Het is ondertussen drie jaar geleden dat Oscar and the Wolf met zijn debuutalbum Entity in een sneltempo de volledige Belgische muziekindustrie van haar sokken blies. Drie MIA’s en twee Elektropedia Awards later blijft Max Colombie nog steeds zijn excentrieke zelf. Dansbare melodramatiek blijft de gekende succesformule, maar op Infinity durft de Brusselaar dit nog een stapje verder brengen.
De eerder gereleasete singles “So Real”, “Breathing” en “Runaway” gaven al blijk van een sterke evolutie in de productie. Waar de popsensatie veelal bekend stond om zijn ‘clubby’ beats en uitgerekte synths, lijkt Colombie nu naar meer complexe ritmes te grijpen, zonder de club vibe te verloochenen.
Aangezien zelfs sir Elton John al aangaf grote fan te zijn, blijven we niet geschuwd van grote vergelijkingen. Als een dromerige versie van The Weeknd brengt Oscar and the Wolf ons al vanaf het eerste nummer aan het dansen. In onder andere “Touch Down” en “Last Night” horen we een Frank Ocean – licht jazzy toetsenpartijtje, maar ook namen als Sade en Prince zijn niet volledig weg te denken bij het beluisteren van dit album.
De sterkte van Infinity ligt in de perfecte samensmelting van uiteenliggende genres. “Susato” is een perfect voorbeeld van moderne electropop maar zou evengoed de soundtrack van een film uit de jaren tachtig kunnen zijn. Jazz, Hip Hop en EDM worden foutloos samengebracht en overgoten met een sausje van liefdesverdriet en drama. Het gevaar bij deze combinaties is dat het snel naar goedkope dansmuziek zou kunnen neigen. Al bij al kunnen we zeggen dat Colombie erin slaagt om de kwaliteitsvolle champagneflessen op een neon verlichte dansvloer te onderscheiden van goedkoop bier uit een naburig danscafé. Af en toe vervalt Oscar and the Wolf wel in cliché lyrics als ‘You love me soon, up to the moon’, maar deze dragen bij aan het melodramatische karakter van de plaat.
Ook de eindeloze tempoveranderingen maken van Infinity een boeiend album. Waar we bij “Runaway” en “Breathing” nog hevig stonden te dansen, rijden we bij “Susato” en “Pretty Infiniti” een warme zonsondergang tegemoet. Colombie vertelt zelf dat zijn album als een soundtrack is voor twee ex-geliefden die in een cabrio door Malibu rijden. Nu nog hopen dat we bij de agressieve beats op “Chevrolet” de cabrio niet crashen. Afsluiten doet Infinity met “Fever”, een pure dancetrack waar we toch de diepgang van “The Game”, dat het album niet haalde, een beetje missen.
Infinity is huilen in de club, heel veel electropop, dromerige synths en zanglijnen die regelmatig in melodramatische clichés vervallen. De sound en feel van Entity werd niet volledig overboord gegooid maar er is zeker en vast sprake van een sterke evolutie. Oscar and the Wolf heeft deze zomer op verscheidene festivals al laten merken dat zijn gekende combinatie van seks, romantiek en drama ook live nooit ver weg is.
Vanaf morgen wordt Infinity aan het grote publiek tentoongesteld en op 27 en 28 oktober gebeurt dit ook live in het, ondertussen bijna uitverkochte, Sportpaleis.
Website / Facebook / Twitter / Instagram
