Hoewel het bordje uitverkocht niet werd bovengehaald, was het zaterdagavond toch proppen om er bij te kunnen in de Rotonde. De mannen van The Comet Is Coming kwamen er tonen dat experimentele jazz helemaal hip en trendy is. Het was een kleine moeite om de zaal van bij het begin aan het dansen te krijgen, maar een hele verdienste om een uur aan een stuk te blijven boeien. Het ging zelfs zo ver dat we er van overtuigd zijn dat we nu al het beste concert van Les Nuits hebben gezien.
De band bracht vorig jaar het debuut Channel The Spirits uit, een verzameling van twaalf fantastische songs. Een nominatie voor de Mercury Prize en een plaats bij onze elftals bleef dus niet uit. De inspiratie voor de band kwam er door het buitenaardse en science fiction films. Ze maken zogenaamde cosmic jazz waarbij afrobeat, electronica en improvisatie nooit ver weg zijn. Een intergalactische mash-up die op cd veelbelovend klinkt en je live helemaal meeneemt in de wereld van de band.
Eerst was er nog opener Title die een dj-set serveerde waar basklanken nooit ver weg waren. We werden doorheen geschud maar een memorabele rit was het niet. Toffe klanken dat wel, maar ook niet meer dan dat. Het publiek bleef ook maar stokstijf staan, wat de sfeer niet echt ten goede kwam. Een dj blijft ook maar een persoon die aan wat knopjes draait, iets wat als voorprogramma niet echt kan boeien, jammer.
The Comet Is Coming heeft minder moeite om het publiek aan het bewegen te krijgen. Dat voorspelde “The Prophecy” al, waarbij de band allerlei geluiden laat weerklinken al zaten we op een ruimteschip. Het drietal ziet er ook goed uit, saxofonist King Shabaka (Shabaka Hutchings) heeft de meest Afrikaanse outfit aan die je maar kan bedenken, toetsenist Danalogue the Conqueror (Dan Leavers) heeft zijn beste tapijtponcho aan en drummer Betamax Killer (Max Hallett) zit er gewoon casual bij. Dat versterkt al van bij het begin het exotische maar tribale genre dat deze band brengt.
Als het eerste nummer nog tamelijk chaotisch en experimenteel was, ging het tweede nummer stevig van bil. “Journey Through The Asteroid Belt” brengt een melodieus geheel in de set waarbij de synths eerst onze oren penetreerden om daarna gezalfd te worden door de saxofoon. De opbouw zit helemaal strak en naarmate de song vordert, stijgt het tempo en gaan de mensen steviger aan het dansen. Wat volgt is een exotisch sfeertje dat de Rotonde helemaal tot zijn kookpunt brengt.
Eenmaal we helemaal ingepalmd zijn door de zwoele beats en het fenomenaal saxofoonwerk, moet The Comet Is Coming er enkel voor zorgen dat onze aandacht niet weggaat. Dat doen ze enerzijds door het tempo hoog te houden en anderzijds door de nodige improvisatie. De nummers vloeien vlot in elkaar over maar toch voel je nu en dan dat er iets gebeurt waar de band nog niet eerder mee te maken had. Zo krijgen we zowel een saxofoonsolo als een drumsolo die tamelijk vlot gevolgd worden door een euforisch publiek en een nummer dat zo nog sterker over komt. “Do The Milky Way” duurt hierdoor zelfs meer dan het dubbel van de studioversie.
Op zich is dit de kracht van hun live performance. Door zich niet te binden aan restricties van tijd en ruimte, blazen ze iedereen omver met de intensiteit van de muziek. Ze hypnotiseren ons waarna we slaafs hun muziek volgen en onze dansbenen het werk laten doen. De energie en het tempo zijn hoog, wat de muziek alleen maar sterker maakt. Nummers zoals “Space Carnival”, “Neon Baby” of “Start Running” komen zo live nog sterker tot zijn recht. Het is bijna onbeschrijfelijk om te zeggen hoe ze er in slagen om alles zo melodieus en tegelijk uniek te laten klinken, maar het is een ervaring om niet te vergeten.
Dat The Comet Is Coming zich focust op het buitenaardse, is een understatement. Ze brengen gewoon muziek die niet van deze planeet is. Het begint meestal met een donker en angstaanjagend apocalyptisch gevoel maar eindigt uiteindelijk in een feest van komeetinslagen en vuur. De band weet perfect hoe ze een strakke set moeten afleveren, en serveerden ons in de Botanique een uur lang de beste hedendaagse jazz. Mede dankzij de straffe saxofoonpresentatie van King Shabaka tijdens iedere song, werden we overdonderd en stonden we af en toe met open mond te kijken. Instrumentale muziek die ons helemaal meeneemt in het verhaal, wij vinden het geniaal.
