Sigrid is een zangeres uit Noorwegen die in het afgelopen half jaar uitgegroeid is tot een popster waar iedereen van houdt. De jongedame is er nog maar twintig en laat al die jeugdige energie dan ook zegevieren in haar muziek. Het resultaat daarvan was een eerste EP die op 12 mei verscheen. Met “Plots Twist” en “Don’t Kill My Vibe” heeft ze meteen ook enkele gouden songs in handen. Op Pukkelpop trad ze voor het eerst op in België, vlak na dat concert hadden wij een gesprek met haar. We kunnen stellen dat ze niet enkel op het podium heel enthousiast is, ook tijdens het interview was ze constant aan het lachen en toonde ze dat ze wel eens een sympathieke popster kan worden.

Dit was jouw eerste concert in België. Hoe voelde het?

Heel erg goed, het publiek was zeer enthousiast. Het concert was echt geweldig, er waren veel mensen die al heel vroeg kwamen, ik was onder de indruk. Ik had totaal niet verwacht dat er zoveel mensen zouden zijn. Dit is mijn eerste keer hier, dus dat de tent bijna volledig gevuld was, kon ik bijna niet dromen. Het is ook zo’n gigantisch festival, dus het is fijn dat er een deel naar mij komen. Ik hoorde voordien nog niet zo veel over België. Ik weet dat jullie erg lekkere chocolade hebben, ik ga er vandaag sowieso nog eten.

Nog voor je één nummer had uitgebracht, tekende je al voor Island Records. Welk gevoel kreeg je hierdoor?

Dat was eigenlijk erg plezant. Het was een interessante periode in mijn leven waarin ik veel leerde. Tegelijk was het ook heel opwindend. Natuurlijk voelde ik veel druk omdat ik bij zo’n label tekende.  Mensen begonnen meteen te praten over wat mijn eerste single zou worden, maar toen “Don’t Kill My Vibe” uitkwam, was dat precies het perfecte moment. Het voelde goed en de single was eigenlijk al enkele maanden af, dus toen ik het eindelijk uitbracht, was dat een soort druk die van mijn schouders viel. De reacties er op zijn dan nog eens heel goed. Ik heb eigenlijk heel veel geluk dat ik dit kan doen.

Had je dat verwacht toen je die single uitbracht, dat het zo’n succes ging worden?

Nee, ik denk dat niemand zoiets ziet aankomen. Ik heb echt geluk dat ik bij zo’n geweldig team kan horen. Ik voel me nu al op mijn gemak bij Island, en dat zal alleen maar beteren. Het voelt ook een beetje aan als mijn tweede familie.

Onlangs bracht je een EP uit, zijn er nu plannen voor een full album?

Dat is het plan! Het album komt er aan, ik kan nog niet zeggen wanneer. Ik ben er nu wel aan bezig. De EP kwam er vooral om het publiek te tonen dat er meerdere kanten zijn aan mij als artiest. Je hebt “Don’t Kill My Vibe” als eerste single en dan “Plot Twist” als tweede die aantoont dat ik erg beïnvloed ben door hip hop. Tijdens de periode dat ik dat nummer schreef, luisterde ik veel naar grime zoals Skepta en Stormzy en dat had wel een invloed op mijn sound. “Fake Friends” leunt dan meer naar klassieke pop en tot slot is er “Dynamite” als ballad. Hiermee wilde ik vooral aantonen dat ik ook hou van meer breekbare nummers. Ik ben niet altijd een persoon die wil dansen, het mag ook wat rustiger.

“Dynamite” is inderdaad het meest breekbaar, het staat ook akoestisch op de EP. Zijn er plannen om meer te doen met dat nummer?

Wel, eigenlijk kan ik daar ook niet zo veel over zeggen, maar ik kan je wel verklappen dat er misschien meerdere zijdes zijn aan het nummer. Het zal dus niet altijd akoestisch blijven. Ik moet er wat mysterieus over blijven (lacht).

Je vertelde daarnet al iets van een grime invloed op je muziek. Heb je nog andere invloeden?

Ik kom bijna altijd terug op (somt erg spontaan op) Coldplay, Adele, Neil Young, Joni Mitchell, Robyn, ook een beetje Lorde denk ik en Lykke Li. Dat is natuurlijk niet alles, ik luister ook naar veel Noorse artiesten.

Heb je een favoriete Noorse band?

(Denkt even na) Ik denk dat het Hajk moet zijn. Ik ken de mannen persoonlijk en ik vind dat een erg ondergewaardeerde maar fijne band. Ik hou echt van hun muziek, volgens mij is het zelfs mijn favoriete band van dit moment. Daarnaast hebben we in Noorwegen ook enkele fijne zangeressen zoals Astrid S, Dagny, Fanny Anderson, Amanda Delara. Je moet zeker eens Amanda Delara checken, ze is echt zeer goed. Het is een beetje R&B, erg ruig maar ik hou er van.

Je speelde deze zomer verschillende festivals. Hoe zorgt dat er voor dat je evolueert als artiest?

Je leert erg veel en het is een zeer speciale atmosfeer. Ik voel me zeer vereerd om op zo’n grote festivals als Glastonbury te kunnen spelen. Dat is natuurlijk niet alleen aan mezelf te danken, maar ook aan het geweldige team waarmee ik kan werken. Als de mensen in het publiek mijn muziek dan nog eens weten te appreciëren, dan ben ik daar toch wel heel tevreden mee. Ik vind het heel tof om het podium te delen met artiesten waar ik altijd naar opkeek. Bijvoorbeeld met Mac DeMarco vandaag, wat heel tof is. Ik ontmoette Mac op het Øya Festival in Noorwegen drie jaar geleden. Toen kwam ik bij hem op het podium om een selfie te vragen en gedroeg me als de grootste fangirl. Nu ik met hem op hetzelfde podium kan staan, voelt dat wel heel speciaal aan.

Muziek zit bij jou in de familie. Voelde je daardoor druk om zelf ook muziek te maken?

Nee, het ging eigenlijk gewoon van zelf bij mij. Ze hebben me nooit verplicht om iets te doen. Het belangrijkste voor hen is dat ik gelukkig ben. Of dat nu zangeres is of lerares, dat maakte hen niet uit. Als ik geen zangeres kon zijn, ging ik dus lerares worden. Dat was het ander plan in mijn leven.

Er was altijd muziek rondom ons. Ik ben begonnen met muziek te maken toen ik zeven jaar oud was, toen speelde ik piano. Daarna begon ik te zingen dankzij mijn zus, omdat zij een geweldige zangeres is. Ze werkt misschien niet in de muzieksector, maar ze is wel dé zangeres van de familie. Mijn broer is ook een muzikant. Ik kijk op naar mijn familie, ze zijn mijn beste vrienden. Mijn mama zong eigenlijk altijd liedjes voor bij het slapengaan, wat op zich ook muzikaal is.

Hebben jullie dan ooit al eens in de familie iets samen gedaan?

Ja, eigenlijk wel!!! (zegt ze heel enthousiast). We hebben al enkele familieshows gedaan, als ik het zo mag noemen. Neil Young speelde eens in Bergen en er werd een pre-party georganiseerd in een lokale bar daar. Mijn zus, mijn vader, mijn broer en ik traden daar dan op en speelden Neil Young nummers. Dat is één van mijn beste herinneringen die ik heb aan samen optreden.

In de pers word je wel eens omschreven als “the next big pop star”. Welk gevoel krijg je daarbij als je dat te horen krijgt?

Het is een grote eer, maar het is ook wel wat vreemd. Ik ben gewoon Sigrid en voor mij voelt dat totaal niet zo aan. Ik ben maar een twintigjarig meisje uit een klein dorpje in Noorwegen en het is heel overweldigend om dit allemaal mee te maken. Ik hoop gewoon dat ik dit voor nog even kan verder doen.

Als je een nummer schrijft. Hoe gaat dat precies in zijn werk bij jou?

Toen ik zestien jaar oud was, schreef ik mijn eerste nummer. Die nummers schreef ik gewoon thuis in Ålesund aan de piano van mijn zestiende tot mijn negentiende ongeveer. Daarna verhuisde ik naar Bergen, tekende ik met mijn management MADE, hetzelfde als dat van Aurora. Dat is trouwens ook één van mijn favoriete artiesten, ze is echt geweldig. Nadat ik bij hen tekende, volgdvolgde ik veel schrijfsessies. Dus met hen ging ik naar Londen waarna ik begon met co-writing. Dat is hoe ik tegenwoordig mijn nummers schrijf. Ik werk met veel verschillende producers en schrijvers en ik heb ook enkele kernpersonen waar ik altijd op terugval en mee samen werk. Toch schrijven we nog steeds op dezelfde manier nummers door aan de piano te zitten. Ik zit dan aan de piano, start te neurieën en dan krijg ik een melodie in mijn stem waarna ik nadenk over lyrics en begin te praten over mijn eigen persoonlijke zaken. Ik schrijf vooral over persoonlijke dingen, omdat dat het makkelijkste is voor mij. Eigenlijk praat ik het gewoon uit, het voelt aan als tachtig procent praten en twintig proecent effectief werken.

Is het moeilijker om met andere mensen te werken dan op jezelf?

Eigenlijk is het wel makkelijker. Ik schrijf wel nog veel op mezelf, maar het is makkelijker om vast te geraken wanneer je alleen bent. Het is net hetzelfde als schrijven aan een paper. Ik herinner me nog wanneer ik een paper of essay over politiek moest schrijven dat ik snel vast zat. Als je daar dan met een vriend zit en er samen aan werkt, is het makkelijker om over die hindernis te geraken. Daardoor hou ik wel van co-writing. De invloed die ik van andere mensen krijg, zorgt er ook voor dat ik heel veel kan leren. Ik heb zoveel geluk dat ik met al die getalenteerde mensen kan samenwerken. Hoewel “Don’t Kill My Vibe” geschreven is in een vorige schrijfsessie die erg moeilijk verliep, zijn de meeste mensen en schrijvers wel aangenaam om mee te werken.

Nog een laatste vraag, hoe zie je de toekomst nu voor jezelf?

Ik wil nog even touren om daarna volop te focussen op het album. We spelen ook op 5 november in België, daar kijk ik wel naar uit. Ik hou echt van het land, nu nog meer na dit optreden vandaag. Het publiek is zo enthousiast, ik kan niet wachten om terug te zijn.

Wij ook niet! Bedankt.