Wie gisterenavond languit in z’n zetel naar de televisie keek, had duidelijk ongelijk. Alex Vargas, de Deense singer-songwriter en producer, bracht een bezoekje aan ons land en dat zullen ze in Brussel zeker en vast geweten hebben. Als publieksopwarmer bracht hij de wondermooie Kiah Victoria mee, de buitenechtelijke dochter van Beyoncé en Alicia Keys. Beiden speelden een overtuigende set, maar terwijl de ene set net iets te kort was, duurde de andere net iets te lang.
De Orangerie is bijlange nog niet volgelopen wanneer Kiah Victoria het podium opwandelt, maar het lijkt erop dat ze dit niet aan haar hart laat komen. Met een gigantische lach op haar gezicht groet ze het publiek en plaatst ze zich achter haar twee microstatieven, de ene klinkt heel zuiver en de andere is wat van reverb voorzien. Kiah is niet alleen, ze wordt muzikaal ondersteund door een gekke hippie die alles qua synths en samples voor z’n rekening neemt.
Zodra ze begint te zingen, staat iedereen vol verbazing en met open mond toe te kijken hoe Kiah beetje per beetje het publiek voor zich weet te winnen. Met haar stem lokt ze het publiek naar binnen en als dat je lukt, dan ben je toch gewoon het ideale voorprogramma? Haar songs klinken misschien niet echt origineel, maar toch weet ze ons met haar stem te overtuigen. Het enige nadeel is dat haar set maar vier nummertjes kort is, volgende keer een iets langere set Kiah?
We waren niet zeker of Alex Vargas de Orangerie ging uitverkopen, maar bij zijn opkomst op het podium valt het ons wel op dat de zaal zo goed als helemaal vol staat. De eerste rijen zijn uiteraard voorzien voor de jonge, gillende fangirls van deze Deense God. Met een heel ingetogen en instrumentaal nummer blaast Alex leven in z’n set en het duurt ook niet echt lang vooraleer hij ons met z’n unieke stem laat kennis maken.
De zanger krijgt een overdonderend applaus over zich heen en zet onmiddellijk zijn tweede nummer in. Hier worden de ingetogen synths ingewisseld door stevige beats die de grond van de Botanique zonder enig probleem doen daveren. Op deze manier blijft Alex door z’n set galopperen, intieme nummers worden constant afgewisseld met enorm uitbundige, dansbare songs. We krijgen nu al wat schrik dat hij deze avond heel vaak in herhaling zal vallen.
Alex staat ook niet moederziels alleen op het grote podium van de Orangerie, hij wordt bijgestaan door een gitarist die af en toe ook de synths weet te bespelen. Deze man heeft zeker z’n aandeel in de set, aangezien zijn gitaarsolo’s heel zuiver klinken en perfect samengaan met het getokkel van Alex. Alex Vargas is een enorm goeie zanger, maar zijn gitaarskills mogen er anders ook wel zijn, wat een muzikant.
Heel wat oude en nieuwe songs zoals “Shackled Up”, “Inclosure” en “Cohere” zijn ondertussen al de revue gepasseerd en om eerlijk te zijn, het begint stilletjes aan wat ééntonig te worden. Alex valt heel vaak in herhaling, waardoor het moeilijker en moeilijker wordt om ons te blijven boeien. Wel spijtig, want dit hadden we zeker en vast niet zien aankomen. Doordat hij steeds energieke en intieme songs met elkaar afwisselt, is het heel moeilijk om in de flow van de muziek te geraken, aangezien het constant wordt afgebroken.
Het hoogtepunt van de avond heeft Alex Vargas duidelijk tot het laatste gehouden. Met “Solid Ground” en “Higher Love” weet hij ons opnieuw van begin tot einde te imponeren. Het was zeker en vast geen slecht optreden, maar Alex gaf al z’n troeven al in het begin bloot, waardoor het moeilijk werd om zichzelf nog te overtreffen. Wat we onthouden is dat we hier met een enorm getalenteerde muzikant te maken hebben, een muzikant die in de toekomst zeker en vast nog potten zal breken!
