. In het kleine uur dat daarop volgde zou Torres onze aanvankelijke hypothese vakkundig naar de prullenmand verwijzen.
https://www.instagram.com/p/Bbp3bDMHucu/?tagged=torres
Na het openingstrio grepen ze terug naar ouder werk. Vooral met nummers uit het tweede album Sprinter, maar ook het debuut vergaten ze niet toen ze ook doorbraaksingle “Honey” nog eens boven haalden. Plots leek de band er zin in te krijgen. Ronkende intro’s werden langer aangelengd, er kwam vuur in haar stem en ook het publiek leek wakker te schieten. Toen de band terug overschakelde naar het meest recente album, gingen ze gewoon op hun elan verder en speelden ze op een gedreven wijze van hoogtepunt naar hoogtepunt. “Three Futures” klonk live nog mysterieuzer dan op plaat, “Helen in the Woods” nog explosiever en “Marble Focus” was over zijn gehele lengte zinderend en bruisend. Dit werd nog versterkt toen Scott naar de rand van het podium kroop en haar voorhoofd op dat van iemand in het publiek legde.
Mackenzie Scott is niet van de kleinste, wanneer ze dan nog eens hoge naaldhakken draagt, wordt ze pas echt een imposante verschijning. Heel de avond lang kleurde ze het optreden met strak afgemeten danspassen, wilde handgebaren en altijd maar veranderende gezichtsuitdrukkingen. Van guitig glimlachend, naar ronduit furieus. Scott wisselde gisteravond een aantal keer van persoonlijkheid. Stond ze even eerder nog op een kalme manier haar band te bedanken, dan ging ze niet veel later terug haast demonisch tekeer. Af en toe liet ze zingen voor wat het was en begon ze los in het rond te schreeuwen met een stem die van god weet waar leek te komen. Het voorlaatste nummer “Concrete Ganesha” sloot ze af met een hyperkinetische gitaarsolo, om vervolgens door de knieën te zakken, haar gitaar rechtop in haar schoot te houden en letterlijk in gitaarmasturbatie te vervallen.
De afsluiter was “Strange Hellos”, algemeen gezien haar meest geliefde nummer. Het gold eigenlijk als bisnummer, al nam de band niet meer de moeite om even het podium te verlaten. Nadat het nummer voor een laaiende climax had gezorgd, besloot Scott om nog enkele minuten op de rand van het podium te blijven staan terwijl ze met gesloten ogen een willekeurig klankenpalet uit haar gitaar toverde. Uiteindelijk wandelde ze op een haast verlegen wijze het podium af. In het begin leek het een enigszins doorsnee optreden te worden, maar gaandeweg kwam de passie toch boven drijven. En geen klein beetje. Je mag er labels als pretentieus of arty-farty naar toe gooien, maar tegelijk was het wel gewoon steengoed.
