Call Super is de laatste jaren uitgegroeid tot een alom gerespecteerde en veel gevraagde DJ. Dat bewees zijn Fabric Mix CD van februari 2017 al, waarin hij psychedelische jazz, atmosferische techno en schroeiende electro op meesterlijke wijze met elkaar verweeft. Op zijn eigen platen steunt hij ook op dat atmosferische karakter. Met zijn tweede langspeler Arpo zoekt hij opnieuw de grens tussen dansen en dromen op met knisperende techno en kwieke electronica.
Ondertussen heeft Call Super, echte naam Joe Seaton, naast 2 albums ook al twaalf EP’s op zijn naam staan. Die EP’s moeten tellen als de stalruimte voor de hardere techno nummers van de producer. Op Arpo kiest hij resoluut voor jazz. Meer nog dan op zijn vorig album zijn de meest bijblijvende momenten de zangerige klarinet die bespeeld wordt door zijn vader, David Seaton. Arpo is onderverdeeld in 2 etappes, die delen komen het meest tot zijn recht op de vinyl. De A zijde begint namelijk met hetzelfde riedeltje als de B zijde. Dit soort kleine details afgewisseld met kien geplaatste samples en broeierige synths maken het album tot een doordacht en intelligent geheel.
Op de eerste helft van de plaat wordt de luisteraar gestaag het dromerige hol van Call Super in gelokt. “Music Stand”, het vierde nummer op de plaat, klinkt als een licht kabbelend bergriviertje dat je zorgeloos doorheen een ontdooiende voorjaarsdag loost. “Any Pill” zet die trend verder totdat je in de helft van het album komt. Op “Arpo Sunk” laat Call Super vervolgens een soort sonische reset op je los, het riedeltje op het eerst nummer van de plaat keert terug. Alsof het een mini-album betreft dat in 2 verschillende dimensies is gecreëerd en vervolgens is samengevoegd. Niettemin weet Call Super heel goed welke richting hij uit wilt en bindt hij de A en B kant op een krachtige manier samen.
Die tweede helft biedt ook plaats voor meer dansbaar materiaal. De stevige bassen die zo nu en dan opspringen geven niet meteen aanzet tot een wilde dans maar zorgen wel voor meer structuur en spanning in de nummers. Die houvast werkt uiterst efficiënt. Niet dat de dromerige tracks te vaag zijn, maar Call Super zijn beste nummers hebben nu eenmaal altijd een klein beetje meer pit. In “Out To Rust”, het laatste nummer van de plaat, komt die fenomenale klarinet nog een laatste keer zijn magie tot uitvoering brengen. Kan een album nog schoner afsluiten dan met zo’n melancholische afscheidsserenade?
Arpo is meer dan een techno plaat met jazz-invloeden. Die 2 genre’s lijken zowel op uitersten als eerstegraads neven van elkaar. Call Super’s tweede album is een minutieus in elkaar gevezen kunstwerkje dat tijdloos aanvoelt precies omdat het die 2 genres op geniale wijze verbindt.
